เรื่องมีอยู่ว่า วันที่ 16,17 มีกิจธุระที่หาดใหญ่ ไม่อยากขับรถไป- กลับ ( ประมาณ 440 กม) ก็เลยพักค้างคืน ตอนแรกอยากหาบ้านพักแบบเป็นหลังๆริมทะเลสงขลา ซึ่งอยู่ห่างจากหาดใหญ่ประมาณ 30 กม. ด้วยความที่ไม่ค่อยได้ไปที่สงขลาบ่อยนักเลยหาที่พักแบบต้องการไม่เจอ ทั้งๆที่มีเยอะแต่ผมไม่เข้าไปโซนนั้นเพราะไม่รู้ เลยกลับมาหาที่พักที่หาดใหญ่ ใด้โรงแรมระดับประมาณว่า 3 ดาว หากจะเพิ่มหรือลดดาวให้สมาชิกเจ้าถิ่นที่อยู่ละแวกนั้นดำเนินการตามสะดวกนะครับ  เป็นตึกเล็กๆ สูง 7 ชั้น มีที่จอดรถชั้นใต้ดินจอดได้ประมาณ 15 คัน ห้องพักรวมๆมีประมาณ 60-70 ห้อง ก็เป็นธรรมดาของโรงแรมระดับนี้ การบริการก็ไม่มีอะไรพิเศษมาก แขกช่วยเหลือตัวเองเกือบทั้งหมด หลังจากเช็คอินมีการเรียกเก็บเงินค่าห้องพักและส่วนเกินไว้จำนวนหนึ่ง ประมาณว่าประกันของเสียหายและอาหารเครื่องดื่มในตู้เย็น แล้วมีพนักงานนำไปขึ้นลิฟและไปส่งถึงห้องก็จบกันแค่นั้น

       วันรุ่งขึ้นเช็คเอาท์ประมาณเวลา 10.30 น. เดี๋ยวนี้การใช้บริการในธุรกิจโรงแรม ภัตตาคาร เรื่องทิปมันเป็นสิ่งที่จะต้องมีเป็นธรรมเนียมปฏิบัติกันแล้ว จะว่ากันสักกี่เปอร์เซ็นของค่าสินค้าและบริการก็แล้วแต่จะพิจารณากัน  ไม่ใช่ให้กันด้วยน้ำใจตามที่อยากจะให้กันอย่างเเต่ก่อน ความคิดแบบห่ามๆ และหน้าด้านหน่อยๆคือคุณสมบัติประจำตัวผม ก็เลยเกิดความคิดอยากจะดูปฏิกริยาที่เกิดของพนักงานต้อนรับและบริการตอนที่ไม่มีทิปให้ ด้วยใจจริงก็ไม่อยากจะทิปอยู่แล้ว   ด้วยเหตุผลผมก็ไม่ใด้รับบริการพิเศษแม้แต่น้อย  กระทั่งว่าการเอารถเข้าที่จอดแคบๆยากแสนยากก็ไม่มีคนมาช่วยดู  ตอนขึ้นห้องพักสัมภาระมีกระเป๋าใส่กล้องถ่ายรูปและอุปกรณ์ เสื้อผ้าใส่นอนและชุดใช้วันรุ่งขึ้นก็ถือเองแบบพะรุงพะรัง ตอนที่รับเงินส่วนเกินที่เรียกเก็บไว้คืนมีเหรียญสิบบาทอยู่หนึงเหรียญ ผมเลยเหลือเหรียญสิบบาทอันนั้นไว้ แล้วหันหลังเดินช้าๆไปยังลิฟเพื่อลงไปยังที่จอดรถ ดังคาด ใด้ยินเสียงก๊องแก๊งๆ สองถึงสามครั้ง  ผมเข้าใจและมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าเป็นเสียงโยนเหรียญสิบบาทอันนั้นใส่ในภาชนะโลหะแล้วหยิบขึ้นมาโยนใหม่ ตามจำนวนครั้งข้างต้น  โดยมีเจตนาเพื่อประชดหรือให้ลูกค้าเกิดความอาย แต่ผมไม่อาย  เพราะผมกล้าที่จะแสดงออกในสิ่งที่ผมคิดตามขอบเขตและเป็นสิ่งที่ไม่ก้าวล่วงบุคคลอื่น ผมเดินกลับมาที่เคาท์เตอร์อีกครั้ง พนักงานที่อยู่สองคน เขาไม่หันมาสบตาผม แต่ทำอะไรของเขาก้อกแก้กไปเรื่อย ซึ่งตามปกติแล้ว  เขาจะต้องสอบถามถึงวัตถุประสงค์ของแขกด้วยท่าทีกระตือรือร้นตามแบบที่ผู้ให้บริการพึงมี  จนผมต้องเอ่ยขึ้นก่อนว่า รู้สึกเหมือนว่าจะลืมอะไรไปสักอย่าง .....ไว้ที่ข้างบน เขาจึงหันมามอง ผมพูดต่อว่า แต่ขี้เกียจขึ้นไปดู หากมีอะไรก็เก็บไว้ให้ด้วยแล้วกัน อีก 2-3 วันจะมาใหม่ แล้วผมก็กลับ

        ในวันที่ 22 นี้มีเหตุจำเป็นต้องไปที่หาดใหญ่อีกครั้ง แต่เสร็จธุระและจะกลับในวันเดียว มิฉะนั้นจะพักที่โรงแรมนี้อีก  

>