บล็อกของ sothorn

ได้มาพักที่บ้านวังน้ำเขียวลอดจ์ เพราะมาเป็นวิทยากรสอนลีนุกซ์ เดินทางมาถึงที่พักประมาณบ่ายโมง ประมาณบ่ายสี่โมงแดดร่มลมตกก็เดินเที่ยวบริเวณรีสอร์ท บริเวณรีสอร์ทมีตะไคร้ปลูกอยู่เต็มไปหมด เดินไปเดินมาเจอป้ายหนึ่งเขียนว่า "แปลงเกษตร"  โอ้! รีสอร์ทมีแปลงเกษตร เข้าทางเลย แต่สอบถามทางไปแล้วต้องเดินขึ้นเขาไป เอาล่ะขึ้นเขาก็ขึ้นยอมเหนื่อย ขึ้นไปถึงก็หายเหนื่อยครับเมื่อ เจอกับแปลงเกษตรที่มีผักอยู่บ้างไม่เต็มร่อง แต่ก็มีร่องรอยการปลูก และการเก็บ มีสลัดแดงด้วยสวยมากรีบถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เดินไปเดินมาเจอกับโรงเพาะเห็ด แต่ไม่มีเห็ดมีแต่ก้อนเชื้อเห็ดที่เก็บเห็ดไปแล้ว เจอพี่ผู้ชายคนหนึ่งผมทักไป สวัสดีครับ ขอดูสวนหน่อยนะครับ เขาตอบกลับมา ยินดีครับ คุยไปคุยมาพี่เขาชวนไปดูเห็ดหอม โอ้โอ เห็ดหอมกำลังออกดอก

เมื่อวานเสร็จจากงานอบรมก็เดินทางไปสวนป่าของ  พ่อครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ที่อำเภอสะตึก จังหวัดบุรีรัมย์ ไปถึงสะตึกแล้วพี่โทรให้พี่คอน ออกมารับเนื่องจากไม่เคยไปซึ่งอาจหลงทางได้ ไปถึงก็พบกับสมาชิก เฮฮาศาสตร์ หลายคนที่มาเที่ยวที่สวนป่าเพราะมีกลุ่มนักศึกษาแพทย์มาทำกิจกรรมที่สวนป่า ผมมีเวลาอยู่ที่สวนป่าไม่มากนักเพราะต้องเดินทางต่อ พ่อครูก็เลยนำเที่ยวสวนป่า ผมตื่นเต้นกับน้ำเต้าลูกโตมากๆๆๆ จึงนำรูปมาฝาก

เนื่องจากมีภาระกิจในการเป็นวิทยากรสอนลีนุกซ์ จำเป็นต้องจากบ้านไปหลายวัน โชคดีที่ผักปลูกเอาไว้ไม่จำเป็นต้องดูแลมาก ให้พ่อแม่ดูแลให้แทน ประกอบกับช่วงนี้พืชผักกำลังจะให้ผลผลิต กลับมาคงได้กิน เช้านี้เลยเกินเก็บรูปเอาไว้ นำมาฝากก่อนจากไปหลายวัน

มะเขือเทศกระสอบกำลังออกดอก บางส่วนก็ติดลูกแล้ว

ชีวิตเกษตรกรต้องพึ่งพาธรรมชาติอยู่พอสมควร แล้งมากไปก็ไม่ดี ฝนตกมากไปก็ไม่ดี ลมพัดแรงก็ไม่ดี เช่นวันนี้ครับ ฝนตกหนัก ลมแรงก็เป็นผลให้ข้าวโพดที่ปลูกเอาไว้เป็นดังภาพ

ภาพด้านล่างถ่ายเมื่อ 26 มีนาคม 2552 บนกับล่างห่างกัน 7 วัน

เรื่องของการเพาะเห็ด ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมใฝ่ฝันอยากจะทำ ก่อนหน้านี้ก็ได้แต่คิด ได้แต่อ่านหนังสือ แล้วก็ไม่ได้ทำ เพราะไม่รู้แหล่งซื้อเชื้อเห็ด เมื่อเวลาจะได้ทำมันก็ได้ทำ  เนื่องจากได้เล่าให้อาจารย์ที่รู้จักกันท่านหนึ่งฟัง ว่าผมอยากเพาะเห็ดฟาง อาจารย์ก็บอกว่าเดี๋ยวจะไปซื้อเชื้อเห็ดฟางมาให้ลองเพาะดู  หลังจากนั้นสองสามวันอาจารย์ก็ซื้อเชื้อเห็ดมาให้ 4 ถุง แถมยังไม่เอาเงินผมอีก แถมยังบอกวิธีการเพาะมาให้ ได้เชื้อเห็ดมาแล้วทำไงต่อล่ะคราวนี้    ประกอบกับเชื้อเห็ดยังเดินไม่เต็มที่ก็เลยมีเวลาคิด สองสามวัน จะเอายังไงดีเนี่ย ถ้าจะเพาะแบบกองเหมือนร่องผักเชื้อเห็ดก็น้อยเกินไป ไหนต้องทำที่สำหรับอัดฟางอีก ไม่เอาดีกว่า ดูในหนังสือมีวิธีการเพาะเห็ดฟางในกระถางเขาใช้สารเคมี 2 ตัว ไม่รู้ซื้อที่ไหน  ถ้าเพาะในกระถางต้องเสียเงินซื้อกระถางอีก เอาไงดีหว่า สุดท้ายหาเหตุผลเข้าขางตัวเอง ซื้อกระถางก็ซื้อ เห็ดไม่งอกก็เอากระถางมาใช้ต่อได้ ตัดสินใจซื้อกระถางพลาสติก ขนาด 12 นิ้ว 8 ใบ ราคาใบละ 25 บ.  เป็นเงิน 200 บ. สารเคมีที่เขาใช้ ผมไม่ใช้ลองดูว่าเห็ดมันจะงอกมั๊ยได้เวลาลงมือทำ

