…........ที่มา ๒๓ มีดคู่เพื่อน.........

บ้านเช่าครึ่งไม้ครึ่งปูนหลังเก่าสองชั้นริมทุ่งหลังเรือนจำนครศรีธรรมราช ปี ๒๕xx

เราหกคน(เท่าที่จำได้ในตอนนี้-๓๕๕๓)ตกลงเช่าบ้านหลังนี้เพื่อมาพักอยู่รวมกันหลังจากกระจัดกระจายเช่าบ้านห่างๆ กัน เสียค่าเช่าและค่ารถเดินทางไปเรียนไกลจากที่พักหลายกิโลเมตรร่วมปี

การเช่าบ้านทั้งหลังในราคาที่ไม่แพงทำให้เราทั้งหมดสนิทสนมกันมากขึ้น นั่นหมายถึงต้องแลกกับความแตกต่างกันอย่างสุดขั้วของแต่ละปัจเจกที่มาจากหลากหลายครอบครัว และหรือจังหวัด

ผมกับเพื่อนอีกสามมาจากชุมพร อีกสองมาจากนครศรีฯ อีกหนึ่งมาจากสตูล

พื้นฐานเดียวที่เหมือนกันคือเราเรียนร่วมห้องเดียวกัน อายุไล่เลี่ยกัน

ไล่เลี่ยขนาดที่ว่าเพื่อนผมคนหนึ่งซึ่งเป็นคนจังหวัดสตูล...เกิดหลังผมเพียงหนึ่งวัน เป็นเพื่อนที่ค่อยข้างสนิทกับผมมากที่สุดคนหนึ่ง ด้วยว่าเราไปมาหาสู่กันถึงบ้านถึงครอบครัวเบื้องหลัง เหมือนพี่เหมือนน้อง

ชีวิตวัยรุ่นอันคึกคะนองสามารถเปลี่ยนเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีปมด้อย และมีอคติต่อสังคม มองโลกลบแทบจะตลอดเวลา เมื่อแหย่เท้าเข้าไปในแวดวงของการทดลองบางอย่างที่สร้างสรรค์ย่อมเป็นพื้นฐานของชีวิตด้านดี(หรือเกือบดี)ในภาคหน้า

ช่วงนั้นผมอ่านหนัก...และหัดบันทึกขีดเขียนอย่างตั้งใจ ทั้งบอกเล่าเรื่องราวในแง่จดหมายถึงเพื่อนแดนไกล และบันทึกประจำตัวต่อสิ่งที่มากระทบ ยาก และเต็มไปด้วยสิ่งที่เร้าต่อการสนใจอย่างอื่นแทน

โชคดีที่ผมค่อนข้างแปลกแยกและชอบตั้งคำถาม – กระทั่งต้องหาคำตอบให้ได้ด้วยตนเอง

.........ใช่ครับ ผมอ่านเป็นบ้าเป็นหลัง

ทั้งหลายเหล่านั้นไม่มากก็น้อยย่อมส่งผลถึงตัวผมในวันนี้

แต่เส้นทางของการพยายามเพียงเล็กน้อยคือเส้นทางสู่นรก เตียนโล่ง ราบเรียบ ยั่วยวน ผมเองก็ไม่ได้แตกต่างจากวัยรุ่นทั่วไป ผิดกันตรงที่ผมไม่ใช่นักทดลอง หากตั้งใจจะมุ่งเข้าหานรก นั่นคือการเตรียมตัวและใจไว้ก่อนแล้ว

พืชพรรณที่สูบได้คือสิ่งที่ผมเลือก และนับเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตผมแล้วในช่วงเวลานั้น(กระเถิบขึ้นไปจากพืชพรรณที่สูบได้อีกชนิดหนึ่งซึ่งสังคมยอมรับได้)

แค่ผมอ่าน จินตนาการ ผมเขียน ผมพิมพ์ดีดเก็บงานของผมในแผ่นกระดาษแยกออกจากสมุดบันทึกเพื่อแสวงที่ส่งลงตีพิมพ์นั่นก็นับว่าแปลกแยกพอแล้วในสายตาของเพื่อนร่วมบ้าน 

