......................ที่มา 32 สิ่งที่มองไม่เห็น................

๑.

สามสี่วันที่ผ่านมา มีวัยรุ่นขับรถเครื่องมาวนเวียนในซอยบ้านผม แล้วมองลึกเข้าไปในบ้าน หลังบ้าน รอบๆ บ้านอย่างตั้งใจและน่าสงสัย

วันนั้นผมอยู่ในมุมที่เขามองไม่เห็นผม ทำให้คืนนั้นกลายเป็นคืนจับโจรอย่างที่เคยตั้งใจไว้

เปล่าดอก ผมไม่มียุทโธปกรณ์ใดไปจับกุม หรือต่อสู้ ทั้งยังไม่นิยมชมชอบอะไรแบบนี้เท่าไรนัก อาจเพราะเลยวัย ไม่มีต่อม ไม่ชอบ ไม่สนาน – ว่ากันไป

เย็นวันนั้นผมทำงานตามปกติจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืด นัดแนะกับเพื่อนซึ่งเป็นตำรวจไว้เรียบร้อยกะว่าให้มันจัดการ ผมจะคอยไล่จากตรงนี้

เย็นนั้น ผมล่ามม้าสองตัวไว้เล็มหญ้าหน้าบ้าน 

อาลน้ำอาบท่าเสร็จทายากันยุง เตรียมไฟฉาย แต่งชุดสีกลืนกับความมืด ปิดบ้านล็อคกุญแจเรียบร้อย เปิดไฟตามปกติเหมือนทุกวัน ถือพร้าบ่ายหน้าเดินดุ่มเข้าสวน เลือกมุมที่ลับตาแต่สามารถมองเห็นเส้นทาง และหน้าบ้านได้ชัดเจน 

มะพร้าวแห้งรองนั่ง ปรับสายตาให้ชินกับความมืดรอบราย แสงไฟฟ้าจากบ้านใกล้เคียงและบ้านหลังที่ไกลออกไป ดูแปลกปลอม คิดย้อนกลับไปยังวัยเด็ก วัยที่ไฟฟ้ายังเดินทางไปไม่ถึง

เรา – ทโมนน้อยสามสี่คน จับกลุ่มกันเดินกลางถนนสีฝุ่นตอนหัวค่ำ นานๆ จะมีเสียงรถวิ่งเข้าผ่านมา เราสบตากันแล้วกระโจนเข้าหามุมหลบแสง...

สนุกในการมองคนอื่นในที่มืด - อารมณ์แบบนี้คนที่เกิดท่ามแสงไฟประดิษฐ์คงไม่รู้สึกร่วม

๒.

เสียงกลางคืน สำหรับคนที่คุ้นชินอาจเป็นเสียงของความเงียบ ไม่รกหู เป็นเสียงที่กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน เป็นลมหายใจ เป็นทุกอย่างที่เป็นชีวิต

แน่นอนครับ – ชีวิตชนบท

สายตาที่คุ้นชินกับความมืดทำให้เห็นราบางชนิดเรืองแสงในความมืด เชื้อราประเภทนี้ทำเอาภาพเก่าตามมาหลอกหลอน

สมัยที่เดินดุ่มหาทางออกจากป่าเหนือเขื่อนเชี่ยวหลานเราเดินจากต้นน้ำที่เยิบหยุ่น ตาน้ำซับเล็กๆ หยดลงมาทีละหยด ละหยด กระทั่งสายน้ำกลายเป็นห้วยลึกเพียงตาตุ่ม กลายเป็นโตรกธารลึกถึงเอว เชี่ยวและลื่น

จากกลางวันยันกลางคืนในความมืดกลางป่ารก แสงของเห็ดราแต้มอยู่ที่นั่นที่นี่ ทุกหนทุกแห่ง

ผมหยิบแท่งกลมๆ ขึ้นมาอันหนึ่ง กวัดแกว่งในจินตนาเหมือนดาบของตัวเอกในหนังสตาร์วอส์ แท่งกลมท่อนนั้นมีกลิ่นของเห็ด และมันคือไม้ไผ่ที่อาบไปด้วยราเรืองแสง นี่นับเป็นเรื่องโชคดีในความเหนื่อยล้าโดยแท้ หนึ่งในภาพประทับนิ่งในก้นกรุของความจำ

ครับ,เป็นบางสิ่งซึ่งรื่นในความระทม

๓.  

ในยุคที่ยางพาราราคาขึ้นพรวดพราด เรือกสวนไร่นากลายสภาพจนจำเค้าเดิมไม่ได้อีกแล้ว อย่าได้คาดหวังว่าจะเห็นต้นไม้ในความทรงจำซักต้นท้ายสวน แค่ริมชายคาก็แทบจะไม่มีที่ให้เชิงชายได้หย่อนตัวเองอย่างอิสระ

สวนขี้คร้าน ยืนยงพื้นที่รกเรื้อเสมือนป่าจริงๆ อยู่หลายหย่อม ถูกมองจากเพื่อนบ้านอย่างเสียดายในพื้นที่ น่าจะปลูกยางพาราให้รู้แล้วรู้รอด (อย่างน้อยถ้าผมปลูกไปตั้งแต่ตอนนั้น ป่านนี้คงรวยเป็นบ้าเป็นหลัง)

ครับ...พื้นที่ป่าส่วนตัวของผม ยังคงอยู่ถึงตอนนี้ความดื้นรั้นและลูกบ้าของคนในสวนโดยแท้

แค่มีสวนยางพาราใกล้สวนผม วัยรุ่นคนนั้นยังมองลอดใต้ถุนบ้านเพียงเพื่อจะค้นหาว่า บ้านผมมียางพาราตากแขวนอยู่หรือไม่ พอให้ได้สอยเก็บติดไม้ติดมือยามเจ้าของเผลอไผล

บ้านไหน สวนไหนมียางพารา อย่าได้คลาดสายตาจากเพลี้ยกระสอบพวกนี้เด็ดขาด เพราะกำลังระบาดพรวดพราดพอๆ กับราคายางเลยทีเดียว  

ผมนั่งสงบทบทวนเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่โจรขึ้นบ้าน ยันวัยรุ่นขับรถวันเวียน บางที การได้ออกมานั่งในสวน ในความมืด แล้วได้คิดอะไรต่อมิอะไร ทีละอย่าง อย่างมีสติ อย่างมีสมาธิแบบนี้ ต้องขอบใจวัยรุ่นหน้ามึนคนนั้นเหมือนกัน

สามทุ่มกว่า – ฝนตก ผมเข้าบ้าน

๔.

ห้าทุ่มครึ่งคืนนั้น เสียงมอเตอร์ไซค์คันเดิม ขับมาอย่างช้าๆ พอถึงหน้าบ้าน รีบเร่งเครื่องผ่านไปโดยเร็ว

อาจเพราะม้าสองตัวหน้าบ้าน บวกกับแสงไฟสว่าง ทั้งหน้าบ้าน ข้างบ้าน หลังบ้าน

กระทั่งในส้วม

- คงรู้แกวว่าเจ้าบ้านรู้ตัว 

โธ่ โจรเอ๋ย ... จะลักอะไรก็เอาไปเถอะ ตรูจะขรี้