บล็อกของ THE NATURAL MAN

เรื่องมันมีอยู่ว่า...........
ภูเขาที่หมู่บ้านของผมนั้นเต็มไปด้วยต้นไผ่ ทุกๆปีพอถึงฤดูฝนชาวบ้านส่วนใหญ่ก็จะเข้าป่า ขึ้นภูเขาไปหาเก็บหนอไม้กัน มีทั้งหาไปกิน หาไปฝากญาติพี่น้องและหาไปขาย

และพอถึงวันที่ 12 สิงหาคม ของทุกปีหมู่บ้านผมจะประกาศปิดป่าห้ามชาวบ้าน ขึ้นภูเขาไปเก็บหนอไม้อีกประมาณว่า ปล่อยให้หาอยู่หากินกันพอประมาณแล้ว ถึงเวลาปิดป่าเพื่อให้ต้นไผ่ได้เติบโตกันบ้าง ปีต่อๆไป
จะได้มีหนอไม้ไว้ให้เก็บกินกันอีก

เช้าตัดหญ้า มา 1 ปี
เย็นตัดหญ้า อีก 1 ปี
ช่วงนี้ตัดไม่ทันหญ้าสูงลิบลับเลยตัดกลางคืนอีก 1 ที
เจริญหละชีวิต จะตัดอะไรกันนักหนาหนิกลัวหญ้าจะท่วมโลกรึไงวะ เฮ้ย......... ชะตากรรมเกษตกรไทย

ภาพแห่งความทรงจำในวัยเด็กกำลังจะกลับคืนมาอีกครั้ง ภาพที่เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งตกปลากับแม่อยู่ที่สระน้ำหลังบ้านในตอนเย็นๆ เพื่อเอาปลามาทำอาหาร ทอดปลา นึ่งปลา ต้มปลา ย่างปลา ทอดมันปลา "ป่นปลา"
สารพัดเมนูปลาจากสระน้ำหลังบ้าน

นับเป็นเวลากว่า 13 ปีแล้วที่ผมได้ยินประโยคนี้ เมื่อคิดถึงประโยคนี้ทีไรก็อดอมยิ้มไม่ได้ คงเป็นเพราะผมไม่อาจจะตีความหมายให้เข้าใจได้มั้ง

ย้อนกลับไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ( เพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัย ม. 3  ) นายสิทธิชัย ผมยังจำชื่อเขาได้ดี ยืนอ่านคำคมเกี่ยวกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ที่หน้าห้องเรียนโดยอาจารย์ให้พวกเราแต่งคำคมกันคนละหนึ่งคำ

เมื่อโลกยังคงหมุนไป ใจกลับไม่หมุนตาม
แต่เวลาก็ยังคงผ่านเลย ไม่เคยหยุดรอคอย

เฮ้ยยยย..........

อุปมาอีหล่าเอ๊ยชีวิตอ้าย
คือสิคล้ายดังกล้าไม้อันต้นนี้
ตากแดดฝนทนหนาวมาแรมปี
ยังบ่ได้ฮอดถืกปลูกลงขี้ดิน
คันว่าน้องจริงใจสิมาต้อง
( ต้อง = ซุนคิง  ซุนคิง = ส้มผัส )
มาซ้อยหมายซ้อยปองปลูกลงดิน
อันโตอ้ายคงบ่กล้าเคียงยุพิน
แม้นลงดินจักสิรอดจักสิตาย นางเอ๊ย......

" แม้ปลายทางห่างปลายเท้าเพียงก้าวเดียว
   อย่านึกเชียวว่าตัวเราจะไปถึง
   หากมัวหลงมัวเล่นไม่คำนึง
   ว่าเพียงหนึ่งก้าวนั้นต้องก้าวเดิน "