กีฬา ... ของ ส.ว. อย่างข้าพเจ้า

"อโรคยา ปรมาลาภา" 

      วันนั้น .... (จำวันที่ไม่ได้ ... ก็คนแก่สมองเสื่อมโทรม ... ฮึ ๆ ๆ) ข้าพเจ้าเดินเข้าไปในห้องจำหน่ายตั๋วล่วงหน้า พอโผล่เข้าไป ก็เห็นมีผู้มาติดต่อ ก่อนหน้านี้ รออยู่ก่อนแล้ว 2 คน ข้าพเจ้าจึงแหมะก้นรออยู่ห่าง ๆ บนเก้าอี้ที่เขาจัดไว้รับลูกค้า เมื่อสองคนก่อนหน้าเสร็จธุระ ข้าพเจ้าจึงลุกเปลี่ยน เข้าไปนั่งเก้าอี้ ที่หน้าเสมียนแทน

       “วันที่ 24 เดือนนี้ ขบวน 40 พอจะมีที่นั่งว่างไหมครับ” ข้าพเจ้าเอ่ยถาม ก่อนที่เสมียนจะทันเอ่ยวลีใด ๆ

       “กี่ที่ครับ” คราวนี้เป็นเสียงจากปากเสมียน ถามข้าพเจ้าบ้าง

          “ที่เดียว ครับ” ข้าพเจ้าตอบโดยไม่ได้มองหน้า เพราะกำลังสาละวนคนหาบัตรประชาชน ในซองบัตร ที่ใส่สารพัดบัตรไว้แบบมั่ว ๆ ขณะที่เสมียนกำลังสนใจกับจอคอมฯ

      ไม่ถึงอึดใจ เขาก็เงยหน้ามองข้าพเจ้า “มีครับ ไปลงไหนครับ” คำตอบมาพร้อมคำถาม

       “ติดหน้าต่าง มีไหมครับ” ข้าพเจ้าตั้งคำถามใหม่ “คนแก่ขี้เมารถ เมาเรือ รบกวนหน่อยนะ” ข้าพเจ้าอธิบายต่อ ไม่ได้ตั้งใจว่าเขาจะฟัง

      เขาเหลียวไปดูจอคอมอีกหน แล้วหันกลับมาบอก “มีครับ”

      ข้าพเจ้ายื่นบัตรประชาชนไปให้ พร้อมบอก “ขอที่นั้นให้ลุง นะครับ”

      เขารับบัตร ก้มอ่าน เงยหน้าดูข้าพเจ้า แล้วกลังดูบัตรอีกหน “เกือบ 70 แล้วเรอะนี่ ยังกระฉับกระเฉงอยู่นะ ยังแข็งแรงอยู่เลย ผมจำได้ เห็นหิ้วของมาส่งบ่อย ที่หลาย ๆ ลัง”

        “ตามในบัตรแหละครับ ไม่ได้โกงอายุเพื่อใช้สิทธิ์หรอกครับ” ข้าพเจ้าสรรพยอก แล้วบอกต่อ “คงเป็นเพราะลุงออกกำลังกายบ่อย ๆ จึงไม่ค่อยเจ็บไข้ นอกจากตา ไม่ค่อยดีแล้ว”

           “ครับ” พุดเหมือนรับรู้ แล้วถามด้วยคำถามเมืื่่่อครู่ “ไปลงไหนครับ”

       “ศาลายา” ข้าพเจ้าบอก เขาจึงดำเนินการออกตั๋วให้ ข้าพเจ้ารับตั๋ว พร้อมบัตร มาตรวจ กล่าวขอบคุณ ออกมาติดเครื่องจักรยานยนต์ กลับเข้าสวน

      ขณะกลับ ขับพลางคิด  “เออ คงจริง ที่เราไม่ค่อยป่วยไข้ ก็คงเป็นเพราะได้ออกเหงื่อทุก ๆ วัน แต่เรื่องแก่ใครจะห้ามได้”

