ทะเลน้อย

ก้าวเท้าออกไป ก้าวเท้าเดินออกไปเถิด ฉันขอร้อง

ออกไปสัมผัสความงดงามของธรรมชาติ

ไปตกตลึงพรึงเพริด กับสิ่งมหัศจรรย์ของโลก

ด้วยจิตใจอันอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อย

หลังจากได้พักผ่อน นอนฟังเสียงคลื่นกระทบอ่าวไทยในบล็อกที่แล้ว เช้าของอีกวันเราหมุนล้อออกจากที่พักพร้อมพระอาทิตย์ มุ่งหน้าไปทางใต้สู่ตัวเมืองสงขลา

ด้วยระยะทางเพียง 35.5 กิโลเมตร เราเลือกเส้นทางเลียบอ่าวไทย ซึ่งเป็นถนนท้องถิ่นสายเล็กๆ และส่วนใหญ่จะเลียบชายหาด และมุ่งตรงสู่ท่าแพขนานยนต์ข้ามทะเลสาบสงขลา ส่วนอีกเส้นทางหนึ่งที่สามารถไปถึงสงขลาได้เช่นกัน คือเส้นทางที่เลียบทะเลสาบ และข้ามสะพานที่เกาะยอ แต่ต้องปั่นบนทางหลวง ซึ่งคู่ปั่นของอ้อยหวานไม่นิยม เมื่อหลายปีที่แล้ว อ้อยหวานเคยปั่นเดี่ยวจากหาดใหญ่มาเกาะยอ ดูจากบล็อกเก่าของอ้อยหวาน รอเธอที่..เกาะยอ  และ ฟ้าสางที่..เกาะยอ

เรื่องเล่าในบล็อกชุดนี้เป็นเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นเมึ่อต้นปีนี้ เข็มนาฬิกาหมุนกันอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียว อ้อยหวานกลับมานอนเล่นที่บ้านแคนนาดาไปได้สองเดือนกว่าแล้ว เวลาเหมือนสายน้ำไหลไม่หวนกลับ….

กลับเมืองไทยครานั้น โรคไม่ชอบนั่งรถยนต์หรือรถไฟกำเริบ ไม่ว่าจะไกลหรือใกล้ อ้อยหวานก็ไม่อยากไปทั้งนั้น (นอกจากจะปั่นจักรยานไป) พอคุณผู้ชายถามว่า เราจะไปปั่นจักรยานเที่ยวไทยที่ไหนดี อ้อยหวานก็รีบบอกทันใดว่า ไม่ใกล้ไม่ไกล ทะเลสาบสงขลานี่เอง

เหตุผลอีกอย่างที่อ้อยหวานเร่งเขียนบล็อกติดๆ กันเกือบทุกวัน จนแฟนบล็อกตามไม่ทัน คือ อยากเขียนบล็อกนี้  พัทลุงอยู่ใกล้ๆ ติดกันกับนครศรีธรรมราช แต่อ้อยหวานไม่เคยแวะเที่ยว ผ่านไปมาทุกครั้งที่ไปเยี่ยมน้องสาวที่หาดใหญ่ ก็ผ่านเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใด? ทั้งๆ ที่พัทลุงก็มีที่เที่ยวสวยๆ มากมาย

      งานนี้จัดที่วิทยาลัยภูมิปัญญาชุมชน มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุง ใกล้ ๆ กับ ทะเลน้อย ซึ่งไม่ไกลจนเกินไป นับเป็นโอกาสอันดีที่จะไปกิน เอ้ย.. ไปศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับภูมิปัญญาอาหารการกินแบบพื้นบ้านของแต่ละท้องถิ่น ไปคราวนี้ ไม่ได้กลับมามือเปล่า(มือหิ้วต้นไม้กลับมาปลูกหลายต้น) แต่มีภาพบรรยากาศต่างๆ ทั้งที่แอบไปเที่ยว และบรรยากาศในงานมาฝากครับ ส่วนรายละเอียด และเกร็ดความรู้ต่างๆ ติดตามได้จากบล็อกผู้ใหญ่ และ พี่แจ้วครับ พร้อมแล้วก็คลิกชมสไลด์ด้านล่างได้เลยครับ


**น่าเสียดายที่ สมช. หลายคนติดภารกิจ และอยู่ไกล เลยไม่ได้มาร่วม...(แต่ไม่เป็นไร กินเผื่อแล้วนิ)