ผักที่ขายอยู่ในท้องตลาดส่วนใหญ่เป็นผักที่แถมยาฆ่าแมลงมาทั้งนั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นผักที่แมลงไม่กิน เมื่อตรวจก็เจอสารเคมี นั่นคือยาฉีดศพ แม่ค้าเอาไปแช่เพื่อให้ผักสดขายได้หลายวัน  ถ้าจะหนีผักแบบนี้ไปซื้อผักปลอดสารพิษในห้างก็ราคาแพง ผักขึ้นห้างจะแน่ใจได้อย่างไรอีกว่าปลอดสารพิษ ยิ่งผักไฮโดรโพนิก ผักไร้ดิน อาจจะจริงที่ไม่มียาฆ่าแมลง แต่ไม่ใช่ผักปลอดสารแน่นอน ผมเข้าใจว่ามีสารตกค้างพวกไนเตรด ที่เป็นสารละลายใช้เลี้ยงผัก ถ้าผมเข้าใจผิด ท่านผู้รู้บอกด้วยนะครับ

หนทางเดียวที่จะได้กินผักอินทรีย์ไร้สารพิษ ก็คือต้องปลูกเอง พอตั้งคำถามกับชาวบ้านว่าทำไมไม่ปลูกผักกินเองคำตอบคือไม่มีที่ดิน ทั้งๆ ที่เนื้อที่บ้านไม่ต่ำกว่า 2 งาน  เนื้อที่ขนาดนี้ พริกจะใช้ตำน้ำพริกก็ไม่มีซักเม็ด เวลาจะใช้ก็ขอเพื่อนบ้าน หรือซื้อ  คนที่มีบ้านทาวเฮ้าส์ก็ตอบได้ว่าไม่มีพื้นที่ ถามต่อว่ามีดาดฟ้ามั๊ยครับ

ภาพต่อไปนี้จะเป็นคำตอบให้กับคนที่ชอบตอบว่าไม่มีที่ปลูกผัก

เอาภาพมาฝากครับ กะลามะพร้าวไปขอญาติที่ขายขนมจีนเอามาทดลองเผาถ่านดูปรากฏว่าได้ผลดีมาก เนื้อแข็งให้ความร้อนดี ส่วนไม้ไผ่เคยเอามาทำที่เก็บน้ำส้มควันไม้ แต่มันเก็บได้ไม่ดีก็เลยเอามาเผาซะเลย

วันนี้ใกล้ๆ เที่ยงก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่คนหนึ่ง ที่เคยเจอกันมาก่อนครั้งหนึ่ง พี่เขาเป็นคน อ.รัตภูมิ จ.สงขลา คือพี่เขามาเยี่ยมที่บ้านครั้งหนึ่งแล้ว การมาหาผมครั้งนั้นก็มีแค่ที่อยู่ที่ผมโพสเอาไว้ใน gotoknow ยอมรับจริงๆ ว่าพี่เขาเก่งมากที่สามารถมาหาบ้านผมจนเจอ แต่ครั้งนั้นผมไม่อยู่บ้าน ผมอยู่ที่งานแต่งงานอีกบ้านหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ กันพี่เขาก็ตามไปที่งานแต่งงาน มีคนมาบอกว่ามีเพื่อนมาหา พอเห็นหน้าพี่เขาผมก็  งง ครับ เพื่อนที่ไหนไม่เคยเจอกันมาก่อน กว่าจะได้แนะนำตัวก็งงอยู่พักหนึ่ง พี่เขาเป็นศิษย์สำนักเดียวกันคือ ศูนย์กสิกรรมธรรมชาติทุ่งสง พี่เขาเจอรายละเอียดของผมในเวบก็เลยตามมาดู วันนั้นไม่ได้คุยอะไรกันมาก แค่ขอเบอร์โทรกันไว้