เจ้านี่ รอดมาได้ เพราะ เจ้านั่น

   อาคารหลังข้างบนนั่นแหละ มี่เล่าไว้ใน “รกผัก ... ดีกว่า ... รกหญ้า” (คลิก อ่านซ้า ตรงนี้) ... ยังสร้างไม่เสร็จซะที ... จากหลายสาเหตุ เช่น ว่างเมื่อไร ก็ทำ (ก็สร้างเองนี่ครับ) ... เปลี่ยนแบบไปตามแนวคิดที่จะใช้ประโยชน์ ... นี่ก็ ยืนเสา ต่อออกไปทางด้านข้าง  รอไว้แล้วก่อนขึ้น คอนฐม ... กะว่า จะใช้เป็นโรงเรือนหมักปุ๋ย ขอรับ

มีแนวคิดที่จะปรับขยาย ลานพื้นที่หน้าอาคาร ให้กลับรถ เพื่อสะดวกในช่วงฤดูตัดทุเรียน ... ดังนั้น !

    เจ้านี่ ... อยู่ในข่ายโครงงาน ที่จะต้องกวาดล้างด้วย ...

     เขาคือจอมปลวก ที่เคยนำเสนอ ต้น “ชิงชี่” ไปแล้ว นั่นแหละ

     และแล้ว ... เช้าวันหนึ่ง (ไม่ใช่ในฤดูหนาวหรอกนะ) เมื่อไม่นานนี่เอง

    อารมณ์ ก่อสร้าง ... เปี่ยมพร้อม ... ควบจักรยานยนต์ ไปจอดพรืด จ่อหน้าขอมปลวก นี่แหละ (พื้นที่บนอาคาร เกลื่อนด้วยเศษวัสดุก่อสร้าง)

    ตะลึง ! ... + อึ้งอิมกี่ ! ... 

    เพราะสิ่งนี้ ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

   เห็ดโคน ! ... ครับ ... เห็ดโคน! ...

   แทบกระโจนลงจาก อานรถ ...

       ถอน ... ถอน ๆ ๆ ๆ ....

           เห็นยัง ?

                อะ ... ให้เห็น ชัด ๆ

    รวมกอง ... ไว้ ... แล้วไปทำกิจอื่น

   แนวคิด .... ปรับขยายพื้นที่ โดยขุดไถจอมปลวก ลูกนี้ ... ถูกทับซ้อนด้วย ...

    “ปรับภูมิทัศน์” ... เป็น “สวนหย่อม สมุนไพร” ... หน้าอาคารไปแล้ว

           “กระชายดำ” ... ถูกปักประเดิม ลงบนอุระ พระแม่ธรณี

   ตามด้วย “เปราะหอม”

             มองผิวเผิน ....

              “เจ้าปลวกนี่” .... จึงยังมีอยู่ เพราะ .... “เจ้าเห็ดนั่น”

             แต่ ... นั่งนิ่ง ๆ ... สงบ  “ความฟุ้ง” ...  จะเห็นของจริง

          “เจ้าปลวกนี่” .... ยังมีอยู่ เพราะ .... “กูอยาก”