รื่นเริงบันเทิงใจ

จุดมุ่งหมายที่กลับบ้านคราวนี้ของอ้อยหวาน คือไปอยู่กับย่า ย่าอายุ 102 ปีค่ะ เดินเหินไม่ได้แล้ว แต่กินข้าวเองได้ ย่ามีคนดูแล แต่สิ่งที่คนอายุมากขนาดนี้ต้องการมากกว่าคนดูแลคือลูกหลาน มานั่งคุย นั่งกินข้าวด้วย
ตลอดเวลา 4 อาทิตย์ที่อ้อยหวานอยู่นครศรีฯ เช้าออกไปปั่นจักรยาน กลางวันอยู่กับย่า กลางคืนอยู่กับพ่อแม่ ลงตัวพอดี

การปั่นจักรยานเที่ยวทุกเช้าทำให้ได้พบได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ธรรมดา

     อ้อยหวานเป็นคนหนึ่งที่หลงไหลในกิจกรรม “จักรยานท่องเที่ยว” (Touring bike) มีความใฝ่ฝันที่จะไปเที่ยวกับจักรยานเป็นเดือนๆ ในที่ต่างๆของโลกใบนี้ ตอนนี้แค่เก็บเกี่ยวประสพการณ์ และเสริมสร้างพลังขาโดยการปั่นเที่ยวระยะใกล้ 30-50 กิโลเมตรไปพลางๆก่อน ปั่นเที่ยวแถวบ้านที่แคนนาดาและเมืองข้างเคียงมาหลายปี แต่ไม่เคยปั่นจักรยานเที่ยวในเมืองไทยเลย
    “เป็นไปได้ยังไง”  อ้อยหวานถามตัวเอง ได้อ่านหลายบล็อคจักรยานท่องโลกของฝรั่งมามากมาย

    ก่อนอื่นป้าแมวอยากจะบอกก่อนนะคะ  ....อย่าซีเรียลค่ะ อย่าซีเรียล อย่าพึ่งมามองป้าแมวว่า ไม่ใช่ประเพณี วัฒนธรรมของเรา ทำไมป้าแมวต้องไปบ้าตามเค้า มันไม่ได้เสียหายนี่ค่ะ เป็นอะไรที่สนุกสนาน ชิ่วๆค่ะ ประเพณี และวัฒนธรรมของเรา ที่ชาวต่างชาติเค้าชอบและอยากทำตามก็มี  อย่าซีเรียลนะคะ

รวมภาพวันเกิดเวบเท่าที่มีครับ

เจ้าภาพแจกของที่ระลึก

มีทั้งที่สนใจผักและสนใจแต่ถ่ายรูป

ไม่ได้โฆษณาแต่พี่แจ้วเอาถุงมาใช้ประโยชน์

พี่เสินมาถึงดีใจกันเลย

ไปเที่ยวประจวบรอบนี้  จะว่าเที่ยวก็ไม่ใช่น๊า  ถือซะว่าไปทำงานแล้วกัน  พูดแล้วดูดียังไงไม่รู้  อิอิอิ  

ภารกิจที่ไปประจวบครั้งนี้คือ  ต้องไปลงคะแนนเลือกตั้งนายกและอบต.ที่บางสะพาน ต้องไปไกลเพราะยังไม่ได้ย้าย  สองคือต้องเอารถมอเตอร์ไซด์ไปให้หลาน เค้าสั่งซื้อ  สามไปตัดหน่อสับปะรด และก็กล้วยแล้วไปสะสางตอนกิ่งต้นไม้เพิ่ม  

พี่เล็กมอบเพลงนี้ให้ผม มันโดนๆๆๆ