บล็อกของ paloo

    อันว่า “วิชาฟักข้าว” นี้ ... ครูก้อย (Satjang) ให้มา เมื่อ 18 พย. 53 ......... ลงปลูก 19 พ.ย. 53 เคยส่งให้ตรวจความก้าวหน้า มาครั้งหนึ่ง เมื่อ วันที่ 20 ธ.ค. 2553

    ทุกครั้งที่ ข้าพเจ้า ขึ้นมา คอนฐม จะต้องติดตาม ดูแล เป็นอย่างดี พร้อมลุ้นว่าผล จะออกเช่นไร

   และ แล้ว .... นี่ครับ .... ผล AR. เขียนบทที่ 5 ได้เลยครับ

     อย่างที่เคยเล่าไว้ ใน “บทเสวนา ... เพื่อ ... สังหารเวลา”  ข้าพเจ้าจึงยังต้องพำนักอยู่ “คอนฐม” อีกระยะ แล้วก็ให้รำลึกถึง โคลงภาษิต (ตามประสาคนเฒ่า) ที่ว่า

            “ปลูกผักปักยอดอ้อย   เอาผล 

        เลี้ยงลูกบ่าวชาวพล        เพื่อใช้ 

        แล้วนาอย่านิ่งทน          ทำไร่ ด้วยแฮ 

        เลี้ยงลูกเป็ดไก่ไซร้         อย่าได้เสียรัง”

      ก่อนอื่น ต้องขออนุญาตบอกกล่าวไว้เป็นเบื้องต้น ว่าบันทึกนี้ ไม่มีสาระ อะไรนัก เพราะเป็นการหาโอกาสเข้ามาเสวนากับ สมช. เป็นการสังหารเวลา ด้วยการหาสิ่งที่เกิดขึ้น - เป็นไป ตามธรรมชาติ ที่ปรากฏอยู่รอบ ๆ บ้าน มานำเสนอประกอบการคุย เพื่อป้องกันโรคระอา ที่อาจเกิดแก่ สมช.

    หายหน้า หายตาไปนาน ไม่ได้เข้าบัาน คิดถึง สมช. ทุกท่าน ครับ

เลยเข้ามาทักทายกันหน่อย.....

    สาเหตุหลาย ๆ ประการ

       ประการแรก ต้องจัดการกับงานบำเพ็ญกุศลศพของคุณพ่อ ณ สุราษฎร์ฯ ซึงท่านเสียชีวิตลงในช่วงที่น้ำกำลังท่วม

ตามที่ได้บอกไว้ใน  http://www.bansuanporpeang.com/blog/adventure-

      เหตุ .... เกิดเช้าอีกแล้วครับท่าน ....

         หลังกิจวัตรเช้า ออกมาหน้าบ้าน ได้ยินเสียงนกบินหลา(นกกางเขน) จ้อกันอยู่ในพุ่มลำไย ไม่ทราบว่าคุยกันเรื่องอะไร ก้มตัวสอดส่ายสายตาลอดกิ่ง ใบ หาต้นเสียง (ประเภทสอดเห็นครับ) เห็นคุยกันไป กระดกหางไป เออ .... เห็นแล้ว ตัณหาก็ลด ความอยากหมดไป

      “อยาก ... กินเนื้อ เป็นยักษ์ ....... อยาก ...

     เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว ...... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนกกางเขน ไม่ว่า ตัวผู้ หรือตัวเมีย

     ...... ตื่นเช้า .... จัดการกับตัวเองเสร็จ

     .....เดินออกหน้าบ้าน