ปั่นจักรยานท่องเที่ยวไทยไปได้ค่ะ ตอนที่ 2

ชอบบรรยากาศบ้านๆแบบนี้จังเลย ดูแล้วคิดถึงบ้าน สะตอห้อยเป็นพวงน่ากินเชียวค่ะ

เป็นภาพที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของท้องถิ่นได้ดีมากๆเลย ทุกคนชอบโดยเฉพาะกลุ่มผู้คนที่จากบ้านไปไกลยิ่งโหยหาสิ่งที่จากมา คนเราเิดินทางข้ามพ้นช่วงของวัยไปเรื่อยๆตามกาลเวลาจนบางครั้งหลายๆสิ่งที่ผ่านมาก็เลือนลางในความทรงจำ ครั้นได้มาพานพบสิ่งเคยสัมผัสในอดีตทำให้รู้สึกได้ถึงความสุขในสิ่งที่หวนกลับมา อยากให้เพื่อนๆนำเสนอสิ่งเหล่านี้กันเยอะๆก่อนที่คนรุ่นหลังจะหาดูได้ในพิพิธพันธ์และไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นใช้ทำอะไร(อุปกรณ์ฝึกให้เด็กเดิน)

ขนมแบนๆกลมเขาเรียกว่าขนมบ้านะสาว่าให้บรรพชนผู้ล่วงลับใช้แทนเงิน ขนมเจาะหูบางที่เรียกขนมเพซัม สมัยก่อนนู้นไก่แบบนี้จะมีขายทีอ.เทพาจ.สงขลาเวลานั่งรถไฟผ่านสถานีรถไฟเทพาเขาจะร้องขายที่หน้าต่างรถไฟ เราเลยเรียกว่าไก่เทพา จำได้ว่าเคยอ่านหนังสือที่หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์เขียนสารคดีนำเที่ยวและตัวเองก็เคยเจอคือเจอไก่ที่ขายไม่หมดมาขายต่อในวันรุ่งขึ้นกินไม่ได้ ช่วงหลังจึงไม่มีคนซื้อทำให้ขายไม่ได้ไก่เทพาจึงหายไปนาน พอยุคหลังก็มีไก่แบบนี้ขายกันทั่วไปหลายที่ความอร่อยก็แตกต่างกันไป แต่ไกสมัยก่อนเป็นไก้บ้านเนื้อไม่ยุ่ยอย่างทุกวันนี้ครับ

คิดถึงบ้าน_ _ _

ขนมลา แผ่นใหญ่มาก ๆ เลยค่ะ เคยเห็นแต่แผ่นเล็ก ๆ เป็นเมืองที่น่าอยู่มาก ๆ :admire2:

วิถีชีวิตตามต่างจังหวัดนี่ดูมีชีวิตชีวากว่าตามเมืองใหญ่ ๆ อีกนะคะ ครอบครัวอบอุ่น สบาย ๆ ไม่มีมลพิษ ผู้คนจิตใจดี ไม่ต้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน อยากให้ประเทศไทยเป็นเหมือนเมื่อหลายสิบปีก่อน หรืออาจถึงร้อยปี บางทีความเจริญก็ไม่ได้ดีไปซะทุกอย่างเน๊อะ  มีความเจริญเข้ามาเมื่อไหร่ความเสื่อมก็มักจะตามมาถ้าเราไม่หนักแน่นพอ ความสมดุลมันอยู่ตรงไหนน๊อ :depressed: