บล็อกของ อ้อยหวาน

วันนี้อ้อยหวานมาเล่าต่อทริปเที่ยวมาราธอน หลังจากที่ค้างคาอยู่เนิ่นนาน ในช่วงเวลาทำใจกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของชาวไทย….

ทริปปั่นจักรยานสี่อาทิตย์ที่วกวนอยู่ในเทือกเขาแอลป์นี้ เราเริ่มต้นกันที่เมืองมิวนิค ประเทศเยอรมันนี หลังจากสุดทางที่เมืองฟุสเซ่น (Fussen) และชื่นชมสุดยอดปราสาท แล้ว วันรุ่งขึ้นก็ถึงเวลาอำลา เราออกจากฟุสเซ่นท่ามกลางสายฝน เป็นอีกวันหนึ่งที่เราจะจดจำไปนานแสนนาน

กราบทาบฝ่าพระบาท ส่งเสด็จถึงสวรรคาลัย
น้อมรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของ
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

In loving memories 

Thanks for all you've done
 

จงเชื่อมั่นในความฝันที่เธอมี ..แล้วสักวันหนึ่ง

เส้นทางสายรุ้งจะทอดผ่านมา ให้เธอได้เดินข้าม

ไม่ว่าใจเธอจะโศกเศร้าเพียงใด

ตราบใดที่มีความเชื่อมั่น สักวันหนึ่ง ฝันที่เธอปรารถนาไว้จะเป็นจริง

วันนี้ขอพักการปั่นเที่ยวไปสักบล็อกหนึ่ง แต่จะชวนเพื่อนๆ มาร้อยมาลัยรัก ให้รักอบอวลไปทั่วบ้านสวนพอเพียงกันเลยนะ เพราะเป็นมาลัยรักที่เผ็ดร้อน แสบทรวง

ชีวิตคือการเดินทาง

และ ความรัก คือสิ่งที่ทำให้การเดินทางนั้นมีค่าที่สุด

life's a journey and love is what makes that journey worthwhile

ทุกๆ สถานที่ ทุกๆ แห่งหน มีเสน่ห์ในตัวของมันเอง

ขึ้นอยู่กับเราที่จะไปค้นพบค้นหา

แม้นว่าโลกนี้จะมีดวงตะวันอยู่ดวงเดียว ทุกแห่งหนในโลก ผู้คนมองเห็นดวงตะวันดวงเดียวกัน

แต่.. ตะวันในแต่ละสถานที่กลับมีเสน่ห์ที่แตกต่างกัน

นี่แหละที่ทำให้โลกนี้น่าพิศวงยิ่งนัก ดึงดูดใจให้ผู้คนออกไปค้นพบความงามหนึ่งเดียว ที่แตกต่าง

ในความเหมือนมีความแตกต่าง และในความแตกต่างกลับมีความกลมกลืน..

ยอดเขาสูงลดลั่น บางยอดแหลม บ้างโค้งมน บางแห่งเป็นเนินเขียว บางแห่งเป็นป่าใหญ่ หรือสวนผลไม้ บางแห่งกลับเป็นผาหินสีน้ำตาล หรือสีเทาหม่น ไร้ความเขียวแม้แต่ตระไคร่น้ำก็ไม่มีให้เห็น

ยอดเขาแต่ละยอดต่างยืนสูง ทมึน องอาจ ที่ทำให้มนุษย์ตัวน้อยที่ยืนมองอยู่ข้างล่าง เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างหลากหลาย บางครั้งรู้สึกหวาดหวั่น บางครั้งก็ทะเยอทยาน ใฝ่ฝันที่จะไปหยอกล้อกับก้อนเมฆ แต่ความรู้สึกที่เหมือนกันก็คือ

ภูเขาเหล่านั้น ...ช่างงดงามเสียจริงๆ

นับย้อนหลังไปหลายปี อ้อยหวานไปพบเจอกับภาพพาโนรามาของเมืองๆ หนึ่งซึ่งโดนใจเอามากๆ เป็นภาพของเมืองเก่าในบันทึกของนักปั่นคนหนึ่ง เมืองเก่าที่ดูยังกับต้องนั่งไทม์แมชชีนย้อนหลังไปสักหลายๆ ร้อยปีในอดีต แต่ภาพของเขาสดใสชัดเจน และเขาได้เขียนเล่าเรื่องไว้ว่า นี่คือรางวัลที่เขาได้รับจากการปั่นขึ้นเขาเหนือเมืองเวโรน่า ภาพรางวัลนั้นทำให้อ้อยหวานฝันเฟื่องมาถึงสามปี หากมีโอกาส...สักวันหนึ่งคงจะได้ตามรอยไปเก็บภาพสวยนั้นบ้าง