…....ที่มา ๒๑ ศิษย์......

ด้วยความที่มีเพื่อนหลากหลายแนวหลายกลุ่ม แต่เพื่อนผมทั้งหมดก็มีความละม้ายใกล้เคียงกันตรงที่แทบทุกคนจะมีความเรียบง่าย ไม่มากมาย เป็นปรกติเยี่ยงคนอื่นทั่วไป
กระทั่งผมมาคิดเอาเองว่า อาจจะเป็นผมคนเดียวที่ออกจากหลุดโลกผิดเพี้ยนเพื่อนฝูงมากไปหน่อย ทั้งด้วยวิธีคิดและการดำเนินชีวิตนับตั้งแต่เริ่มแปลกแยก ตั้งคำถามต่อโลก และสังคมในยุควัยหนุ่มเลือดร้อน

นับเป็นเรื่องโชคดีที่ผมไม่ได้ก้าวร้าวในเชิงพฤติกรรมแบบบ้าสงคราม ชกต่อยและหาเรื่องปวดเศียรให้ครอบครัว ญาติพี่น้องวงศ์ตระกูล

ที่บอกว่าโชคดีอาจเป็นเพราะสังคมในช่วงนั้นยังเคลื่อนที่ช้า ด้วยองคาพยพที่ประกอบกันทั้งหมดทั้งมวลยังมีความเป็นสังคมยุคเก่าแฝงอยู่มาก

คงยากถ้าหากจะให้คำนิยามวัยรุ่นยุคนี้ว่าโชคดี

คงรู้นะครับ..ว่าเพราะอะไร?



ในยุคที่เริ่มต้นเดินทาง ผมมีเพื่อนเป็นคนเขียนกวี(ซึ่งเขียนกวีน้อยชิ้นที่สุดเท่าที่เคยรู้มา) การแสดงออกของเขาออกจะเพี้ยนและหลุดโลกเกินที่เพื่อนผม(คนอื่นๆ )จะรับได้ น่าแปลก....ที่ผมรับได้ ทั้งๆ ที่ผมเองไม่ได้มีท่าทีหรือพฤติกรรมแบบเขา

บางคนเป็นคนกรีดยาง เป็นชาวบ้านธรรมดา เป็นช่างภาพ เป็นข้าราชการ เป็นตำรวจ พนักงานบริษัท หลายคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ จบออกมาแล้วยังเดินทางท่องเที่ยวถ่ายภาพด้วยกันอีกต่อเนื่องยาวนาน ได้ลูกได้ผัวก็ยังแวะเวียนพาลูกมานั่งจิบน้ำร้อนที่บ้านสวนขี้คร้านก็ออกบ่อย 

บางคนพบในเส้นทางการเดินทางป่า ถูกชะตาก็คบหาต่อเนื่องจนมีครอบครัวก็แยกย้ายกันไป

 อย่างที่เคยเล่าสู่กันฟังมาแล้วในที่มา ๑๙ มีดหลานศิษย์ เพื่อนผมคนนี้เองที่เคยพูดถึงผมว่าเป็นครูสอนถ่ายภาพคนแรกในชีวิตของเขา

ในวันที่ผมมีปัญหาเขาเองได้ช่วยผมไว้หลายครั้ง นอกเหนือจากความผูกพันเยี่ยงเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา เดินทางท่องเที่ยว ให้ที่พักพิงยามที่ผมเตร็ดเตร่ไปในจังหวัดที่เขาอาศัยอยู่แล้ว มิตรจิตอื่นๆ ก็ยังมีให้กันเสมอสืบเนื่องยาวนาน

ผมถือว่าการพูดถึงบุญคุณทั้งต่อหน้าและลับหลังนับเป็นความกตัญญุตาอย่างหนึ่ง นั่นหมายถึงการตอบแทนต่อกันต่อไป ตามกำลังและความสามารถที่มี

หลายวันก่อนเขาสั่งให้ผมทำมีดเล่มหนึ่งในแนวที่เขาชอบ และผมพอที่จะทำขึ้นมาได้อย่างไม่น่ายากเย็นมากนัก และเป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองเล่นกับตะไบของนอกราคาแพงที่ได้รับอุปการะมาจากศิลปินทำมีดถิ่นตะวันออก

อาจจะมีอะไรขาดๆ เกินๆ บ้างประสามือใหม่ แต่คาดหวังลึกๆ ว่าเพื่อนจะพึงใจในงานชิ้นนี้ที่ผมประดอยทำขึ้นมาอย่างตั้งใจ กินเวลานานหลายวันทั้งขึ้นรูปและงานจบ 

ครับ...อย่างที่บอก ผมมีเพื่อนหลายกลุ่ม ต่างคนต่างมีอิสระต่อการมีและใช้ชีวิตอย่างธรรมดาสามัญ

ผมทำมีดมาไม่กี่เล่ม...แต่ละเล่มมีจุดมุ่งหมายของการเก็บและใช้งานผิดแผกแตกต่างกันไปตามแต่เจ้าของที่รับไปจะใช้สอยเพื่อการใดต่อชีวิต เป็นแค่เครื่องมือไม่ใช่อาวุธ 

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นย่อมขึ้นอยู่กับเจตนาและสติของผู้ควบคุมมันในปัจจุบันขณะ ว่าจะ “เอาอยู่” หรือไม่ 

คงรู้นะครับ....ว่าผมหมายถึงอะไร ?

 ..........................................................................