บล็อกของ ประไพ ทองเชิญ

เช้านี้ตื่นมาตามปกติของชีวิต โยคะดัดลำตัวสองสามท่า สูดอากาศสดชื่นสบายๆ บนขนำ และแล้วได้จังหวะปรึกษาเรื่องที่นาพรุที่จ้างไถยกร่องได้สวยงามแล้ว ไปดูเมื่อเย็นวาน โอ้..แม่จ๋าลูกจะเริ่มต้นอันใดดีหนอ แรงกายพอไปได้เรื่อยๆ ส่วนเบี้ยที่มีน้อยก็เบาบางถมลงในนาผืนนี้ คนอิสระจะทำนา ทำสวน ในความเป็นจริงไม่ง่ายเลย

หลวงพระบาง เป็นเมืองมรดกโลก เลียบแม่โขง ด้วยลักษณะบ้านเรือนที่ใช้ไม้และอิฐดินเป็นหลัก ทั้งยังมีศิลปะแกะสลักตกแต่งที่อยู่อาศัยอย่างมีประโยชน์ใช้งาน ไม่มีตึกสูง รถราน้อยมาก นักท่องเที่ยวที่ไปต้องเดินชมเมือง ใช้ชีวิตช้าๆ

                   บ่อนเก็บของมีค่าของเจ้ามหาชีวิตเมืองหลวงพระบาง

  แม่ลูกผูกพัน ภูมิปัญญาการอุ้มลูกและทำงานไปด้วย น่ารักเหลือเกิน อย่างนี้ทั้งเด็กน้อยและแม่ต่างก็อบอุ่นนะจ๊ะ ไม่เห็นต้องหารถเข็นยี่ห้อให้เปลืองเบี้ย เข้าเมืองก็เท่ห์นะ ที่สำคัญลูกน้อยปลอดภัยแน่นอน

พาชมชิ้นงานศิลปะที่รับใช้วิถีชีวิตจริงกันต่อจ้า สำหรับพี่น้องที่ชอบงานฝีมือจะได้ริเริ่มทำใช้เอง หรือช่วยกันฟื้นฟูขึ้นมาใช้งานจริงจัง

ได้จังหวะทำขนมกล้วยนึ่ง คิดถึงพี่น้อง ต้องรายงาน เพราะกล้วยที่ปลูกไว้สุกหลายเครือ จะตากแห้งก็เข้าหน้าฝน หาแป้งข้าวเจ้ามาครึ่งกิโล กล้วยสุกงอม ๑๘ ลูก แป้งข้าวเหนียว อีก ๑ ถ้วย เกลือ ๔ ช้อนชา ขยำให้เข้ากัน แล้วหมักไว้สัก ๒๐ นาที

ย่างเดือนเก้าแล้ว ชาวนาทางใต้บางที่เตรียมไถนากันแล้ว พี่หยอยมีฝันเรื่องฟื้นฟูการทำนาพรุมรดกจากแม่มากอยู่ สองวันที่ผ่านสำรวจนาพรุตลอด ปรึกษาผู้ใหญ่ จนได้ข้อสรุปว่า ทำนาต่อได้ยากแล้ว ปี ๕๔ ตั้งเป้าหมายในวิถี ๔ เรื่อง ๑ ทำนาพรุ มาดูสภาพนาวันนี้

 พฤษภาปีก่อนแล้งจัดต้นกกในนาตายหมด นาลึกกลับแห้งผาก จนแบ็คโฮลงขุดได้ ที่นาสวย ฝันไปไกล ทำโรงย้อมคราม บ้านดิน ปลูกผักสวนผสมผสาน