เที่ยวคนเดียว

เวลาไปเที่ยว หรือทำอะไรคนเดียว   ถ้าบังเอิญโลกกลมไปเจอคนรู้จัก  คำถามแรกที่จะถูกถามทันทีก็ คือ “มากับใคร”  ถ้าบอกว่า  (ข้า) มาคนเดียว โดยเฉพาะถ้าเป็นผู้หญิงแล้ว    ดูจะเป็นเรื่องใหญ่ในสายตาคนไทย  ซึ่งอาจจะถูกมองว่า  แปลก  หรือถูกคิดว่า  น่าสงสาร  หรือเดาว่า ยัยคนนี้คงมีปัญหาแน่นอน  ไม่มีใครคบด้วย  และอาจจะถูกนำไปขยายต่อ  

 จริงๆ แล้ว การไปเที่ยวหรือทำอะไรเป็นกลุ่มเป็นคณะก็มีข้อได้เปรียบหลายอย่าง  แต่บางครั้งการฉายเดี่ยว  ก็มีข้อดีบางอย่างอยู่เหมือนกัน  อาทิเช่นมีอิสระในการเลือกที่จะทำหรือไม่ทำอะไรก็ได้  เป็นการฝึกความกล้า ไม่กลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง  สังเกตสังกาอะไรมากขึ้น  รวมถึงฝึกการตัดสินใจด้วยตัวเอง

สมัยก่อนเคยติดกลุ่มเพื่อน เวลาไปกินข้าวกลางวัน ดูหนัง เดินซื้อของ แต่ในใจลึกๆ แอบคิดเสมอว่าอยากทำอะไรคนเดียวบ้าง การไปกับเพื่อนก็สนุก แต่ไม่สบายเพราะบางโอกาสก็ต้องตามใจเพื่อนบ้าง   ต้องเป็นคนดี และบางครั้งต้องอดทนรอ แล้วก็รอ  ทั้งๆ ที่นัดหมายเวลากันอย่างมั่นเหมาะแล้ว    ยิ่งถ้าต้องไปค้างอ้างแรมด้วยกันแล้วล่ะก็   ต้องรอจนกว่าเพื่อนจะแต่งหน้าเสร็จ  หรือเข้าห้องน้ำนาน  (เพราะอึไม่ออก)  สุดท้าย ต้องปลอบใจตัวเองว่า  เป็นการฝึกความอดทนในอีกรูปแบบหนึ่ง

 ยกตัวอย่างประสบการณ์จริงที่เจอมา

กรณีที่หนึ่ง  เคยไปดูหนังคนเดียว  วันนั้นถือว่า เป็นวันที่โชคร้ายมากๆ  ขณะรอซื้อตั๋ว  “รู้น๊ะมากลับใคร”   บังเอิญเพื่อนคนหนึ่งมาทักพร้อมหรี่ตาอย่างมีเลศนัย  ขณะที่ฉันยืนอยู่คนดียว

“รู้ได้อย่างไร ว่ามากับแฟน”  ฉันแกล้งอำ    เพราะถ้าบอกว่า อยากจะดูหนังเรื่องนี้อีกครั้ง เพื่อเก็บเนื้อหาที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ  คงเป็นการยากที่เพื่อนคนนั้นจะเข้าใจ  ในทีสุด  เมื่อปลีกตัวออกมาได้  ก็เลยต้องยกเลิก  กลัวเจอโลกกลมอีกรอบ

กรณีที่สอง    ที่ทำงาน  เวลาไปกินข้าวกลางวันต้องไปเป็นกลุ่ม  บางครั้งไม่อยากกินร้านนี้ ก็ต้องไป  เรื่องที่สนทนา ก็ไม่พ้นเรื่องละครช่องหลากสี  หรือที่หนักไปกว่านั้น ก็เรื่องงาน เช่นนินทาหัวหน้า หรือเพื่อนร่วมงาน  หรือบางคนรีบกินเหมือนกลัวใครจะแย่ง   ฉันคิดว่า จริงๆ แล้วเ เวลากินอาหารเราน่าจะคุยเรื่องที่น่ารื่นรมย์กันมากกว่า  หรือไม่ก็ใช้เวลาในการบดเคี้ยวอาหารให้ละเอียดมากกว่าจะรีบร้อน  ที่น่าตลกอีกก็คือ บางทีไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน  สังเกตหลายครั้งแล้ว  ยังไม่ทันได้ชิมรสชาติเลย  ใส่น้ำปลา พริกป่น น้ำตาลลงไปซะแล้ว  เคยถูกถามว่า  ทำไมไม่เติมเครื่องปรุง ฉันบอกว่า รสชาติก็โอเคแล้วน่ะ  ไปปรุงมากๆ อย่างนั้น ก็ไปกลบรสชาติเดิม เดี๋ยวคนทำอาหารเขาก็เสียใจหรอก  แต่กลับโดนแซวว่า  “ลิ้นจระเข้หรือ” 

บางครั้งแกล้งหลบไปกินคนเดียว  ดันมาเห็นอีก“ทำไมมากินข้าวคนเดียว” คนมักตะโกนถาม

“อ๋อ..เดี๋ยวเพื่อนตามมา” มุสาอีกแล้ว ฉันตอบแก้หน้าไปงั้นๆ แต่ในใจบอกว่า ‘ก็ท้องไม่ได้ติดกันนี่หว่า”

กรณีที่สาม เวลาไปซูเปอร์มาร์เก็ต บังเอิญเจอคนรู้จัก พวกเขาก็มองแปลกๆ อีกเหมือนกัน เพราะฉันเห็นคนส่วนใหญ่ชอบพาแฟน พ่อ แม่ พี่ น้อง หรือยกกันไปทั้งครอบครัวพร้อมรถเข็น พากันเดินอ้อยอิ่ง ช้าๆ เลือกไปคุยไป แต่ฉันหิ้วตะกร้า และเดินหยิบสินค้าอย่างรวดเร็ว ไม่เสียเวลาเพราะรู้ว่าต้องการอะไร แต่แย่หน่อยหากพวกเขามาเจอฉัน

การทำอะไรคนเดียวในเมืองไทยดูจะเป็นเรื่องยาก เพราะคนรอบข้างสร้างความอึดอัดใจให้เราโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว ไม่มีใครคาดหวังว่าจะมีใครทำอะไรคนเดียว เคยอยู่เมืองนอกมาระยะหนึ่ง ทุกคนต่างทำอะไรกันคนเดียวแทบทั้งนั้น ถ้ามัวแต่ติดเพื่อน ก็จะถูกมองว่าขาดความมั่นใจ ไอ้ขี้แพ้ ไม่รู้จักโต

บางครั้ง ฉันก็เกิดความสงสัยว่า  เราเป็นคนผิดปกติหรือเปล่าหว่า?? ชักงงๆ

ใครก็ตามที่กลัวว่าจะต้องทำอะไรคนเดียว อย่าให้ความกลัวนั้นติดตัวอยู่นานนัก เพราะคุณจะหมดโอกาสที่จะได้รู้ว่าตัวเองเก่งแค่ไหนในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า และเป็นนักวางแผนที่รอบคอบ เพราะสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นเมื่อต้องเผชิญโลกเพียงลำพังเท่านั้น

 ปล.  ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ ไม่ได้หมายความว่า ต้องการจะตัดขาดตัวเองออกจากสังคมหรอกน๊ะ   แต่อยากจะให้เข้าใจคนที่บางครั้งอยากจะไปไหนคนเดียวบ้าง