….............ที่มา ๒๘ ผมคิด....................

ผมคิด…

อย่างน้อยในชีวิตที่ผ่านมาผมฝึกคนในบางมิติที่ผมชำนาญไว้หลายคน สามารถหยัดยืนเป็นคนดีได้ในสังคมของคนปรกติ(หลายคนกลายเป็น Someone ที่สามารถทำงานในระดับชาติได้) แม้จะเป็นคนเล็กๆ ของสังคมใหญ่ก็ตาม

มีเพื่อนบางคนของผมเคยพูดให้ผมฟังว่า เคยทำงานมาหลายอย่างในชีวิต แต่งานที่ชอบที่สุดกลับเป็นงานสอน การเป็นครู การถ่ายทอดความรู้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้ในงานนั้นๆ ของพนักงานในกำกับ หรือความรู้เพื่อใช้ในการเรียนของเด็กนักเรียน เมื่อใดที่ผู้ที่เราสอนเรียกเราว่าครูมันปลาบปลื้ม

แม้จะเป็นการติดในถ้อยคำ – ผมก็ชอบ

ดูเหมือนโลกปัจจุบันจะขาดแคลนครูในแง่ของจิตวิญญาณของความเป็นผู้ให้อย่างแท้จริง จะด้วยเหตุผลทางการเปลี่ยนแปลงของบริบททางสังคมหรือด้วยภาวะความเป็นครู(ทั้งโดยอาชีพและมืออาชีพ)ที่อ่อนด้อยลงไปหรือความเป็นศิษย์ซึ่งควรจะเป็นศิษย์ที่ดีหดหายไปแล้ว ฯลฯ

จะโทษนโยบายของรัฐหรือปัจจัยประกอบอยางอื่นตามแต่จะสรรหามารองรับความชอบธรรมแห่งตนของทั้งศิษย์และครู

ภาพเก่าๆ ของการเรียนหนังสือด้วยกระดานชนวน ครูคือพระ ผู้เรียนกับพระคือเด็กผู้ชาย ขณะที่เด็กผู้หญิงในยุคนั้นมีครูเป็นแม่ น้า อา ใกล้บ้าน การเรียนและการสอนแตกต่างกันแต่เอื้อให้ บูรณาการไปสู้หมุดหมายเดียวกันคือมีชีวิตได้อย่างมีความสุขภายใต้ความรู้ที่ถูกบ่มเพาะ ปลูกถ่าย ทั้งฝีมือและศีลธรรม

ถัดจากนั้น..โรงเรียน ครูในระบบ เด็กจากหลากหลายถิ่นฐานมาอยู่ในร่งเงาของสถานศึกษาเดียวกัน สังคมของการปรับตัวเริ่มต้นก่อนจะออกไปเผชิญโลกจริง

โลกเปลี่ยนแล้ว.....เปลี่ยนไปรวดเร็วเหลือเกิน

ท่ามกลางสรรพความรู้ที่หาได้ง่ายดายเพียงนิ้วคลิก....เรากำลังถอยหลังเข้าคลองอย่างแท้จริง?

เราสูญเสียความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบภายใต้ศีลธรรมในมโนสำนึก เราติดอยู่กับปลีกเปลือกที่ลูกหลานของเราไปร่ำเรียนมาจากข้างนอก ทำงานเป็นฟันเฟืองของบริษัทนั้น โน้น นี้ ผลิตข้าวของเกินความจำเป็นออกมาให้เราให้ถลุงเงินซื้อหามาประดับบารมีโดยไม่มีความจำเป็นจริงๆ ของชีวิตมารองรับ

ไม่ว่าจะโดยทางตรงหรืออ้อมเราทั้งหลายหนีไม่พ้น(ข้าวของและ)ความไม่จำเป็นเหล่านั้นกันทุกคนเว้นเสียแต่ว่าคุณจะปลีกวิเวกไปอยู่หลังเขาเป็นคนไม่เอาสังคม 

ผมคิด(เอาเองว่า)นี่เป็นผลผลิตของการสอน จะโดยพ่อแม่ โรงเรียน สถาบัน สังคม องค์กรหรือสันดานของลูกหลานของเราเอง

โดยกลับกัน ถ้าคนของเราสามารถคิดดี ทำดี เป็นคนดีในสังคม สามารถไปเป็นครูของคนอื่นๆ ได้ต่อไป ใครที่ไหนจะไม่รู้สึกภาคภูมิ?

.......ผมคิด

              ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

มีดแนวนี้อีกครั้ง(ในหลายๆ ครั้ง) เป็นมีดของศิษย์คนหนึ่งของผม ที่ได้เคยถ่ายทอดวิชาการมองโลก มองชีวิต มองธรรมชาติป่าเขาลำเนาธาร ต้นไม้ ผ่านตาเนื้อ ผ่านเลนส์กล้องถ่ายภาพ บอกเล่ากระบวนการคิดเป็นถ้อยอักษร เคยสอนการลำดับภาพเคลื่อนไหวด้วยเครื่องมือตัดต่อนอนลิเนียร์ในยุคแรกๆ

เป็นศิษย์คนหนึ่งที่ผมภูมิใจ....

(ใช่ครับ - ผมคิด)