...........ที่มา(๗) โลกกว้าง?............

หมวดหมู่ของบล็อก: 



๑....

ผมนั่งดูแบบมีดที่มิตรในนี้ส่งให้ผมดูเพื่อนำเป็นแบบให้ผมตีให้ตามสั่งอย่างครุ่นคิดว่า

 

กูจะไหวหรือเปล่าเนี่ยะ??…”

ด้วยรูปทรงที่เต็มไปด้วยส่วนโค้ง ดูเหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าแหลม คม และความอ่อนช้อย

และทั้งหมดนั่น...คือความยาก เพราะผมไม่เคยจับของจริงที่ผ่านการทำโดยศิลปินผู้นี้เลย
 
ใช่ครับ...แบบที่เห็นตรงหน้าเป็นแบบมีดที่ผมคุ้นเคยเพราะเคยเข้าเยี่ยมชมและเขียนคุยกับศิลปินผู้รังสรรผลงานแนวนี้อยู่บ่อยครั้ง

กระทั่งเข้าไปเขียนคำลงในเว็บของศิลปินผู้นั้นอยู่สม่ำเสมอ

 

จะว่าโลกแคบก็ว่าได้

....หรือจริงๆ แล้วโลกไม่ได้กว้างใหญ่อย่างที่คิด?

 

๒.
 
หลายปีที่แล้วผมได้ไม้สาวดำหรือไม้ขาวดำชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งมาจากชายชราในหมู่บ้านถัดไปจากหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ ผู้ให้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรและมีปฏิภาณกวีพวกกลอนสดอย่างหาตัวจับยาก เป็นช่างไม้ที่มีหัวศิลปะแฝงอยู่ในชิ้นงานที่แกทำใช้งานหลายอย่าง เช่นหัวไม้เท้า เก้าอี้ โต๊ะ..และที่น่าสนใจที่สุดกลับเป็นด้ามมีด

เราคุยกันถึงมีดกันยกใหญ่ ผมบอกแกว่าซักวันผมจะตีมีดเอง.แกมองหน้านิ่งอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนเดินเข้าบ้านหยิบชิ้นไม้ชิ้นนี้มาให้ผม

เขาให้มาอีกที เอาไว้ทำด้ามมีด เราให้สู...เอาไว้ทำด้ามมีด

ผมไหว้งามๆ ทั้งที่ยังคิดไม่ออกว่าผมจะเริ่มตรงไหนอย่างไรกับชีวิตการทำมีดในต่อไปข้างหน้า

 

 

๓.

 

ผมนั่งดูแบบของฝักมีดที่มิตรในนี้ส่งให้ผมดูเพื่อนำเป็นแบบให้ผมทำ 

 

กูจะไหวหรือเปล่าวะเนี่ยะ??…”

ด้วยรูปทรงที่เต็มไปด้วยส่วนโค้งขรึมขลัง  ดูเหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าอาภรณ์ซึ่งห่อหุ้มป้องกันความแหลมคมและความอ่อนช้อยจนดูเหมือนบอบบางของมีดเล่มนั้นไว้ภายใน

เวลาในการสั่งสมประสบการณ์ด้านนี้ของผมน้อยเกินไปที่จะการใหญ่เกินตัวและเกินอุปกรณ์ช่วยที่มีอยู่ในบ้านสวน

 

ผมมึน..!!

 

แต่ความมืดทึบก็โล่งโปร่งเมื่อมิตรต่างวัยจากจังหวัดแถบตะวันออกส่งวัสดุอย่างหนึ่งมาให้ผมเพื่อใช้ทำฝักมีด เป็นวัสดุที่ผมคุ้นเคยตั้งแต่ยังไม่เห็นตัววัสดุจริงๆ

 

ในวันนี้ ผู้ที่ส่งบอกให้ผมทราบว่า ไม่ต้องเกรงใจ เพราะแกก็ได้รับอนุเคราะห์จากคนทำมีดคนหนึ่งอีกที

เชื่อไหม?

