เปิดสอบให้เลื่อนตำแหน่ง แต่ไม่อยากไป

พี่ก็ไม่สอบเลื่อนเหมือนกัน มีสิทธิ์สอบ ซี 7 ไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่สมัคร บางคนบอกว่าลองสอบดูเล่น ๆ (สงสัยพี่กลัวสอบได้ อิอิ)

พี่อยากอยู่กับครอบครัว ใกล้บ้านพ่อแม่ พี่น้อง ทุกวันนี้ก็มีความสุขดีกับหน้าที่การงานระดับนี้ ไม่คาดหวังที่จะเป็นหัวหน้า

เห็นหลาย ๆ คน เข้าดิ้นรนเพื่ออนาคต ก็ดีสำหรับคนที่คาดหวัง แต่บางทีต้องไปบรรจุไกลบ้าน ไกลครอบครัว เพื่อเอาตำแหน่ง

พี่ก็คิดว่าเพียงพอแล้วเช่นกัน อายุราชการพี่ 21 ปี แล้ว อนาคตราชการพี่ยังอีก 19 ปี ของณัฐ เป็นอย่างไรบ้าง

น้องณัฐเป็นคนคิดดี เป็นคนพอเพียง รวมทั้งน้องณัฐเป็นคนที่รู้จักตนเอง(คือรู้ว่าเราพร้อมหรือไม่พร้อม) ไม่เห็นแก่ตัว  ไว้น้องณัฐโตกว่านี้พร้อมกับการมีประสบการณ์มากกว่านี้และมีความคิดที่จะทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม เพื่อประเทศชาติ เมื่อนั้นน้องณัฐก็คงคิดที่อยากจะเป็นหัวหน้า หรือไม่น้องณัฐก็ต้องโดนผู้ใหญ่บังคับให้สอบเพื่อเป็นหัวหน้าเพราะผู้ใหญ่มองเห็นศักยภาพในตัวน้องณัฐว่าน่าจะเข้ามาทำงานเพื่อให้บรรลุผลตามที่ได้วางแผนไว้จ๊ะ พี่ดีใจที่ได้รู้จักน้องณัฐเพราะน้องณัฐเป็นคนดีมีมุมมองดีและไม่เห็นแก่ตัว เป็นกำลังใจให้ค่ะ

:cheer3:

           พี่ทำงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น  รับปีละ 1 ขั้น  มา 12 ปีเต็ม แค่นี้พี่ก็ว่ามันมากพอแล้ว ทุกวันนี้ยังคิดเสมอว่า เราทำงานไม่คุ้มกับเงินภาษีของแผ่นดิน เราไม่ดีพอที่จะทำงานตรงนี้ อีกไม่นานพี่ก็จะออกไปทำสิ่งที่เหมาะกับพี่ที่สุด ออกไปเป็นนายตัวเอง  อยากบอกว่าพี่เข้าใจความรู้สึกน้องที่สุด หลาย ๆที่คนทำงานตรงนี้จะเข้าใจกันเอง

ป้าเล็กไปสอบมาแล้วตกค่ะ   555  ข้อสอบก็ไม่ยากนะ   สมองก็คงพอได้   แต่ว่า  ถ้ามี7แสน  ได้เป็นใหญ่ไปแล้ว   แต่หนู อายุยังน้อยนะ  ขึ้นระดับบนสักหน่อยก็ดีนะ   มันก็ท้ายทาย  ศักยภาพ  อีกรูปแบบหนึ่ง   

ควรสอบนะคะ การทำงานเมื่ออายุงานมากขึ้น อายุมากขึ้น ประสบการณ์มากขึ้น ทุกอย่างก็ต้องเลื่อนขึ้น ทั้งเงินเดือน ความรับผิดชอบ สร้างสรรงานได้มากขึ้น มันเป็นกฎธรรมชาตินะคะ ถ้าเราอยู่กับที่คนที่อายุน้อยกว่าจะมาเป็นหัวหน้าเรา เราจะดูเป็นคนที่ล้าหลัง เสียดายโอกาสนะคะ

คิดว่าน่าจะไปสอบ..วันนี้พอแค่นี้ ..พรุ่งนี้..อาจจะไม่เหมาะเหมือนวันนี้..

ถ้าตัวน้องรู้จักว่าพอคืออะไร และชีวิตทุกวันนี้มีความสุข พี่ว่าก็โอเคนะ ตัวพี่เองก็เป็นข้าราชการเริ่มงานราชการก็อายุเท่าน้องตอนนี้ทำงานมาเจ็ดปีได้ 7 ปีแล้ว ก็ไม่ได้คิดว่าจะอยู่ตรงนี้ไปตลอด เพราะคิดว่าไม่ว่าอาชีพอะไร ชีวิตก็มีความสุขได้ เงินเดือนเท่าไหร่ ครอบครัวก็อบอุ่นได้ แค่เราหาตัวเองเจอ แม้จะตัวเล็กๆ แต่เราก็หาความสุขในชีวิตได้มากกว่าใคร ดีกว่าเราเป็นคนตัวโตๆ เงินเดือน สามสี่หมื่นแต่ก็มีหนี้สินเต็มไปหมด จนไม่รู้ว่าสุขเป็นยังไง ยิ่งตัวโตเท่าไหร่ยิ่งกู้ง่าย ยิ่งส่งนาน ก็แค่นั่น ใช้ชีวิตให้พอเพียงก็พอ ครั้งหนึ่งตอนบรรจุใหม่ๆ พี่เคยมีเงินเดือนน้อยที่สุดในหน่วยงาน แต่รู้สึกว่าเราใช้เงินได้มีค่า และเหลือเก็บ ต่างจากหัวหน้าที่เงินเดือนสูงๆ ก็ต้องมากู้ฉุกเฉิน กับลูกน้อง ซี 1 สัจจะธรรมในชีวิตเกิดมาตั้งแต่ตอนนี้ สิ่งที่วัดได้คือ เงินเดือนใครมากกว่ากัน แต่สิ่งที่อยู่ข้างในทีวัดกันไม่ได้คือ ใครมีความสุขในชีวิตมากกว่า ขอให้เราแอบเก็บความสุขเอาไว้ให้มิดชิด ไม่ต้องน้อยหน้าใคร เงินเดือนเราจะน้อยรั้งท้ายใครๆ แต่หนี้เราก็ไม่ได้สร้างเพิ่ม ใช้เงินในอดีตเข้าไว้ อย่างใช้เงินในอนาคตมากเกินไป เงินเดือนเท่าไหร่ไม่สำคัญ เหลือเก็บเท่าไหร่สำคัญกว่า พี่เห็นด้วยกับความคิดของน้องนะคะ หาตัวเองให้เจอเป็นพอ