       กลับถึงบ้าน ยังติดใจเรื่องที่คุยกับเสมียนรถไฟ จอดรถเสร็จ มองไปยังสนามแข่งขัน

    นี่ไงครับ สนามประลองของข้าพเจ้า

     เหลียวหาอุปกรณ์กีฬาที่ใช้ออกกำลังเป็นประจำ เพื่อขอบคุณ

        อุปกรณ์ชนิดแรก คือ “ดาบยนต์”  ที่ข้าพเจ้าใช้บ่อย ใน “กีฬาฟันดาบ” ซึ่งเป็นประเภทกีฬาที่ข้าพเจ้าต้องลงสนามบ่อย ประมาณ 2 ครั้ง ต่อ เดือน ดาบยนต์ จริง ๆ ครับไม่ได้เขียนผิด ลักษณะต่างจากดาบน้ำพี้,  Saber,  Sword และ Rapier อย่างสิ้นเชิง

    นี่ไงครับ “ดาบยนต์” ของข้าพเจ้า   และพร้อมอุปกรณ์ พร้อมลงสนามแข่ง

     กีฬาอีกประเภทคือที่ข้าพเจ้าลงแข่งบ่อย คือ “ยกน้ำหนัก” 

     นี่ คืออุปกรณ์ ในการยกน้ำหนัก เนื่องจากไม่มีคณะกรรมการ และกติกา มารยาท ท่าในการยก Weigh และระยะเวลา จึงไม่มีกำหนด

          จะลองบ้างไหม ครับ ?

    นี่ก็เป็นอุปกรณ์หนึ่งในกีฬาประเภทยกน้ำหนักของข้าพเจ้า ประเภทนี้แข่งเป็นฤดู คือฤดูตัดแต่งกิ่งจะแข่งบ่อย จากภาพจะเห็นว่าเวทีแข่งขันถูกทิ้งร้างว่างเว้นมานาน แต่จะเปิดแข่งในเร็ว ๆ นี้  เพราะเก็บเกี่ยวผลแล้ว กำลังจะแต่งกิ่ง (เวทีนี้สกปรก และร้อนหน่อย ไม่มีแอร์)

     กีฬาประเภท  Gymnastics

    นี่คือแท่นปีนขึ้น Bar เมื่อขึ้นไปแล้ว ท่านจะใช้ท่า ห้อย โหน เหวี่ยงโยนตัว อย่างไรก็ได้ ไม่มีคะแนน ไม่มีคนปรบมือให้ แต่ต้องจับ เกาะให้มั่น กอดกิ่งแน่น ๆ ทรงตัวให้ดี มีสัมปชัญญะครบถ้วน และต้องระวังตัวต่อให้ดี หากเผลอไปรบกวนเขา ท่าลงจาก Bar ไม่สวยแน่ ๆ

    นี่เป็นกีฬาที่จัดแข่งพิเศษ เฉพาะกิจ ไม่ใช่ ปัญจกรีฑา แต่มีหลาย กิจกรรมในนี้ รื้อ งัด ยก แบก ถอน ฯลฯ เพราะใช้มานาน จึงเสื่อมสลายไปตามกฎไตรลักษณ์

    พร่ำเพ้อมาตั้งนาน ท่านคงมีคำถามอยู่ในใจแล้วใช่ไหม ว่า อีตาลุงนี่เพ้อเจ้ออะไรของแก ไม่ยักเห็นมีคู่ต่อสู้ลงแข่งขันกับแกสักราย  แล้วแกจะเอาชนะใคร มีซีครับ มีแน่ ๆ

       คู่แข่ง ของข้าพเจ้าคือ โรคภัยภายในและภายนอกกาย ... ตัวเกียจคร้าน ... ถีนมิทธะ และพละที่ถดกำลังถดถอย

       ชัยชนะ ของข้าพเจ้า คือการที่อยู่เหนือการครอบงำของ คู่แข่งเหล่านั้น

       รางวัล ที่ข้าพเจ้าได้รับ คือร่างกายที่กระปรี้กระเปร่า สดชื่น รวมถึงพละที่ควรแก่วัย โดยเฉพาะใจที่ไร้อุปายาสา

    สนใจ ชัยชนะ และรางวัลเหล่านี้ไหม? ..... สน ก็ลองหากีฬาที่ท่านถนัด และ ชื่นชอบแล้วลงแข่งในฐานะของนักกีฬา ซีครับ ไม่ต้อง ลงทะเบียน และเสียค่าสมัครใด ๆ ฟรี ครับ ฟรี