บีหุนตำนาน... มีแต่บ้านฉานเมืองลุง

หมวดหมู่ของบล็อก: 

สวัสดีค่ะพี่น้อง การเดินทางประจำปี ๕๔ ของพี่เท่งสิ้นสุดถึงขนำน้อยแล้ว บล๊อคนี้ตั้งใจส่งท้าย


                        


ด้วยเรื่องราวที่ได้เรียนรู้จากการเดินทางตามหาของดีที่บ้านเกิด ด้วยโครงการเล็กๆแตใจใหญ่ "กินดี-มีสุข"พี่น้องเหอ ชาวใต้เรียกของกินที่เป็นเส้นๆว่า "บีหุน" บีหุนตำนานเป็นของกินดีต้งแต่โบร่ำโบราณถึงปัจุบัน ด้วยความสอดคล้องของ ข้าว(เล็บนก) มะพร้าวและน้ำผึ้งโหนด ๓ วัตถุดิบเป็นของเฉพาะถิ่น จึงเกิดตำนาน..บีหุนตำนาน มีแต่บ้านฉานเมืองลุง


                             


 การบีบเส้นบีหุนเหมือนการทำเส้นขนมจีนบ้านบ้าน แต่มีขนาดเล็กกว่า แต่ก่อนบีบกับมือขอรับไม่ใช้เครื่อง แต่ที่มีความหมายมากคือ เส้นบีหุนต้องใช้ข้าวเล็บนกเท่านั้น เพราะเป็นข้าวที่ไม่แข็งไม่อ่อนเกินไป พอดีๆๆ


(น้องอติสัย เจ้โสเห้อ อยู่ให้ไม่แข็งไม่อ่อนเหมือนข้าวนก กันดีหวานะน้องนะ แต่พี่หลวงเสินน่าไม่ยอมนิ ของเขาต้องแข็งเผ็กๆพักเดียวแหละ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ)โถกซัดโรงตอเดียวใจเท่งเห้อ5555


                        


พอบีบเส้นได้แล้วเอาไปนึ่งทันที คงความสด นึ่งสุกยกมาใส่ถาดแล้วตักน้ำจุ้มที่เคี่ยวร้อนๆมาราดรดให้เส้นบีหุนดูดน้ำผึ้งเข้าไปเอง น้ำจุ้มมีส่วนผสมของน้ำผึ้งโหนด หัวหอม กะปิเล็กน้อยคล้ายน้ำข้าวยำ สวยงามๆธรรมชาติๆ


                                               


ในขณะที่ลูกชายทำเส้นบีหุน ยายนิ่มก็เคี่ยว"ขี้มัน" แต่แรกชาวใต้ใช้มันพร้าวทำขนมทำกับข้าวทั้งเพ(ทั้งหมด)แถมเอามาทาตัวลูบผมไปนั่งหน้าโรงหนังโรงโนราจีบสาว(ไม่เชื่อถามเจ้โสแลตะ)ยายนิ่มเล่าให้ฉานฟังว่าทำบีหุนขายมาตั้งแต่ห่อละสลึง น้ำผึ้งปี๊ป ๒๓ บาท วันนี้ขายโล๑๐๐ น้ำผึ้งปี๊ป ๑๓๐๐ สาวเล็กเหอ ไปขนน้ำผึ้งโหนดมาจากสทิ้งพระเป็นรถๆเลยน้าน ถึงยามบุญกฐินยายนิ่มว่าทำข้าวเล็บนก ๑๐๐ กิโล เคี่ยวขี้มันจากพร้าว ๑๐๐ ลูก ขายหมดในวันเดียว 


              


  ขี้มัน ได้จากการเคี่ยวน้ำกะทิสด น้ำจะระเหยหมด เหลือแต่น้ำมันใสๆกับ ขี้มันหอมๆ(พี่เท่งเข้าใจว่าเป็นขี้ชนิดเดียวที่กลิ่นหอมแหละน้องวรพจน์เห้อ55555) รสหวานซาวข้าวกินร้อนๆหรอยอย่าเล่าใคร(เขาติชิงไปกินเหม็ด)


                      


บีหุนตำนาน ของกินดีมีสุข สดๆขอรับ หอม มัน หวานจากธรรมชาติ ข้าวเล็บนก และของสูงจากปลายโหนดปลายพร้าวมารวมกันให้ชมให้ชิม หาที่ไหนไม่ได้ ต้องไปบ้านฉานเมืองลุง แล้วหนาพี่น้อง


