บันทึกเดินทางกลับ

กลับบ้านไปแล้ว เดินทางมาไกลนะคะ กลับไปด้วยความสุขใจ ค่ะ

เกือบครบหน้าครบตา...หุหุ...แต่ก็เข้าใจที่หายไป 1 คน เพราะต้องเป็นตากล้อง..^__^..

เป็นการเดินทางที่ ทรหด ประทับใจ ฝึกความอดทน
ผมคิดว่าคงคุ้มค่ากับครอบครัวคนคลองอ้อมสำหรับการเดินทางในครั้งนี้

เริ่มต้นที่สนามบินมีรถมารับไปขึ้นเครื่องเรียบร้อย นั่ง c130 มาลง....หาดใหญ่.... แต่พอถึงสนามบิน...กลายเป็นนราธิวาส.....ฮา...พ่อกระซิบบอกลูกที่นี่คือสามจังหวัดชายแดนใต้....มันคือไรเหรอพ่อ....เด็ก ๆ งง.... แต่มีรถตู้คันหรูมารับขึ้นรถเรียบร้อย ด้วยน้ำใจพี่แก่....เดินทางกว่าจะมาถึงหาดใหญ่ด้วยความตกใจของน้องกบ รับรู้ได้ว่ากลัวมาก....

สรุป ทริปนี้ได้แวะกี่จังหวัดค่ะ ใครตอบได้.....ยกมือค่ะ

การเดิน ทาง น่าสนุก มาก ครับ

คน คลองอ้อมเล่ามา เรื่องขึ้นรถไฟ

ทำให้ป้าหน่อยนึกถึงสมัยเรียน

ที่อยุธยา ขึ้นรถไฟชั้น 3 กลับอุบลฯ

ทุกช่วงวันอยุดยาวๆ เนื่องจากทุกตู้เต็ม

มาจากกรุงเทพฯ ป้าหน่อยก็เลยได้ที่นั่ง

ชั้นพิเศษ ก็ตรงบันได ทางขึ้นนั่นแหละ

อยุธยา-อุบลฯ ใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมง

หลับก็ไม่ได้กลัวตก แต่รถไฟก็จอดทุกสถานี

มีทั้งคนขึ้น-ลง ลุกๆ นั่งๆ ไปตลอดทางแล่ะ

ดีนะ คนคลองอ้อมมีครอบครัวเป็นเพื่อนร่วมทาง

ส่วนป้าหน่อยเทียวไป-กลับแบบนี้จนเรียนจบ

โดยมีเพื่อนร่วมทางคือผู้โดยสารบนโบกี้รถไฟ

ที่ขึ้นบ้าง-ลงบ้าง ตลอดการเดินเท่านั้นเอง

เป็นประสบการณืที่น่าเตื่นเต้นโดนเฉพาะรถไฟชั้นสามสนุกดีค่ะ

นึกสงสัยแล้วที่พี่แก่บอกว่าทุลักทุเล

ถือว่าเป็นกำไรชีวิตนะค่ะ ไม่ใช่จะโดนกันทุกคน

แต่ก่อนหน้านั้นเราก็มีความสุข สนุกร่วมกัน

ขึ้นรถไฟ  จำได้เลย  ตอนเรียนมหาลัย

ปิดเทอม ปิดเทอมแล้วต้องเที่ยว  ทะเลกัน 

ไปกันเยอะ  ไปก่อนปีใหม่พอตอนกลับกลับตรงกับช่วงปีใหม่

ด้วย ไปไหนไม่ไปไปหัวหิน แล้วต้องนั่งรถไฟ สายใต้กลับ ไม่ใช้อะไรหรอกนะคะ

โห้จาก ซื้อตั่ว  4 ทุ่ม บอกรถไฟมา  4 ทุ่มครึ่ง  รอ รอ  แจ้งใหม่  มา  5  ทุ่ม  รอรอ 

ครั้งที่ 3  บอก มาเที่ยงคืน ครึ่ง  ตอนนั้น  โห้ไรเนี้ย  รอมาจริงๆ ตี 1  พอขึ้นไปโห้ ทำมัย

คนมันเยอะขนาดนี้ แล้วจะนั่งไหนเนี้ย  หาที่ไหนก็ไม่ได้เต็ม ๆ เต็ม  เหลือ หน้าห้องน้ำ โห้  สุดๆ

ว่างตรงไหนไม่ว่าง   เพื่อนที่ไปด้วยน้ำตาล่วงเลย  ไม่เคยเจอแบบนี้ ยืน แน่น เหม็น  พอถึง ราชบุรี

เราตัดสินใจกัน ขึ้นรถทัวร์ กลับ  ชั่งโมงครึ่งถึงกรุงเทพ  แม่เจ้า  รถไฟ  ไม่ไปไม่รู้    แบบนี้ เราก็เจอ

แต่โชคดีนะคะ จะได้ประสบการณ์  จากนั้นมา  ก็ไม่ได้ใช้บริการอีกเลย  แต่ก็เป็นกำไนชีวิตนะคะ  ฝึกความอดทนจริง

หนุกจริงๆ นั่งรถไฟ นับถือพี่ไปด้วยใจจริงๆ แต่นั่งรถไฟกว่าจะถึงก็ทรมารเหลือเกิน เดี๋ยวจอดๆ คนก็เยอะ แต่กินตลอดทางชอบตรงนี้