บล็อกของ sailomloy

ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังอยู่หลายหนหลายครั้ง จนจำไม่ได้ว่าเคยเล่าเรื่องนี้ที่นี่ให้พวกเราได้อ่านกันหรือไม่อย่างไร

ในช่วงเรียนมัธยมต้น ผมเคยเห็นกล้องกระดาษยี่ห้อโกดักชนิดที่ถ่ายแล้วทิ้ง ผมคิดเอาเองประสาเด็กบ้านสวนบ้านนอกคอกนาว่า หากผมมีกล้องชนิดนี้ผมจะถ่ายภาพที่อยู่ในหัวออกมาให้เป็นอย่างที่สายตาเห็นให้ได้ ในใจคิดว่าขอเพียงมีกล้อง ผมก็สามารถทำได้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไปว่าการถ่ายภาพเพื่อให้ได้อย่างที่สายตาเห็น หรือสวยกว่านั้นต้องประกอบด้วยปัจจัยมากมายร้อยแปด

ก่อนจบม.สามจำได้ว่าตัวเองชอบรื้อปรับแก้และจูนวิทยุเอเอ็มเล่น ต่อสายลำโพงออกมาไว้ข้างนอกตัวเครื่องตั้งแต่เรียนชั้นประถม คิดเอาเองว่าตัวเองคงชอบเรียนวิชาในสายงานช่างอิเล็กทรอนิกส์ ทั้งที่อ่อนวิชาคณิตศาสตร์อย่างมากมาย  

>

๑.

ช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดของแต่ละคน มีช่วงจังหวะที่แตกต่างกันครับ..บางคนอาจจะเป็นช่วงป่วยไข้ บางคนอยู่ในช่วงวัยที่ต้องออกจากบ้านไปเผชิญโชคในถิ่นอื่น บางคนอยู่ในช่วงที่อกหักพลาดหวังกับชีวิตรัก บางคนอยู่ในช่วงวัยที่ป่วยไข้ปางตาย

ความอ่อนแอของผมไม่ได้แตกต่างจากเหตุเหล่านั้นครับ เจอมาแล้วหลากหลาย จ่อมจม คลุกเคล้าความทุกข์จนใจอ่อนไหวร่างกายอ่อนแอ

นอกเหนือจากงานการที่ต้องทำประสาคนบ้านสวน มีวิถีเป็นเป็นปรกติเยี่ยงชาวบ้านทั่วไปแล้ว ผมคิดเอาเองในยุคที่เริ่มต้นออกจากงานประจำมาใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ช่วงเวลาว่างอื่นๆ ในยุคแรกคือการเสาะหาเรื่องราวจากรอบๆ บ้าน รอบหมู่บ้าน กระทั่งไกลถึงหมู่บ้านอื่นๆ เท่าที่ตัวเองสามารถดั้นด้นไปถึง เก็บรายละเอียดของแง่มุมความคิด ถ้อยคำต่างๆ พืชพรรณ สิ่งของที่กำลังถูกปล่อยปละละเลย หลงลืมหรือทิ้งขว้าง

หลายปีมาแล้วที่ผมทำงานฝีมือจากเศษไม้ฝากขายที่นั่นที่นี่ในกทม. ขายส่งบ้าง ขายปลีกโดยการฝากไว้ตามร้านของพรรคพวกบ้าง