บล็อกของ ประไพ ทองเชิญ

"ย่างเดือนสิบเอ็ดน้ำเริ่มไหลนอง   พอเดือนสิบสองน้ำในคลองก็เริ่มจะทรง" เพลงลูกทุ่งแต่ก่อนช่างสื่อความหมายตรงไปตรงมา กินใจ ช่วงนี้น้ำนอง น้ำหลาก ทางใต้เรียก "น้ำพ่ะ" เดือนสิบเอ็ดสิบสอง จำได้ในวัยเด็กน้ำนองพ่ะทุ่งนาข้าวเป็นน้ำ จากเขาบรรทัดลงทะเล แต่ทางใต้เราบ้านเรือนทรงปั้นหยามีใต้ถุนสูง         สบายๆอาบน้ำให้ควาย ดักปลา ยกยอ สนุกสนาน น้ำหลากผ่านไม่แช่ขัง เพราะมันมีทางน้ำ คลอง คู เหมือง ตามธรรมชาติ

"ต้นไม้แห่งความรัก     ด้วยตระหนักและซึ้งค่า

ลูกบ้านสวนพอเพียงนาคารา  จงหาญกล้าที่จะท้าทายตน

ฉันจะสื่อสารรักผ่านแมกไม้    แผ่ขยายให้ทั่วทุกแห่งหน

ปลูกต้นไม้ต้นรักในใจตน      รักผู้คนรักผืนดินถิ่นฐานเรา"

ดินแดนคาบสมุทรสทิงพระ ตามหลักฐานโบราณคดีนั้น มีเขตแดนและการปกครองครอบคลุมเมืองพัทลุงด้วย และศูนย์กลางคือ หลวงพ่อทวด วัดพะโคะนั่นเอง และที่น่าทึ่งคือดินแดนแห่งนี้ มีทุ่งทะเลต้นตาลที่หนาแน่นที่สุดในประเทศเรา เมื่อต้นเดือนกันยายน พี่หยอยมีงานฟื้นฟูภูมิปัญญาจากตาล 

๒-๓ วันแล้วเฝ้าเมียงมองเจ้าถั่วแปปมันหมู ของครูน้องอ๊อด ซึ่งได้เม็ดพันธุ์มาเมื่อ พฤษภาคม ครั้งที่เจอกันก๊วนใหญ่ที่เลมอนฟาร์ม แจ้งวัฒนะ เมื่อเช้าโทรหาน้องแก้ว (ใจคิดว่าแก้วต้องผ่านวิชานี้แล้ว) "แก้วๆๆถั่วแปปพี่หยอยกำลังออกฝักเยอะเลย จะเอามาทำกินอย่างไรดี"

ภาระกิจการเดินทางสานวัฒนธรรมพื้นบ้านแท้ ไทย ลาว ญี่ปุ่นที่ผ่านมา มีเป้าหมายสูงสุดเพื่อฟื้นฟูและสืบสานสิ่งดีงามในวิถีชีวิตวัฒนธรรมพื้นบ้านให้ดำรงอยู่อย่างมั่นคง ยาวนานเท่าที่จะทำได้ ระหว่างทางมุ่งสู่เป้าหมาย พบดอกไม้รายทางเรียงรายในธรรมชาติช่วยเติมคุณค่าสีสันให้โลกใบนี้ ขอส่งท้ายเป็นบล๊อคลากิจสักพักค่ะพี่น้อง