เมื่อวานเย็นได้จังหวะไปหาพี่ชายพี่สะใภ้ที่บ้านกะช่อง ตรัง ซึ่งอยู่ใกล้บ้านผู้ใหญ่ จึงแวะเยี่ยมผู้ใหญ่ก่อน (ที่แท้ตามมากินทุเรียนที่หล่น) 55555 ได้กินสมใจ อย่าอิจฉากันนะ ยุมใหญ่ดับเบิ้ล รสชาติ ฮึ่ม... กินแล้วอิ่มทุเรียนทั้งปี  ก่อนกลับพัทลุงจึงทำอาหารเป็นการตอบแทน

 ข้าวผัดน้ำพริกกะปิ เป็นเมนูต่อยอด จากน้ำพริกกะปิ และข้าวสวยของมื้อเย็นที่กินไม่หมด มื้อเช้าสายๆ เหมาะอย่างยิ่ง ในการทำของกินง่ายๆ และใช้วัตถุดิบที่เหลือมาทำหน้าตาใหม่ๆ ก้อคนเราส่วนใหญ่มันชอบของแปลกใหม่และความสุขใหม่สดทุกวันๆๆ ถ้าทำได้นะ

น้ำพริกกะปิ ที่เหลือจากตอนเย็น อันน้ำพริกกะปิความแซ่บนั้นมาจากคุณภาพของกะปิ เดี่ยวนี้ทางใต้ส่วนใหญ่กินกะปิจากระนอง พังงา ชุมพรกะปิที่เคยลือชื่อ คือ กะปิปะเหลียน ซึ่งตอนนี้หายากเหมือนกัน (จะตามกับน้องต๊อกดู) แต่ที่ได้ชิมแล้วลืมไม่ลงขอยกให้กะปิคนยอง เอามาตำน้ำพริกอร่อยมากๆๆโดยไม่ต้องอาศัยกุ้งแห้งหรืออื่นใดเลย  เอาละได้เวลาปรุง เอาน้ำพริกที่เหลือลงกะทะที่ใส่น้ำมันเพียงเล็กน้อย ไฟปานกลางนะ ผัดให้ส่งกลิ่นหอมไปทั้งบ้านแล้วเอาข้าวเย็นลงกวาดให้เกลี้ยงหม้อ จากนั้นปรุงรสหวานเค็มตามชอบอีกเล็กน้อย

    กวาดข้าวผัดออกเกลี้ยงกะทะไม่ต้องล้างกะทะ เพราะเมื่อใจและ ความรู้สึกตัวหริอสติ อยู่กับตะหลิวและกะทะ ข้าวที่ผัดจะไม่ติดกะทะเลยจากนั้นหยอดน้ำมันรากะทะอีกนิดหน่อย เจียวไข่หนึ่งใบกับใบเหมียงหนึ่งกำมือที่เก็บมาสดๆ ไม่ล้างเหมือนกันเพราะฝนล้างให้แล้วเมื่อคืน เจียวไฟปานกลางก็พอให้ใบเหมียงจะได้ออกกลิ่นและรสชาติเต็มที่ แล้วนำไปโปะหน้าข้าวผัด อาหารจานนี้ได้กลายเป็นอาหารแห่งองค์รวมและบูรณาการอย่างสมบูรณ์ โดยไม่ต้องใช้งบประมาณมาประชุมวางแผน ในวิถีพื้นบ้านแท้ เป็นเช่นนี้มานาน แต่จะมีนักวิชาการหรือนักส่งเสริมกี่รายที่มองเห็น ของพื้นๆเช่นนี้ มีหลายหน่วยงานเจตนาจะเผยแพร่เรื่องเหล่านี้ ส่วนใหญ่ยังทำได้เพียงรูปแบบหรือเสนอเทคนิคตายตัวเท่านั้น ยังเชื่อมโยงไปไม่ถึงและไม่ลุ่มลึกพอ ความจริงไม่ยาก เพียงแต่น้อมใจเปิดกว้างเรียนรู้อย่างตรงไปตรงมาให้จบกระบวน โดยไม่ลังเลสงสัยและไม่ด่วนสรุป ด้วยความรู้ใหม่ของตัวเอง

   มาเรื่องลูกขรบดีกว่า เพราะกินข้าวผัดหมดแล้ว ลูกขรบไม้พื้นบ้านพบหลายสายพันธุ์ ที่บ้านพี่ชายต้นนี้ ๒ ปีเองมีลูกดกแล้ว สังเกตว่าใบใหญ่ ลูกใหญ่กว่าที่เคยเห็น น่าจะเป็นขรบป่า หวานดีด้วย พ่อน้องโสชิมแล้วยังอยากได้พันธุ์ไวปลูก

คุณสังเกตดูเถิด ความแดงของต้นขรบสำแดงให้เห็นตั้งแต่การแตกยอดอ่อน  สีของลูกขรบสุกไม่ต่างจากใบอ่อนมากนัก ในธรรมชาติละเอียดอ่อนยิ่งนัก แต่หากคุณอยู่กับธรรมชาติเพื่อต้องการเปลี่ยนบรรยากาศชีวิตเป็นตัวตั้ง และพยายามจัดการธรรมชาติให้เป็นไปอย่างที่เข้าทำนองอยู่ป่าแต่คิดและทำแบบชาวเมือง ก็น่าเสียดายกับความละเอียดอ่อนที่ธรรมชาติพยายามจะให้เราสัมผัสได้ทุกเวลานาที 

ที่ว่าทั้งหมดมันเป็นความสุขใหม่สดในชีวิตเช้านี้ และคงไม่มีวันหาได้จากที่ไหน นอกจากในธรรมชาติและการทำขึ้นด้วยตัวเอง หรือมีส่วนร่วมในการทำกับเพื่อนๆ นอกนั้น.... ล้วนเป็นมายาภาพ ช่วงนี้ทำงานเขียน บล๊อกนี้ใจมันพาเขียนเชื่อมโยงไปไกลโข ก้อเป็นทัศนะและความรู้สึกส่วนตัว ใครอยากต่อยอดเรื่องใด หรือเด็ดยอดบ้างก็ได้ คนเขียนจะได้แตกใบโตขึ้นอีก เชิญตามอัธยาศัยค่ะ

ขอบคุณมิตรภาพบ้านสวนพอเพียง