เมื่อกางเกงตัวโปรดเป้าขาด

บอกแล้วให้หาผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน :shy:

ป้าตามมาดูเป้ากางเกง  ป้าคิดว่า วิชาเย็บปักถักรอย ในสมัยเรา มันเป็นวิชาที่เราต้องได้ใช้ในชีวิตประจำวันจิงจิง ซึ่งเด็กสมัยนี้ ...เค้าไม่ได้เรียนกันแล้วหรืออย่่างไร เย็บอะไรกันไม่เป็นกันเลย ป้าจำได้ เรียน ตั่งแต่การเนา ด้นถอยหลัง สอยตะเข็บ รังดุม ปะ ชุน จนเริ่มเย็บเป็นตัว ตั่งแต่ เสื้อ คอกระเช้า กางเกงนอน เสื้อนักเรียน กระโปรงนักเรียน 

วิชาพื้นฐาน การเย็บผ้า พี่เรียนตอนม.3 เย็บชุดนอนด้วยมือทั้งชุด ได้ความรู้มาเยอะเหมือนกัน พี่เรียนโรงเรียนสตรีล้วน แต่สมัยนี้ วิชาแบบนี้ไม่รู้ยังมีสอนกันอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่มีเสียดายมากๆ และนี้ก็เป็นข้อหนึ่งที่ส่งเสริมวัตถุนิยม เสื้อผ้าขาด ซ่อมไม่เป็นต้องซื้อใหม่อยู่เรื่อย ๆ บางคนแค่กระดุมหลุดก็ซื้อใหม่แล้ว เพราะไม่รู้จะซ่อมยังไง

วิชาการเรือนเด็กที่เรียนตามอำเภอนอกเมืองยังเห็นมีเรียนอยู่นะ..ลูกป้าเรียนโรงเรียนวัดก็ยังมีเรียนอยู่..แต่เด็กในเมืองไม่แน่ใจ...แต่โดยส่วนใหญ่เด็กผู้ชายทำได้ดีกว่าเด็กผู้หญิงอีก...เช่นบ้านป้าเป็นต้น  ลูกชายเย็บสวยเรียบร้อยดีได้คะแนนเต็ม...ลูกสาวโดนครูทำโทษ...แก้แล้วแก้อีก...จนปัจจุบันลูกสาวก็ยังเย็บผ้าไม่เป็น..เฮ้อโลกมันกลับตาลปัทไปหมด....

วิชา การงานพื้นฐานอาชีพ ได้กลับเอามาใช้ก็ตอนนี้แหละครับ ช่วยได้เยอะ แต่ตะเข็บเอียงไปนิดนะครับผู้ใหญ่ :sweating: