ผลตอบแทนครั้งแรกของผักเหมียง

มาดูผักเหมียงของพี่โส หวานไม่เคยรู้จักเจ้าผักเหมียงนี้เลยค่ะ

ไม่เคยเห็นหน้าตาด้วย แต่ว่าฟังพี่โสเล่าแล้วก็รู้อดสึกภูมิใจไปด้วยไม่ได้

ขอให้ผักเหมียงโตวันโตคืนงามเร็วๆ เก็บขายได้ตังค์เยอะๆนะคะ

ลงบล็อก ก็เป็นบันทึก อย่างหนึ่ง แต่จะให้ดี ทำสมุดเลยดีกว่า ว่าที่เคยขายแตงกวา กระเจี๊ยบเขียว ผักเหรียง เมื่อไหร่ ครั้งละกี่บาท

ต่อมาก็ได้เอาบันทึกมาวิเคราะห์ได้ เช่น ขายผักเหรียงวันที่9/11/53 (ครั้งที่1) พอครั้งที่2 ห่างไป 3 เดือน ครั้งที่3 ห่างไป 5 เดือน แสดงว่าเรามีปัญหาการดูแล หรือว่า ขายดีขึ้นๆๆๆ ควรขยายแปลงปลูกแล้ว มีตัวเลขยืนยัน ไม่ได้สรุปเองจากความรู้สึก

มียอดรวมรายรับ  เวลามาดูก็ชื่นใจ มีแรงไปขุดดินต่อ แบบนี้เป็นต้นค่ะ

เราไม่ได้ทำเพื่อคิดจะประกอบเป็นธุรกิจ ก็จริง แต่การเก็บข้อมูลไว้เรื่อยๆ อีกหน่อยก็นำมาใช้ประโยชน์ได้ หลายอย่าง

เป็นแนวทาง เป็นบทสอน เป็นบันทึกความภูมิใจ  ที่เราจะได้เก็บไว้ปลื้มหลายๆครั้ง

สวัสดีค่ะคุณโสธร  มาร่วมภูมใจด้วยค่ะ

รู้ฃึ้งถึงความภูมิใจเพราะเคยเป็นเหมือนกัน

ตอนนั้นปลูกพริกหอมดกมากกินแจกยังเหลือ

 ก็เลยขายดีใจมาก

ยินดีด้วยจริงๆค่ะ  

  ได้ผลผลิต มากบ้างน้อยบ้าง เก็บเล็กผสมน้อยสะสมไป ก้อได้เงินมากอยู่

  และที่สำคัญ ได้ความภูมิใจ หายเหนื่อย ครับ

เริ่มต้นได้ก้าวแรกแล้วก็ต้องมีก้าวต่อไป...ไปแบบฉบับบ้านสวนพอเพียง เรื่อยๆ แต่มั่นคง ที่สำคัญที่สุดมีความสุขแบบที่ต้องลงมือทำเอง

ดีจังเลยครับ ค่าทางตัวเงินนี้เห็นแล้วดู น้อย แต่รวมๆ กันไป ระยะยาวเหมียง ก็ให้เป็นกอบเป็นกำเหมือนกันนะครับ ปลูกแสมกับต้นยางไม่เสียพื้นที เลย ผมนี้ถ้าขายผักในบ้านได้ ซัก เหรีญนสอง เหรีญน ก็ดีใจมากเพราะ ภูมิใจครับ ทุกวันนี้จดเอาไว้ว่าเราลงทุน ทำ แปลงผักสวนครัวไป เท่าไหร่ เก็บอะไร มายังไง ถึงจะประหยัดเงินไปไม่ได้มากตอนนี้ แต่ระยะยาว ต้องได้มากแน่ 

หลินเคยไปสอนกศน.ที่แม่ลาน้อย แม่ฮ่องสอน

ไปเจอพี่นครศรีฯแกเป็นหัวหน้าโครงการหลวงที่บนเขานั่น

ได้เห็นต้นลูกเนียง และสะตอกำเนิดเติบโตบนดอยแห่งนั้นแล้ว

อยากให้ทั่วทุกภาคในประเทศปลูกผักเหลียงได้จัง

จะได้เผยแพร่เมนูอาหารใต้เราไปทั่วแถมสามารถหาซื้อผักทางใต้เราในแหล่งปลูกใกล้ๆ(แขๆ)

พี่ๆบ้านสวนพอเพียงว่าปรือกันมั้ง?

ถ้าเห็นด้วยจะได้ไปคอยแหล้งชวนให้คนรู้จักปลูกกันทั่วไทย เพราะงานของหลินเดินทางไปทั่วไทยอยู่แล้วค่ะ

ที่แน่ๆ อยากเห็นร้านข้าวแกงปักษ์ใต้รสชาติแท้ๆทั่วไทย ไปไหน๊ก็ม่ายอด..หุๆๆ

...แค่อ่านก็ภูมิใจแล้ว .... อย่าว่าแต่ขายเลยคะ แค่แบ่งปันก็ภูมิใจแล้ว เพราะเรามีผลผลิตเป็นของตัวเอง

ความภูมิใจค่ะ เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายนะคะ ตอนเด็กๆหญิงเคยเก็บผักเหลียงแล้วทำเป็นมัดไปขายส่งให้แม่ค้า มัดละ2บาท ได้เงินมาแค่ 50-60บาท แต่ก็ดีใจ ช่วงที่ลูกยางแตกก็เก็บลูกยางขายอีกชีวิตแบบเด็กๆ มาตอนนี้เดือนที่แล้วตัดปาล์มไปขาย ได้เงินมา1,562 บาท ดีใจกว่าได้รับเงินเดือนอีก เป็นสวนแปลกแรกในชีวิตที่หญิงลงมือทำตั้งแต่เอาต้นปาล์มใส่หลุม วันหยุดก็ถางหญ้าเองถ้าทำไม่ทันก็จ้างไปบ้าง ใส่ปุ๋ยเอง ถึงวันนี้ก็รับเงินเอง อิอิ รู้สึกอุ่นๆในใจค่ะ

ต้องลองเสาะหามาปลูกให้ได้ค่ะ