ทักทาย ... ! ด้วย ... ?

           ใกล้เที่ยงวัน เช่นนี้ ... คำทักทาย ที่เหมาะสม  เห็นจะ เป็นคำนี้ซะละกระมัง

       “มาทานข้าว ด้วยกันซีครับ”

    ท่านคงมีปุจฉา สวนไปว่า ...

       “มีอะไรน่าทาน รึไง ... ? ... จึงชวน”

    คำตอบ คือ ....

       “เอ้า ! ... ตามมาดูกัน ...”

    นี่ไง ...!

    “พะแนง” ... กำลังแอ้งแม้ง ... อยู่ในกระทะ ที่ถูกเผาก้น จนได้ที่ ….

   สุกแล้ว ... ตักใส่ถ้วย

    โรยด้วย ใบมะกรูดหั่นฝอย และ พริกชี้ฟ้าแดงหั่นเส้น ... นัยว่าเป็น “จักขุโภชน์”

   เอ้า ! .... เอกลักษณ์ ปักใต้ ... “อาหารคาว”  ต้องมีผักสดไว้เหนาะ (แนม)

   จัดให้ ... “ลูกเนียง” กำลังพอเหมาะ เหนาะ อร่อย ... กะ ลูกเขือข้อย , เขือเทศ , ลูกแว้ง ... ฯลฯ เรียกเอาเองตามถนัด ... จะซัดด้วยภาษาไทยกลาง ว่า มะเขือพวงก็ไม่ผิดกติกา

    คดใสจานด้วย ข้าวชื่อดัง “สังหยด” ... จากเมืองลุง (พัทลุง)

   เอ้า ! ... พร้อม ... เชิญครับ

   คงมีบางท่าน บุ้ยปาก ทำหน้าเบ้ ... เริ่มจากรำพึง ... จนถึงพึมพำ ... ว่า

        ... ‘ฮึ ... มีแค่เนียะ ... ชวนกิน ไม่คะเยอลิ้น’

    เพื่อจะไม่ให้ เกิดอาการ “บูด” ในอารมณ์ ...

    มีเจ้านี่ ... ให้อีกถ้วย

     ... แกงกะทิ หมู + สะตอ ... บ้านข้าพเจ้า เรียก “แกงคั่ว ใส่กะทิ”

   เผ็ดนัก ... ! ก็ตักจานนี้ ส่งเข้าปาก ...  เคี้ยวกลบเผ็ด ...

    “ยอดเขลียง (ผักเหลียง) ผัดน้ำมันหอย" ... ขอรับ

    อิ่มหนำสำราญ ... แล้ว หาน้ำดื่มกันเอาเอง ... ต้องขออภัย ขึ้นมาถึงวันนี้ ประปาไม่ไหล ... เลยไม่มีบริการ

    จบกันง่าย ๆ อย่างนี้ละนะ ...

       ให้มาด้วยใจ ... จะอร่อย หรือไม่ “ขึ้นกะอารมณ์ ปรุง ของแต่ละท่าน”

              หวัดดี ครับ !