ฮา..พี่เท่งฉายหนังตัวอย่างบางตอนที่จะพิมพ์เป็นหนังสือขึ้นแผงต้นปีหน้า ลิขสิทธิ์ของ    มูลนิธิชีววิถี(biothai)ขอรับ เท่งรับความสุขใจมาแบ่งปันพี่น้องขอรับ


ขอโอกาสขอบคุณเป็นพิเศษในวาระนี้ ถึงพี่น้องทางใต้ที่ช่วยงาน กินดี-มีสุข ร่วมทุกข์สุขเวทีป่านกรำ เวทีนาบ้านตำนาน และเวทีชาวเลบ้านท่าเดื่อ



ขอขอบใจน้องโส ช่วยงานทุกเวที ขอให้ยิ้มแบบนี้บ่อยๆขอรับ


 


 


 


ความเห็น

ขนมนี้เก็บนานไม่ได้ทำสดๆ กินสดๆ ต้องไปชิมถึงที่นะจ๊ะ

อยู่นครยังไม่เคยกินเส้นบีหุนที่เค้าทำเองแบบนี้เลยพี่หยอยต้องไปกินให้ได้ฝีมือยายนิ่มขายวันเดียวเป็น100 โล แสดงว่าฝีมือสุดยอด ต้องอนุรักษ์นะพี่หยอยหากินยาก

ส่วนใหญ่ของกินดี จะอยู่ได้ตลอดนะ ตราบที่ยังต้นโหนดหนมนี้ไม่หายไปไหน ๑๐๐โลขายงานกฐินวันเดียว นอกนั้นประมาณ๕๐โล ขายจนได้สร้างบ้านสร้างรถหลายหลัง

บีหุน น่ากินจ้าน คำนี้ยังคุ้นหู แต่รสชาดคงจะไม่คุ้นเสียแล้ว ไม่ได้กินมานานจังหูแล้ว และถ้าพูดถึงขี้มันแล้วนึกถึงหนมตาบอดหน้าขี้มันจัง เมื่อก่อนย่าทำขายประจำหลานเลยนั่งเฝ้าถาดหนม :love: :love: :love:

คิดถึงนะแต่ไม่เป็นวางเลย หนมตาบอดพันพรื้อชื่อน่าสนใจ

ป้าหยอย...หนูไม่เคยกินเลยอ่ะ อยากกิน ๆ ไปหากินได้ที่ไหนเนี่ย :happy:

"ความสุขของชีวิตในวันนี้ คือทำตามวิถีพอเพียงของพ่อ"

อยากกินมากค่ะ เคยกินแล้วอร่อยมาก แต่หาซื้อยากค่ะ เคยมีขายตลาดหลังสถานีพัทลุงค่ะ ตอนนี้ไม่มีแล้ว ใครพอจะทราบมั้ยค่ะเค้าย้ายไปขายที่ใหน จะตามไปซื้อ มีเบอร์แม่ค้าด้วยยิ่งดีค่ะจะขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ล่าสุดสงกรานต์ไปหาตลาดหลังสถานีเหมือนเดิมค่ะไม่มีขาย

ชื่นชมในตำนาน อยากให้ลูกหลาน สืบทอดเสียจริง
ลูกเอยหลานเอย อย่าทิ้งเสียเปล่า เรียนรู้เข้า ช่วยรักษา
ขอบคุณพี่เท่งหนักหนา  ป้าหน่อยพลอยได้ศึกษา  เรียนรู้กันไป 
จะให้สมใจ อยากลองชิม สักครา  ไม่รู้จะมีวาสนาเมื่อไหร่น้อ....

ลูกอิสานกันดารแท้ แต่บ่อเหี่ยวทางน้ำใจเด้อ
หากแหม่นใหลหลั่งรินปานฝนแต่เมืองฟ้า
มาเด้อพวกพี่น้อง สานสัมพันธ์ให้มันแก่น
ให้ยืนยาวแนบแน่นพอปานปั้นก้อนข้าวเหนียว เด้อพี่น้อง

ข้าวเล็บนกมเป็นอย่างไรพี่หยอย เคยกินบีหุนตอนเด็กๆ สาว่าตอนนี้หากินยากแล้วแถวพังงา

หน้า