ปั่นจักรยานท่องเที่ยวไทยไปได้ค่ะ ตอนที่ 2

จุดมุ่งหมายที่กลับบ้านคราวนี้ของอ้อยหวาน คือไปอยู่กับย่า ย่าอายุ 102 ปีค่ะ เดินเหินไม่ได้แล้ว แต่กินข้าวเองได้ ย่ามีคนดูแล แต่สิ่งที่คนอายุมากขนาดนี้ต้องการมากกว่าคนดูแลคือลูกหลาน มานั่งคุย นั่งกินข้าวด้วย
ตลอดเวลา 4 อาทิตย์ที่อ้อยหวานอยู่นครศรีฯ เช้าออกไปปั่นจักรยาน กลางวันอยู่กับย่า กลางคืนอยู่กับพ่อแม่ ลงตัวพอดี

การปั่นจักรยานเที่ยวทุกเช้าทำให้ได้พบได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ธรรมดา

เช่น....ปั่นจักรยานพาวัวชนไปเดินเล่นออกกำลัง

ค่ายวัวชน

วันหนึ่ง..ผ่านหมู่บ้านแห่งนี้

เจอยายหลานจูงมือเดินเล่นกะหนุงกะหนิง เป็นภาพที่ชี้ชวนให้เลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้าน

แล้วไม่ผิดหวังเลยค่ะ อ้อยหวานชอบบ้าน..เถียงนาหลังนี้ หรือจะเรียกว่าอะไรดี

ทางใต้เขาเรียกว่า "หนำ" ขอบคุณลุงเรินค่ะ

แล้วเจอตากับหลานคู่นี้

หัดเดิน...ตาสอนหลาน ดูเครื่องมือสิ จุกอก พูดไม่ถูกเลย อ้อยหวานเห็นมากกว่านั้นค่ะ เห็นความรัก ความห่วงใย ทนุถนอม...

ได้แวะทานขนมครกของโปรดแทบทุกเช้า เอาสเต็กมาแลกก็ไม่ยอม

ตลาด..เป็นที่อ้อยหวานไม่เคยพลาด หยุด..จอด....STOPPPPPPP

อันนี้คงจะรู้จักกันดี

แต่อันนี้..

และนี่

"ขนมลา" ขอบคุณคุณป้าเล็กกับคุณภา ที่จริงอ้อยหวานรู้จักค่ะ แต่อยากรู้ว่ามีใครรู้จักบ้าง

ขนมพื้นบ้านค่ะ

"ขนมเจาะหู" ขอบคุณคุณภา แต่อีกอันกลมๆแบนๆยังไม่ทราบชื่อค่ะ

ได้ชื่อแล้วค่ะ "ขนมบ้า" ขอบคุณคุณอินเนียร์ค่ะ

ที่ถูกใจมากๆคือนี่ กลิ่นหอมกลบตลาดเลย

ไก่ย่างเครื่อง คิดว่าเรียกอย่างนี้นะค่ะ ผิดถูกอย่างไรขอผู้รู้แจ้งด้วยค่ะ

"ไก่กอและ" ขอบคุณคุณแจ้วค่ะ

อีกชื่อคือ "ไก่เทพา" ขอบคุณคุณอินเนียร์ค่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ขอบคุณค่ะ

อ้อยหวาน