….............ที่มา ๒๖ ของขลัง?..................

อาทิตย์ที่แล้ว..ขณะที่ผมกำลังตีขึ้นรูปมีดที่มีลักษณะคล้ายกับมีดอีเหน็บสองเล่มที่เพื่อนฝูงเก่าแก่สั่งไว้ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่สมองของผมกำลังวุ่นวายอยู่กับการเรียนรู้เหล็กชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นเหล็กพื้นๆ หาได้ง่าย แต่จัดการยากมาก ถ้าจัดการดีๆ จะเป็นงานที่สามารถนำไปใช้งานหนักได้เหมือนกันกับเหล็กอื่นๆ ที่เคยทำมา

จะว่าไปการเรียนรู้สิ่งใหม่ให้กับชีวิตไม่ว่าช่วงวัยไหนก็สามารถจะสร้างความพิศวง งง งวยและเพิ่มรอยหยักให้กับสมองได้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่าสามารถเรียนรู้ได้จนจบหลักสูตรหรือไม่ ต่อยอดไปอีกได้มากน้อยแค่ไหนอย่างไร

ผมขลุกอยู่กับเหล็กดุ้นนั้นอยู่หลายวันจนยอมแพ้ ต้องเขียนถามผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเหล็กตัวนี้กระทั่งได้รับคำตอบมา

อ่านแล้วเข้าใจ...แต่ทดลองทำแล้วแค่เกือบๆ ยังไม่ถึงคุณสมบัติที่มันควรจะเป็น แล้วผมก็หยุดไว้แค่นั้น หันกลับมาคบหากับเหล็กที่คุ้นเคยจนสามารถทำงานตามสั่งกระทั่งใกล้เสร็จแต่แล้วก็มีงานแทรกเข้ามาสองชิ้น ชิ้นแรกเป็นขวานเก่าที่เจ้าของนำมาให้ผมลองตียืดและชุบใหม่

อีกชิ้นเป็นมีดโบวีเก่าคร่ำ เจ้าของเป็นใครไม่รู้แต่คนที่นำมายื่นให้ผมใส่ด้ามใส่ฝักและขัดให้ขาวเป็นนายตำรวจเกษียณอายุราชการญาติใกล้บ้านผมเอง มันเป็นมีดเก่าที่มีรอยแตกตรงคมเหมือนมีคนเอาไปชุบแข็งลงในน้ำด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

“มีดเล่มนี้ขลังนะ..ตายมาแล้วศพนึง ขัดให้ขาว ใส่ด้ามใหม่ ทำฝัก(ซอง)ให้ด้วย” เขาย้ำคำว่าขลังกับคำว่าแทงคนตายมาแล้วศพหนึ่งหลายครั้งจนทำให้ผมฉุกคิด

ของขลัง ฆ่าคนตาย ?

คนขลัง....คนที่ถืออาวุธขลังๆ ฆ่าคนตาย

สมองของคนถือมีดขลัง สั่งร่างกายคนขลังให้ตอบสนอง คว้ามีดขลังมาแทงคนตาย?

แล้วพระเครื่องห้อยคอหรือตะกรุดกล้าจะนับเป็นของขลังได้อีกละหรือ?

แม้จะมีคำถามข้องใจมากมายแต่ผมก็ทำตามสั่งจนเสร็จ

หมายรวมไปถึงมีดคล้ายอีเหน็บสองเล่มของเพื่อนด้วย

วันนี้ผมส่งมีดสองเล่มนี้ไปถึงมือเพื่อนผมแล้ว แต่มีดขลังเล่มนั้นยังอยู่...ยังงงๆ อยู่ว่าผมควรจะเอาไว้ห้อยคอ วางรอเจ้าของ หรือลิว(ปา,เขวี้ยง)ทิ้งบ่อร้างดี?

                  ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