บล็อกของ Thanawit

ถึงจะห่างหายไป แต่ก็คิดถึงบ้านสวนแห่งนี้ อยู่ตลอดเวลา .... ที่หายไป ก็เพราะว่า ต้องไป จัดงานศพ คุณย่า ที่ชุมพร สำหรับผมแล้ว คุณย่า เปรียบเสมือน แม่คนที่ 2 เลยทีเดียว ไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นความรู้สึกอย่างไร ขอเก็บและรับรู้ไว้ในใจ คนเดียวก็พอ .... 2 เดือนที่แล้ว คุณยายจากไป .... ความเสียใจยังไม่ทันจางหาย คุณย่า ก็มาจากไปอีกคน ห่างกันแค่ 2 เดือน 2 วัน ....

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา มีโอกาส ได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัด(ชุมพร) สาเหตุเนื่องจากแม่โทรมาบอกว่า "คุณยายเสียแล้ว" กำลังนั่งกินข้าวเช้าที่โรงงานอยู่ วางจานข้าวทิ้งทันทีเลย กินไม่ลงแล้ว โทรหาภรรยา โทรหาคุณน้า ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน กับพี่ชายอีกคนที่ปทุมฯ สรุปว่าจะออกเดินทางกันไปเลย เพื่อให้ไปทันอาบน้ำศพ ออกจากศรีราชา 11 โมง ถึงปทุมฯ บ่ายโมง ออกจากปทุม บ่ายโมงกว่า ถึงบ้านชุมพร 2 ทุ่มพอดี ญาติ ๆ มากันหมดแล้วรอแค่ชุดผมอีกชุดเดียว ....นี่คือวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป...ได้แต่ถามตัวเอง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เรากำลังวิ่งตามอะไรอยู่ แทนที่จะได้ดูแล คุณย่า คุณยาย ตอนปั้นปลายชีวิต กลับทำได้แค่ไปรดน้ำ

อ่านบันทึกสุ่มแสดง เจอ บล๊อกเก่า ของ พี่โสทร ตั้งแต่ 2009 พออ่านแล้ว ผมงงมากเลยปลูกกล้วยกลับหัว ปลูกพืชตีกลับ .... ก็เลยไปหา อากู๋ ..... เห็นว่าเป็นประโยชน์ กับ พวกเราชาวบ้านสวน ก็เลยขุด บล๊อกขึ้นมาอีกครั้งเผื่อใครที่ยังไม่ได้อ่าน

เมื่อเช้ามาถึงที่ทำงาน เหมือนปกติทุกวัน แต่ที่ไม่ปกติก็คือ .... หอยทาก เช้านี้ ไม่รู้มาจากไหน เยอะแยะไปหมด กล้องติดรถอยู่พอดี คิดถึงที่พี่วิศิษฐ์ บอกว่า ซื้อกล้องมาแล้ว ลองใช้ดู เล่นดู ให้คุ้ม สมกับราคาที่ได้มา ........

วันนี้มีเรื่องให้ต้องตัดสินใจ ผู้จัดการก็ลาออกไป คนใหม่ก็ยังไม่มา เอางัยดีหว่าเรา ก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเคยได้รับ FW mail มาฉบับนึง เรื่อง "หลักธรรม 2 ข้อสำหรับการทำงาน" ก็เลยได้ใช้...

หลักธรรมข้อที่ 1 "เอาวะ" ...ใช้ในกรณีที่ต้องตัดสินใจอะไรสักอย่าง โดยลำพัง ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครสนใจ ก็ใช้หลักธรรมข้อนี้เข้าช่วย