ป่ายาง

      จากที่ผมมีแนวความคิดในการทำสวนยางพาราให้เป็นป่ายางพารานั้น บทสรุปว่าน้ำยางจะออกดีกว่าหรือไม่ยังไม่สามารถสรุปได้ แต่ที่แน่ๆ ความรกกำลังเพิ่มขึ้น ไม้ยืนต้นเริ่มโตให้เห็นเด่นๆ บ้างแล้ว ซึ่งอย่างที่บอกไปว่าใครเห็นสวนผมเขาก็ว่าผมบ้าทั้งนั้นแหละ แต่ในความบ้านี้จำได้ว่าสับปะรดได้เอามากิน หรือเอามาแกงหลายครั้งแล้ว พออยากกินแกงหมูสับปะรด ก็ไปหาสับปะรดในสวนก็ไม่ต้องซื้อ เพื่อนบ้านอยากได้ไปกินบ้างก็มาขอ บ้างก็ขโมย ก็แล้วแต่ไม่ว่ากัน

หลังจากที่ได้ตกลงใจซื้อที่ดินแปลงนี้มีทั้งส่วนที่เป็นสวนยาง เป็นนา และ เป็นสระเนื่องจากเจ้าของเดิมขุดทรายไปขาย 

ผมเลือกที่จะปรับใจให้เข้ากับพื้นที่ มากกว่าจะปรับพื้นที่ ตามใจ

เคยพาเที่ยวป่ายางไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ด้วยความเป็นป่าผลหมากรากไม้มีเยอะยังพาไปชมไม่หมดวันนี้เลยพาไปเที่ยวต่อ ไปดูกันครับในป่ายางยังมีอะไรสวยๆและกินได้อีกเพียบ...

       เคยอ่านบล็อกการทำสวนยางให้เป็นป่ายางของผู้ใหญ่โสทรแล้วมีความรู้สึกอยากทำบ้าง แต่พอไปดูป่ายางของแม่ผมนั้นไม่ต้องทำให้เป็นป่าเลยครับเพราะมันเป็นป่าของมันเองอยู่แล้ว ไม่ต้องไปปลูกมัน เพียงแต่ของที่เห็นว่ามีประโยชน์เราไม่ไปทำลายมันไปครับไปเที่ยวป่ายางกัน...

สมัยที่ผมยังเป็นเด็กยังจำได้ว่าสวนยางข้างบ้านซึ่งเป็นของเพื่อนบ้านเป็นยางพันธ์พื้นเมืองต้นใหญ่มาก บางต้นขนาดเท่าหนึ่งคนโอบ และมีความเป็นป่าที่รกมาก นั่นคือจะไม่สามารถมองเห็นต้นยางอีกแถวหนึ่งได้ เพราะรกมาก จะเดินผ่านสวนยางนี้แต่ละครั้งก็น่ากลัวอยู่ซึ่งน่าจะเรียกว่าป่ายางมากกว่า สมัยนั้นจำได้ว่าถ้าพ่อและแม่กลับจากกรีดยางก็จะมีของกินมาให้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ป่า หรือจะเป็นพวกเห็นแครง เห็ดจูน นี่คือป่ายางในสมัยนั้น

เมื่อถึงยุคของกองทุนสวนยาง ใครที่ขอทุนจากกองทุนสวนยางเพื่อปลูกยางพันธุ์ดี ต้องทำตามกฏของกองทุนไม่เช่นนั้นจะไม่ได้เงิน ต้องทำป่ายางให้โล่งเตียน ไม้ใหญ่ซักต้นก็ไม่ให้เหลือ  ขุดหลุมขนาดเท่านี้เท่านั้น ปลูกอย่างนี้อย่างนั้น ที่สำคัญกองทุนสวนยาง จ่ายปุ๋ยเคมีให้กับเกษตรกร จากป่ายางก็กลายเป็นสวนยาง ในสวนยางไม่มีอะไรที่จะกินได้เลย