อนุรักษ์ภาษาถิ่น

ถ้าอยากรู้จักภาษาใต้มากๆ ต้องไปคุยกับคนแก่ๆครับ จะได้เยอะมากเพราะภาษายังไม่เพี้ยน

เดี่ยวนี้มีคำที่เป็นภาษากลางมาแทนเยอะแต่เป็นสำเนียงใต้

มุ้งมิ้ง คำนี้ น่าจะยังไม่ลืมกันนะ

เห็นด้วยอย่างยิ่งกับการอนรักษ์ ภาษาถิ่นใต้

แต่ขอเสนอแนะ 2 ข้อ คือ

1. เขียนสะกดคำ วรรณยุกต์ ให้ตรงกับสำเนียงเดิมที่สุด อย่าเขียนคำภาษากลาง เช่น

    หมุ่งหมิ่ง น่าจะออกสำเนียงตรงกว่า มุ้งมิ้ง ซึ่งฟังเป็นภาษากลาง

    แล่งต๊าย น่าจะออกสำเนียงตรงกว่า แหลงใต้ ซึ่งเป็นภาาากลางแน่ๆ

    หน้ามหงับ น่าจะออกสำเนียงตรงกว่า หนามงับ ซึ่งเป็นภาษากลาง

2. ควรระบุถิ่น หรือจังหวัดด้วย เพราะแต่ละถิ่น สำเนียงจะเพี้ยนกันไปเรื่อยๆ เช่น

    ตะหลิว คุณเสิน  ใช้ เจี้ยนสี่

               ยายอิ๊ด  ใช้ เจี้ยนที่

               ปะนาเระ ใช้ เจียนฉี

               ภูเก็ต     ใช้ เกี่ยนสี

    การที่เราพยายามเขียน สะกด ใช้วรรณยุกต์ถูกต้อง เวลาคนภาคอื่นมาอ่าน เขาก็จะอ่านตามเสียงวรรณยุกต์ที่เราเขียน เสียงก็จะไม่เพี้ยน คงสำเนียงได้ถูกต้อง นะครับ

    นี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ  ซึ่งคิดว่าจะทำให้สำเนียงใต้ไม่เพี้ยนไปมากนัก  แต่เขียนยากสักหน่อย  คนอ่านก็อ่านยาก  แต่อ่านแล้วเพี้ยนน้อย

- ฝนตก ๆ แถวบ้านเติ้น แพล็ด ๆ หม้ายห่ะ...ไปหมกหัวมันที่บ้านน้องแอนหวา

- อย่าหล๊อก ๆ แรงทิ แขบไปไหนห่ะผู้ใหญ่

 พอใช้ได้หม้าย....ยากพอ ๆ กับภาษาประกิดหมึงท่า