เจ้าของจริงๆ ของวัสดุนั้นคือศิลปินผู้รังสรรค์มีดเล่มนั้นที่มิตรในนี้ส่งมาให้ผมดูเพื่อใช้เป็นแบบ
  
 จะว่าโลกแคบก็ว่าได้

....หรือจริงๆ แล้วโลกไม่ได้กว้างใหญ่อย่างที่ผมคิด?

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

เหตุหมาย  

 

สืบเนื่องจาก  http://www.bansuanporpeang.com/node/3108 งานของคุณ Sblue 12

เหล็กแหนบรถไฟ ขัดจนมองเห็นรอยชุบจางๆ


  
สันหนาเกือบสองหุน ใบกว้างสุดนิ้วครึ่งนิดๆ


ใบยาวตั้งแต่คอยันปลาย เกือบ ๕ นิ้ว




ด้ามไม้สาวดำ หมุดทองเหลือง ยาวทั้งหมด ๙ นิ้ว ๑ หุน




ฝัก วัสดุสังเคราะห์

....................................................................................................................

ความเห็น

เก่งจังเลยค่ะพี่ ทำออกมาสวยมากๆ คงจะถูกใจทั้งผู้ทำและผู้สั่งทำ(น้องต๊อก)

there is a will , there is a way .

มาย - ขอบคุณมากครับ ผมยังมึนไม่หายเลยนะเนียะ? ชิ้นต่อไปคงคล่องตัวขึ้น....เฮ้อ... มึนๆ ๆ

ออกปากรุนท็อกที !!!

ถูกใจมากครับพี่มาย.... คิดอยู่แล้วว่าต้องออกมาสวย.. แต่กลับสวยกว่าที่คิด...

 

 

"ไม่มีอะไรอยู่กับที่ ถ้าเราไม่หยุดเดิน"

ชิ้นนี้ก็สวยมาก  ไม่ธรรมดา   

เรื่องตะไบ    ลงไปขอด้วยตัวเองแล้ว   เห็นว่าจะหาให้   ช่วงหลัง  ของหายมาก   เขาเลยให้เด็กซื้อมาเอง   แต่บอกว่า  น่าจะหาได้

ขอบพระคุณมากครับ....

สมัยผมเรียน ผมซื้อด้วยตัวเองนะครับ(วิทยาลัยเทคนิค) ถือคนละอัน ละอัน...เท่ห์ แต่หนัก !!

ออกปากรุนท็อกที !!!

แสดงว่า  ที่เทคนิค   ตะไบที่แผนก  หายเหมือนกัน    เลยแก้ปัญหาแบบนั้น  ตอนป้าเล็กเรียน   ไม่ต้องซื้อ   แต่  อาจารย์โหด  เพื่อนๆเรียก  ช็อพนรก  เรียนวิชานี้  ไข้ขึ้นประจำ   แต่ได้เกรด  4  นะ

น่าจะเป็นแบบนั้นครับ...หายบ่อยเลยให้ซื้อเอง รับผิดชอบเองซะเลย..

ผมได้เกรดสองมั้ง...ฝีมือตะไบ ห่วย

ออกปากรุนท็อกที !!!

แต่อาจเป็นเพราะโลก "กลม"   ทำให้อะไร ๆ ก็สามารถมาบรรจบพบกันได้...
ขอบคุณครับพี่สายลมลอย... สำหรับมีดเล่มนี้...
หนึ่งในผลงาน "มีดสายลมลอย" ช่างมีดกวี ที่มาพำนักอยู่บ้านสวนพอเพียง... จะขอเก็บไว้อย่างดี...

 

ปล. ส่งที่อยู่ไปแล้วครับ ดูข้อความส่วนตัว

 

"ไม่มีอะไรอยู่กับที่ ถ้าเราไม่หยุดเดิน"

ยังไม่เห็นที่อยู่เลยครับ

 

ออกปากรุนท็อกที !!!

ถ้ายังไม่เห็น รบกวนขอ mail หน่อยครับ

 

 

"ไม่มีอะไรอยู่กับที่ ถ้าเราไม่หยุดเดิน"

หน้า