ครอบครัว

เมื่อลาพักร้อน...เยี่ยมแม่ "วันสงกรานต์"       

"บ้านแม่ ตจว." ตั้งแต่รื้อบ้านหลังเดิม กระทั่งบ้านหลังใหม่เสร็จใช้เวลาสร้าง 6 เดือน เพราะบอกช่างว่าไม่ต้องรีบ  สุดท้ายก็เสร็จสมบรูณ์ เป็นครั้งแรกที่พี่ได้เห็นรอยยิ้มแห่งความสุขของผู้เป็นแม่  พี่สร้างบ้านหลังนี้เพื่อแม่...ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองจากที่เป็นมนุษย์เงินเดือนมานาน 15 ปี   ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ และมีค่าที่สุดในชีวิตพี่คือ “โฉนดที่ดิน” ของบ้านหลังนี้ ซึ่งแม่ได้รับจากยาย มอบให้พี่เป็นผู้รับมรดกสืบต่อไปค่ะ

จากกระทู้ที่พี่เขียน "ติดต่อได้ค่ะ" มีน้องสมาชิกท่านหนึ่ง บอกว่า"จะบุกบ้านป้าฯ"  ก็ได้พบเจอกันจนได้ ....

วันนี้ว่าจะไม่เขียนบล๊อก แต่ก็ต้านกระแส "วันแห่งความรัก" ไม่ได้ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่การที่หญิงและชายจะได้ใช้ชีวิตร่วมเคียงกันต้องผ่านการคบหาดูใจกันเป็นเวลานาน ยิ่งปัจจุบันเจอแล้วรักเลย

มุ่งหน้าสู่..บางแสน..

ตัดสินใจไม่นานว่าจะไป "นับถอยหลัง" กันที่ไหนดี?  เด็กๆ บอก "บางแสน" ได้ค่ะตามกันไปจุดนัดพบ จากนี้ก็มุ่งหน้าสู่ บางแสน สายๆ ของวันรุ่งขึ้น คือ 31 ธ.ค.54

ระเบียงบ้าน สำคัญไฉน?

แต่ก่อนเคยบ่นอุบอิบว่า มีระเบียงแล้วต้องทำความสะอาดปัดกวาดเหนื่อยเพิ่มขึ้น ทั้งฝุ่น ทั้งขี้นก อะไรต่อมิอะไรสารพัด..แต่ตอนนี้น้ำท่วมถึงรู้ว่ามีระเบียงบ้านแล้วดี และสะดวกมากๆ เลยค่ะ
เข้าสัปดาห์ที่ 2 แล้วค่ะ..บนระเบียงจากเดิมที่ใช้ประโยชน์ อยู่เพียง 2 อย่าง คือเป็นที่ตากผ้า และปลูกตะไคร้ แต่ณ.วันนี้กลายเป็นระเบียงเอนกประสงค์ไปแล้วค่ะ ด้านหน้า ทำเป็นครัวชั่วคราว และแบ่งส่วนหนึ่งกั้นเป็นที่ให้น้องหมา ส่วนด้านข้าง กับด้านหลัง เป็นที่วางกระถางต้นไม้ ที่พอจะยกขึ้นมาได้บ้าง และล้างจาน ซักผ้า ตากผ้า ค่ะ

ผมเดินทางมาแล้วทั่วประเทศไทย ทั้งเดินทางไปเพื่อศึกษาหาความรู้ เดินทางไปเพื่อทำงานหาเงิน และเดินทางไปเพื่อท่องเที่ยวสันทนาการ
การเดินทางของผมแต่ละครั้ง ล้วนแล้วแต่มีความหมาย เพราะเป็นการเดินทางไปอย่างมีจุดมุ่งหวัง ทุกครั้งที่ผมเดินทาง จึงเปี่ยมไปด้วยพลังห้าประการ คือ พลังศรัทธา
 พลังวิริยะ พลังสติ พลังสมาธิ และพลังปัญญา อันเป็นที่มาของชื่อ กำพล
ผมเป็นลูกหลานเกษตรกรโดยกำเนิด เป็นเกษตรกรแบบสวนป่าอนุรักษ์ มีทั้งต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้เล็ก มีทั้งปลูกขึ้น และเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ

สาดจูดที่น้องไพ  สานไว้เมื่อเดือนก่อนยังไม่ได้หลองความจริงน่าจะได้หลองตั้งแต่วันที่ 11 มิ.ย. แต่ลืมเพิ่งได้เอาไปให้เมื่อวันที่ 17

30 พ.ค. 2554 

07.50 น.

ศุนย์ฯเดิม ยังไมมีภาพของเด็กคนนั้น  ตั้งใจว่าวันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าลูกหลานใคร

ไม่กี่นาทีต่อมา รถจักรยานยนต์วิ่งมา พร้อมเด็ก 2 คน คนหลังเป็นเด็ก ป.4 ที่โรงเรียน ข้างหน้าในตักคนขับ เป็นเด็กชายตัวเล็กคนนั้นผู้ที่มาส่งน่าจะเป็นตา รู้จักกันดี พ่อแม่เด็กน่าจะทำงานในเมืองเลยเอาลูกมาฝากไว้

หลังจากทราบแล้วว่าเป็นหลานใคร ก็ได้สอบถามว่าเด็กคนนั้น  หลานของคนนั้น น่าจะอายุเท่าใหร่ (ผมเองมองว่าไม่น่าถึง 2 ขวบ) และทุกคนตอบเหมือนกันว่า เด็กคนนั้น ไม่ถึง 2 ขวบ

27  พฤษภาคม  2554  07.45 น

ศุนย์ฯ......

เด็กชายตัวเล็กพูดยังไม่ชัดคำนวณ อายุน่าจะ 2 ขวบกว่า

ยืนร้องให้ตะเบ็งอย่างสุดเสียงแข่งกับเสียงจักรยานยนต์ ที่รีบขับออกไป