ไปแหล่งสูดโอโซนอันดับ7ของโลกที่วังน้ำเขียวมา

สวยมากคะ  ขอตามไปเที่ยวด้วย

น่าไปพัก  อากาศดี

ดูแล้วสดชื่นจริง ๆ ต้องหาโอกาสไปให้ได้

ดิฉันก็เป็นคล้ายๆอจ.แหละค่ะ  เห็นอะไรก็ประทับใจ ซาบซึ้งใจไปหมด  แม้กระทั่งนั่งรถชมวิวที่สวีเดนนี่ยังเคยบอกแฟนเลยว่าชอบต้นสน รักต้นไม้นานาชนิดที่นี่มาก  มันเหมือนเป็นบ้านของดิฉันเอง  เพราะรักและซาบซึ้งใจกับอะไรที่ชาวบ้านเขาเห็นว่ามันธรรมด๊า ธรรมดา หน้าบ้านขณะเขียนอยู่ก็เห็นต้นบีเยอร์ค ที่ใบร่วงเหลืองเกือบหมดโดนลมพัดพริ้ว  มันห้อยย้อยระย้าเหมือนม่านไทรเลยค่ะ  ก็สวยไปอีกแบบนะคะ

เมื่อก่อนดิฉันชอบเข้าป่ามาก  ไปหาเห็ด หาไม่เจอก็เดินเล่น  ชมวิวทิวทัศน์   ตั้งแต่ถูกเห็บมีเชื้อโรค โบเรเลีย กัดเข้า 2 ครั้ง ครั้งหลังหน้าเป็นอัมพฤกษซีกซ้าย  หูหนวกไปข้างนึง และลิ้นไม่รับรู้รส ตั้ง 3 เดือน ตอนนี้ก็ยังมีลิ้นที่ไม่รู้รสอยู่บ้าง  มันไปทำลายระบบประสาททำให้มือ-เท้าชา+เจ็บปวดแสบปวดร้อนด้วย  ก็เลยไม่กล้าไปเก็บเห็ดอีกค่ะ อีกอย่างนึงหลานชายก็แพ้เห็บมากด้วยค่ะ  โดนกัดทีแผลเหวอะหวะน้ำเหลืองไหล  เค้าก็กลัวค่ะ  น้องสาวอยากไปอีกแต่ว่าเวลาไม่อำนวย  อากาศเย็นมีฝน ลม ใบไม้ก็ร่วงเต็มไปหมด  มองไม่เห็นเห็ดแน่

คิดถึงตอนอยู่สต๊อกโฮลม์ที่มีเวลาเมื่อใดก็เข้าป่าทันที  เพราะมันอยู่ใกล้ๆบ้าน  ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง  ป่าที่นั่นทุกป่าก็มีที่จอดรถสะดวกแก่การไปเก็บเห็ด  พอย้ายมาอยู่ชายฝั่งตะวันตก  หาทางเข้าป่ายากมากเพราะที่ดินของชาวนา กั้นไว้ต้องเป็นคนแถวนี้จึงจะรู้ทางเข้าป่า  ไม่มีที่จอดรถด้วยค่ะ   เป็นที่น่าเสียดายที่ดิฉันไม่ค่อยรู้จักใคร  แต่ถึงรู้จักเค้าก็ไม่บอกกันค่ะ  เค้ากลัวเราไปเก็บเห็ดหมดป่า 555 

น้องสาวไปรร.ที่นี่มีเพื่อนเยอะ  ไม่มีใครเลยที่จะพาเราไปป่า  นั่นเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่า  คนไทยกลัวคนอื่นแย่งอาหารไปหมด 555