วันนี้ขอลงอีกบล็อกค่ะสำหรับวัดพู เป็นการส่งท้ายปราสาทหิน มรดกโลก  ใครที่เดินขึ้นมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย ก็ต้องภาคภูมิใจในตัวเอง เพราะมีสิ่งที่น่าประทับใจ ตื่นตาตื่นใจรออยู่  ธนนันท์ก็ไม่ค่อยจะได้ไปเที่ยวปราสาทหินแบบเป็นเรื่องเป็นราวในเมืองไทย จะมีก็ผ่านหูผ่านตา แว๊บ ๆ แต่มาเมืองลาว ธนนันท์มีบุญขนาด ได้มาเที่ยวมรดกโลกแบบไม่คาดฝัน หรือแบบไม่ตั้งใจค่ะ  หลงมาแท้ ๆ และก็โดนฟัน ในนาทีสุดท้าย ตามมาดูค่ะ ว่ามีอะไรในวัดพูแห่งนี้ 

     ก่อนอื่นขอออกตัวก่อน..เนื่องจากไม่คิดว่าจะอัพบล็อก..ก็เลยไม่ค่อยได้ถ่ายรูปอย่างเป็นเรื่องเป็นราวสักเท่าไหร่ ทำให้ไม่ค่อยมีรูปประกอบมากเท่าที่ควร หนักไปทางเล่าเรื่องก็แล้วกันนะคะ

     หลังจากที่สำรวจเส้นทางสายอัมพวา-ราชบุรี จนมาถึงจุดหมายปลายทางได้ ก็ทำเนียนเดินดูงานร่วมกับเพื่อนๆค่ะ

มาทันตอนที่เขาตัดมะเขือยาวม่วงกันแล้ว

สร้างสวนป่า 13

กลับมาถึงสวนป่า หญ้าก็รก คนตัดหญ้าก็หายไป ฝนก็ตก

นั่งๆนอนๆอยู่สองวัน วันนี้ฝนหยุด ก็เลยต้องไปตัดหญ้า

ตัวเครื่องตัดหญ้าของผมก็เป็นเครื่องทั่วๆไป ยี่ห้อดัง ดังรูป

วันนี้นัดกับพี่ข้างบ้านว่าจะไปเอาขี้วัว

นำความเคลื่อนไหวของพายุมาฝากครับ