บล็อกของ sailomloy

เกรงว่าจะทำให้รอคอยเกินงาม..

ส่งภาพมาให้ดู วันนี้จะเริ่มจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งของสองเล่มนี้

เล่มนี้ใช้แหนบรถไฟ ตียากชิบ แข็งยังกะ กะโปกเด็กวัยรุ่น( แฮ่....กะโปกไม่ใช่คำปาบนะจ๊ะ)

ปลุกปล้ำอยู่เป็นนานสองนาน เอามาให้ดูแค่นี้ก่อน เวลายังอีกยาวนาน ไหนจะด้ามประกับ ไหนจะ ชุบ อบ ปัดแก้ม แต่งหน้าแต่งตา ฯลฯ

ความกังวลใจลึกๆ จะกัดกร่อนอยู่ข้างในจนกลายเป็นความเครียดเสมอ เมื่อรู้ว่างานที่เป็นองค์ประกอบร่วมของงานหลัก เป็นงานที่ตัวเองไม่ถนัด หรือจะพูดให้ถูกต้องว่าไม่มีพื้นฐานใดๆ เลย

นึกย้อนไปในสมัยที่ทำงานประจำเกี่ยวกับระบบโสตทัศนูปกรณ์ งานที่ถนัดคืองานถ่ายภาพ มีกล้องเป็นของตนเอง…ในขณะที่หน่วยงานที่ผมทำอยู่ยังไม่มีอุปกรณ์มากพอที่จะดันให้งานเดินหน้าต่อไปได้

งานที่รับผิดชอบคงไม่พ้นงานถ่ายภาพ

โชคดีที่ผมชอบ,ถนัด และทำได้ดีเท่าที่มีความสามารถในขณะนั้น

ยุ่งๆ อยู่กับงานแต่งงานของญาติข้างบ้าน ช่วยงานถ่ายภาพให้ทั้งวัน หัวค่ำก็เมา..(เอิ๊กส์)

งานช่างต้อย Vision เลยออกมาในรูปแบบอันผิดเพี้ยนไปจากต้นฉบับนิดหน่อย...ส่งภาพมาให้ดูก่อนว่าพอจะรับได้ไหม

หากไม่..จะได้เริ่มใหม่ครับ..

ช่วงนี้คงเป็นช่วงพักฟื้นของช่างต้อย(ผ่าตัดนิ่ว) หากได้แวะมาบ้านสวนพอเพียง ส่งข่าวด้วยครับ

๑. หลายปีก่อน...

ผมเสาะหาขยะจากทะเลมากองไว้ที่บ้านเป็นพะเนินเพื่อเก็บไว้ทำของเล่นเล็กๆ ประเภทงานฝีมือฝากขายร้านของเพื่อนในสวนจตุจักรและร้านค้าริมถนนพระอาทิตย์ หน้าลมหน้าน้ำ ทะเลจะหอบเอาขยะหลากชนิดเช่น ท่อนไม้ ลูกไม้ ขวด ฯลฯ ซึ่งผ่านการขัดจากทรายและคลื่นลมจนมนกลมเกลี้ยงรูปร่างหน้าตาพิลึกกึกกือ ให้คนช่างจินตนาการมองแห็นเป็นรูปร่างนั่นนี่ตามแต่จะคิดฟุ้ง

สำหรับผม....

สิ่งที่ยากที่สุดของการทำมีดในช่วงเริ่มต้นคือการออกแรงกระหน่ำพะเนินลงบนเหล็กซึ่งวางอยู่บนทั่งอย่างหนัก หวดกันเต็มที่...ผลก็คือเหล็กแบนสมใจอยาก...แต่ไม่ใช่มีด มันคือเหล็กเปลี่ยนสภาพ จากเดิมกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้...

อาจเป็นช่วงต้นปีหรือปลายปีที่แล้ว(๒๕๕๒) ผมทำมีดเล่มเล็กๆ ไปสองเล่ม ฝากน้องชายไปให้พ่อใช้งานเบาๆ ในบ้าน ทำจากเหล็กหมุดรางรถไฟและเหล็กแหนบหู..ตั้งคมบางเฉียบ...