จัดให้ ... เมื่อเขา ... ขอมา

      ท่านที่ รุ่นราวคราวกัน หรือ ไม่ห่างจากข้าพเจ้ามากนัก คงจะย้อนอดีตภาพของทารกวัยกระเตาะ กระแตะ ที่เกาะคอนแขน ซึ่งยื่นปลายข้างหนึ่งออกมาจากกระบอกไม้ไผ่ แล้วเตาะแตะ วนไปรอบ ๆ ...

      ครับ ! ... ข้าพเจ้ากำลังพูดถึง อุปกรณ์ช่วยฝึกเดิน ของทารก เมื่อสมัย 50 – 60 ปีที่ล่วงแล้ว

       เจ้าอุปกรณ์ที่ว่านี้ ภาษาพื้นถิ่น แถบบ้านข้าพเจ้า เรียกว่า “บอกเวียน” แปลเป็นภาษาไทยกลางว่า  “กระแตเวียน”คนสมัยปัจจุบัน ไม่ว่า จะเป็นคนเมือง หรือชนบท ... “น้อยนัก” ที่ จะเคยได้ยิน ... ดังนั้น จึงป่วยการที่จะพูดถึงการเคยเห็น

       ปัจจุบัน หากมีใครเอ่ยถึงอุปกรณ์ช่วยฝึกเดิน ของทารก ... รถล้อเลื่อนคัน เล็ก ๆ มีช่องนั่งลักษณะเป็นถุง เจาะชองให้สอดขาทารก ออกไป ตะกายพื้น ... คือ ... มโนภาพ ที่ผุดขึ้นในห้วงความจำ  ของผู้ได้ยิน แทน ภาพกระแตเวียน

      เจ้ารถที่ว่านี้ ราคาค่างวด ไม่แพงนัก สวย ไม่ตกยุค จึงไม่อายที่จะอวดใคร ๆ ที่สำคัญ ... ไม่ต้องนั่งทำให้เมื่อย และเสียเวลา ... ซึ่งต่างขั้วกับ กระแตเวียน อยู่อักโข

       ถึงตอนนี้ คงมีคำถามจากผู้อ่านบางท่าน แล้วซินะ ว่า ...

           ‘แล้วเอามาเขียนทำไม ?’

              อืมมม... นั่นนะซี ... ข้าพเจ้าก็ “งง” ! ....

       แต่ ไหน ๆ เล่าแล้ว ก็ขอเล่าให้จบดีกว่า ... ไม่งั้นเดี๋ยวจะปวดหัวซีกเดียว ฮึ ๆ ๆ ...

               เรื่อง ของเรื่อง คือ ...

       ข้าพเจ้า ลง สุราษฎร์ ฯ ครั้งที่ผ่านมานี้ ด้วย ภารกิจหลัก ที่เล่าไว้ใน “เจ้านี่ รอดมาได้ เพราะ เจ้านั่น” (คลิ๊กดูได้ตรงนี้)

       วันหนึ่ง ... ขณะข้าพเจ้าเทคานใกล้เสร็จ ... บุตรสาวของเพื่อน ซึ่งตั้งบ้านถัดหลังสวนข้าพเจ้าไป อุ้มบุตรวัยหัดเตาะแตะ เข้ามาหา

          “ยุง ๆ ... ทำปอกเวียง ไฮ้ หน่ามอิง อังตะ” ... เธอเอ่ยปากบอกเป็นภาษาไทยถิ่นใต้ อย่างคนสนิทสนม ... ด้วยการพยายามเลียนเสียงพูดทารก  แปลเป็นภาษาไทยกลางได้ว่า ... “ลุง ... ทำ ‘บอกเวียน’ ให้น้ำอิงหัดเดินสักอันเหอะ”

       “น้ำอิง” ที่เธอเอ่ยถึง คือชื่อบุตรสาวที่เธออุ้มอยู่นั่นเอง

       “ได้” ข้าพเจ้ารับปากสั้น ๆ โดยยังไม่ละจากงาน  แต่ ... พยักพเยิด กับทารกในอ้อมอกมารดา

       “ว่าง แล้วตาจะทำให้นะ” ... พูดกะทารก ทั้ง ๆ ที่ตระหนักว่า เจ้าหนูยังฟังความไม่รู้ ... แต่เป็นการสื่อแก่มารดาโดยนัย ...

          หลังรับปากผ่านไป 4 วัน ... งานสร้าง กระแตเวียน จึงเริ่ม ....

   กระบอกไม้ไผ่ ที่เหลือจาก การสานตะแกรง ก็ถูกนำมาใช้ เป็น “กระบอกหมุน”  แทนการทิ้งเป็นอาหารปลวก

   กิ่ง “ลองกอง” จากการตัดแต่ง ... ผู้ผ่านรอบคัดเลือก ...  จากกองไม้ที่เตรียมให้มุดเข้าเตาเผาถ่านถัง 200 ลิตร ดุ้นนี้ ...

   แต่งโฉม ให้เป็น นางงาม ! ... เฮ่ย ! ... ไม่ใช่

    ให้เป็น “ก้านคอนมือจับ”

  จากเวที ... อ๊ะ ๆ ๆ ... ผิดอีกแล้ว ...

    จากกองเดียวกัน ... เลือกมากำหนดหน้าที่ เป็น “หลักหมุดแกน”

   ส่วนประกอบ “ทั้งสาม” ผ่าน Course อบรม บ่มนิสัย ....

    พร้อมสรรพ ... เตรียม ! ....

        ประกอบร่าง ... 

  “กระบอกหมุน” & “ก้านคอนมือจับ”  ถูกคลุมถุงชน ... อ๊ะ ๆ ...

    ถูกประกอบเข้าด้วยกัน

     “หลักหมุดแกน” ถูกปัก แล้วตอก ลงบนอุระ พระแม่ธรณิน !

  แล้ว ... ทั้งหมด ... ทั้งสิ้น

    ก็มาร่วมสามัคคี ... ทำหน้าที่สู่จุดประสงค์เดียวกัน

    รวมเรียก สิ่ง ๆ นั้น ว่า “กระบอกเวียน” (กระแตเวียน)

     “ทารก” ที่ฝึกเดินด้วย กระแตเวียน นอกจากได้ทักษะการเดินแล้ว จะได้ฝึกทักษะการทรงตัว โดยอ้อมกอบด้วยอีกโสดหนึ่ง

          สิ่งของ และ ภูมิปัญญา ก็อาจยังทรงคุณค่า ... ถึงแม้จะเก่า !

    ดูเล็ก ๆ เนาะ ... แต่ ... ยังประโยชน์ สมตัว ... คำนึงแล้ว หันมาสำรวจตัวเอง ...

      แล้ว ... ตัวขนาดเรา ล่ะ ... “ยังประโยชน์สมตัว รึเปล่า”