บล็อกของ paloo

    สืบเนื่องจากวาระ การเยี่ยมชมสวนฟักข้าว ของคุณรัตนพงษ์ (พูดหยั่งกะไปมาเอง) ป้าได้รับน้ำใจจาก สมช. มาเต็มเปี่ยม(เดี๋ยวนี้ เห็นยังพูดถึงความประทับใจใคร ต่อใครอยู่บ่อย) น้ำใจที่เป็นรูปธรรม คือเมล็ดพันธุ์

 “อดีต” .... เขาว่ากันว่า เหมือนกาลเวลา และสายน้ำ ....ผ่านแล้วผ่านไปไม่ย้อนกลับ แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้ว วลีนี้ จริงเพียงครึ่งเดียว  กล่าวคือ โดยรูปธรรม วลีนี้จริงแท้แน่นอน แต่โดยนามธรรมแล้ว วลีนี้ยังห่างไกลมาก เพราะภาพแห่งอดีตมากมายยังคงฝังใจอยู่ไม่เลือน เหมือนกำลังเกิดอยู่ ณ บัดเดี๋ยวนี้ มันยังดำผุด ดำว่าย อยู่ในธารแห่งความทรงจำเสมอ โดยเฉพาะอดีตวิถีชีวิตชนบทสมัยเด็ก เมื่อข้าพเจ้ากลับบ้านเกิด(แต่ไม่ใช่เมืองนอน) ทอดสายตาเห็นภาพจริงแห่งปัจจุบันกาล ภาพแห่งอดีตก็ผุดมาซ้อนทับ ดึงอารมณ์ข้าพเจ้าให้กลับไปอยู่ในยุคนั้นแล้วริ้วความสุขมาเยือนโดยไม่ตั้งใจ เผลอยิ้มคนเดียวเสมอๆ จนต้องถามตัวเองว่า “บ้าเปล่า”

      เมื่อเอ่ยคำว่า “ถั่ว” สัญญาความจำของผู้ฟังโดยทั่วๆไป ก็จะสร้างมโนภาพ ของถั่วผักยาว ถั่วแขก ถั่วครก(สุราษฎร์ฯ เรียก “ถั่วฝักคลก” เพราะรูปร่างคล้าย “ฝักมีดคลก”) และถั่วอื่นๆ อีกเยอะแยะตามแต่ประสบการณ์ของแต่ละคน พอบอกว่า ถั่วยักษ์ ก็คงงง ถ้าจะให้เดา คงจะเดาว่าถั่วลิสงละซีถ้า....อ๊ะๆๆๆ ...ไม่ใช่ครับ และเดากันไปต่างๆ นาๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเดาให้ปวดหมอง ข้าพเจ้าจึงเอาเมล็ดของเจ้าถั่วยักษ์ที่พูดถีงมาให้ดู

            เสือพี เพราะป่าปก

                ป่ารก เพราะเสือยัง

   จากที่เขียนบล็อก ฝากยอด น้ำดอกไม้ไว้กับมะม่วงเบา มี สมช. บางท่าน Chat เข้าไปถาม วิธีและขั้นตอน การฝากยอด (ไม่เอ่ยนาม คงไม่ใช้สิทธิพาดพิงนะ) แล้วตกลงกันว่าเขามาเขียนในบล็อกดีกว่า

   ภาคกลาง หามะม่วงเบามาสนองตัณหาได้ยาก จึงหอบหิ้วขึ้นมาจากใต้ 4-5 ต้น ปลูกไว้เอง 2 ต้น ที่เหลือ มอบให้เพื่อนปักษ์ใต้รัดดวงเดียวกันไปปลูก ชื่อมะม่วงเบา แต่ล่อเข้าไป 3-4 ปีถึงผลิดอกออกผลมาสนองตัณหา แต่พอออกผล ขนาดต้นเดียว ทั้งกินดิบ กินสุก แปรรูปแช่อิ่ม ทั้งแจกเพื่อนบ้าน ยังเหลือเฟือ

   เบื้องต้นต้องขออภัยก่อนที่ไม่สามารถนำภาพขั้นตอนการปฏิบัติมาแสดงได้ เนื่องจากขณะนี้ผมพำนักอยู่ที่นครปฐม แต่ต้นไม้ที่จะนำเสนอ ผมทำไว้ที่สุราษฏร์ฯ