การปลีกตัวออกไปเพื่อกระทำบางอย่างอันผิดแผกในด้านลบย่อมอยู่ในสายตาของเพื่อนเฉกเดียวกัน

โดยเฉพาะเพื่อนผมคนนี้ คนสตูล

วันคล้ายวันเกิดของผมวันหนึ่งก่อนเราจะจบออกไปจากสถาบันนั้นในปีเดียวกัน เพื่อนผมกะเกณฑ์เพื่อนคนอื่นๆ มานั่งล้อมวงสูราขาวหน้าบ้านเช่าหลังนั้น

คืนนั้นเดือนแจ้ง(คาดว่าคำนี้คงเป็นคำกลางๆ ที่ใช้กันทุกภาคหมายถึงพระจันทร์เต็มดวง) เพื่อนจ้องหน้าผมก่อนจะเอ่ยปาก

“วันนี้วันเกิดมึง....พรุ่งนี้วันเกิดกู...อีกสามสี่วันก็วันเกิดไอ้เพื่อนอีกคน….กูขออะไรซักอย่างจากมึงได้มั้ย? ”

“……………….” ผมรอคำพูดต่อไป

“เป็นของขวัญวันเกิดให้กูพรุ่งนี้” สายตาจริงจัง มือกำขวดสีชายังไม่รินแจกจ่าย

“.....ได้ ว่ามา” ผมหลบตาพูดแผ่ว

“เลิกสูบเนื้อซะ..ถือว่ากูขอ ”

‘ นึกแล้วต้องเรื่องนี้ ’ ผมคิดในใจ ก่อนถอoหายใจเฮือก

“.......ได้.......” สบตาพูดดังขี้น

“ ตั้งแต่ตอนนี้นะ......” มันคาดคั้นเพราะเกรงว่าหมดของเหลวในขวดนั่นแล้ว ผมจะเผ่นออกไปทิ้งทวนในคืนนี้

“ ได้..ตกลง เพื่อมึง เพื่อเพื่อน.........ได้” เสียงดังกว่าเก่า พลางถอนหายใจโล่งเหมือนยกภูเขาออกห่างแล้วเฝ้าดูไกลๆ

“จริงๆ แล้วเพื่อมึงเองหรอก ไม่ใช่เพื่อกูหรือคนอื่น...เอ้า...วน” เพื่อนรินน้ำใสๆ ใส่จอกพลาสติกแจกมาที่ผมก่อน วาบหมดแล้วรินต่อไปยังคนถัดไป

ผมแหงนมองฟ้าที่สว่างจ้าด้วยแสงจันทร์ที่เพิ่งโผล่พ้นยอดไม้ทางทิศตะวันออกซึ่งเป็นบ้านพักของข้าราชการเรือนจำ เงาไม้ไหวๆ ยามต้องลมอ่อนๆ เมื่อแสงนวลลอดผ่านเกิดเป็นภาพย้อนแสงดูแปลกตา ลึกลับ

นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผมไม่เคยได้ข้องแวะกับสิ่งที่เพื่อนขอไว้อีกเลย

ตอนนี้เพื่อนผมคนนั้นเป็นฝั่งเป็นฝา มีลูกชายคนแรก อายุคงเกือบขวบปี หากมีโอกาสเล่าด้วยปากให้เด็กน้อยฟัง ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้มันฟังเป็นเรื่องแรก เพื่อมันจะได้รู้ว่าพ่อมันน่าภูมิใจขนาดไหนในช่วงวัยรุ่น

หากไม่มีโอกาสเล่าด้วยปาก ขอให้บันทึกชิ้นนี้ได้บอกเล่าแทน หากว่ามันได้อ่านเมื่อโตขึ้นจนพอจะรับรู้ได้ถึงสารที่ผมสื่อ ณ ห้วงเวลานี้

นั่นหมายถึงทั้งสารชิ้นนี้ พ่อมันและตัวมันเองยังอยู่   เช่นเดียวกัน

   ............................................................