บล็อกของ Slowlife

ไม่ได้เข้ามานานจนจะลืมวิธีสร้าง blog แล้ว เผลอแป๊บเดียวเวลาล่วงเลยไปอีกปี เวปไซด์บ้านสวนพอเพียงมีอายุเพิ่มขึ้นอีกปี ขอให้ สมช. มีความสุขมากๆ นะคะ มีเงินใช้ มีร่างกายแข็งแรง ไม่เจ็บไข้ คิดหวังสิ่งใดที่เป็นบุญเป็นกุศลเป็นความดีก็ให้สมปรารถนทุกอย่างค่ะ ...ศุกวารสวัสดิ์หรรษาเปรมปรีด์กันทั่วหน้านะคะ

Slowlife

Slowlife ออกตัว blog แรงนะคะ ไม่ได้ตั้งใจว่าใครที่เกี่ยวข้องกับแพทย์แผนไทย แต่คิดๆ ไปแล้วมันน่าแปลกใจ สืบเนื่องจาก Slowlife ไม่สบายจากสาเหตุน่าจะมาจากอะไรสักอย่างในร่างกายมันไม่สมดุล ทำให้ร้อนบริเวณรอบริมฝีปาก ปากแห้ง แตกเป็นขุย มานานมากเกือบหกเดือนแล้ว ไปหาหมอแผนปัจจุบัน ก็ได้ยาแก้แพ้ กับยาทาริมฝีปากคล้ายๆ ไนโตรโลน กินยาหมดก็ยังร้อนและแตกแห้ง หาสาเหตุแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลิปสติก ยาสีฟัน แพ้พริก อาหารร้อนจัด ผงชูรส สารกันบูด กินน้ำน้อย ฯลฯ สรุปแล้วไม่ใช่สักอย่าง เพราะตื่นเช้ามาบางทียังไม่ได้กินอะไร ยังไม่ได้แปรงฟัน จะมีอาการแสบร้อนริมฝีปากและตามมาด้วยการลอกเป็นขุย

สืบเนื่องมาจากงาน "กินดีมีสุข ฯ " ของคุณหยอย มีการพักค้างคืนในป่า ริมน้ำตกนกรำ แล้วมีสาวๆ หลายๆ คนไปร่วมงานครั้งนี้ด้วย จึงเขียน Blog นี้ขึ้นถ้าจะมีประโยชน์กับชาวบ้านสวนฯ บ้าง ต้องออกตัวว่าไม่ใช่มืออาชีพในการเดินป่า เมื่อเทียบกับอีกหลายคน เอาแค่ว่าเขียนจากประสบการณ์ที่ได้พบเห็น เป็นการเตรียมตัวง่ายๆ สำหรับการใช้ชีวิตในป่าที่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก ที่นอน อาหาร น้ำดื่มและการขับถ่าย ว่ากันเรื่องแรกเลยนะคะ

ที่นอน ส่วนมากที่สะดวกสุดก็จะเป็น เปล ซึ่งปลอดภัยเพราะกางสูงจากพื้นดินประมาณหนึ่งเมตร  น้ำหนักเบา กางได้ทุกพื้นที่ โดยเฉพาะป่าใต้ ขอให้มีต้นไม้ระยะงามๆ สักสองต้นเป็นเรียบร้อย ไม่ว่าพื้นที่จะขรุขระ ต้นไม้เล็กๆ มากมาย ไม่เป็นปัญหาสำหรับเปล ประเภทของเปลที่ใช้ มีสองอย่างคือ

เปลธรรมดาและ เปลมุ้ง ง่ายๆ คือเปลธรรมดาก็ไม่มีมุ้ง เปลมุ้งมีมุ้งติดมาด้วย เพื่อป้องกันยุง ริ้น หรือมด เวลานอนก็จะสบายนิดนึง

นานๆ เขียน blog สักที หาหัวข้อไม่เจอว่าอยู่ตรงไหน วันหยุดโอกาสดีนั่งรถเล่นเส้นทาง สายบางตะบูน-หาดเจ้าสำราญ ปล่อยชีวิตเดินช้าๆ  กับกล้องตัวเก่าและ เกมส์ Sudoku ดูภาพ "งานของผึ้งงาน" กันค่ะ

Slowlife ชอบกินอาหารอินเดีย โดยเฉพาะที่ปรุงด้วยเครื่องเทศ masala แต่ก็ยังให้สับสนมากถึงมากที่สุด เกี่ยวกับเครื่องเทศที่เรียกว่า "ยี่หร่า" คราวที่เดินทางไปเนปาลและที่อินเดีย หลังอาหารจะมีถาดเมล็ดสมุนไพรเสิรฟพร้อมกับน้ำตาลกรวดสี่เหลี่ยมเม็ดเล็กๆ ให้กินดับกลิ่นอาหารเพื่อลมหายใจสดชื่น Slowlife ชอบเมล็ดเล็กๆ นี้มาก หอมและอร่อยดี ก็เก็บใส่เป้มาจำนวนเล็กน้อยเพื่อค้นดูและคิดว่าจะทดลองนำไปเพาะ ถามหลายๆ คนเขาบอกว่าเป็น "เมล็ดยี่หร่า" แต่ Slowlife ว่าไม่ใช่

วันก่อนเืพื่อนที่ำทำงานถามเรื่องไปเที่ยว แล้วคุยกันเรื่องป่วยความสูง คำถามหนึ่งที่คิดว่าหลายๆ คนยังไม่เข้าใจว่า "การป่วยความสูง"คืออะไร ส่วนมากจะบอกว่า...อ๋อ..เวลาไปที่สูงๆ แล้วหูดับน่ะเหรอ เหมือนเวลาที่เรานั่งรถขึ้นเขาสูงๆ แล้วหูดับ หรือ เมารถ อาิเจียรแบบนั้นใช่หรือป่าว....

เนื้อหาจะค้างคาไม่สมบูรณ์ ไหนๆ ก็ไปเที่ยวธรรมชาติกันไปยกนึงแล้วใน blog ที่แล้ว จัดเต็มให้อีก blog นึง ...มีหลายๆ คนที่ชื่นชมวิถีชีวิตแบบอินเดีย...ถึงขนาดมีคำว่า  จิตวิญาณแห่งอินเดีย......งั้น Slowlife จัดเต็มให้ค่ะ เผื่อสักวันคุณคิดจะไปสัมผัส จิตวิญาณแห่งอินดีย

หายไปร่วมครึ่งเดือน เป็นอันรู้กันสำหรับคนใกล้ชิดว่า "มันไม่อยู่ ไปเที่ยว แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน" Slowlife เกิดวันที่ 19 เมษายน และช่วงเวลานี้ของทุกปีก็จะไม่อยู่เป็นที่เป็นทาง ไม่บนเครื่องบิน ก็ป่าที่ไหนสักแห่ง เป็นอย่างนี้ทุกปี สำหรับปีนี้เพื่อนๆ บอกให้ไปกันหน่อยมั้ย สิขิม (Sikkim) ส่งโปรแกรมมาให้ดู มีไปชมวัด ไปกังต๊อก (เมืองหลวงของสิขิม) ไปชิมชาที่ดาจีลิ่งกัน...เออ...น่าสนใจ....แล้ววันต่อมาเพื่อนก็ส่งโปรแกรมมาให้ใหม่ว่า