1 ชั่วโมงแห่งความสุข สุนก และผ่อนคลาย

หมวดหมู่ของบล็อก: 

ช่วงเย็นของทุกวันจะมีเวลาที่ 1 ชั่วโมงแห่งความสุข.. สนุก ..และผ่อนคลาย..มากที่สุด.



ทีมบาส....อำเภอนยูง..อำเภอเล็กๆที่ฝีมือไม่เล็ก ระดับ ม.ต้น...


ทุกๆวัน เด็กๆในหมู่บ้านจะมีนัดกัน ที่สนามบาสหน้าอำเภอนายูง โดยมีเด็กโข่งตัวใหญ่เป็นหัวหน้าทีม...



สนามบาสเก่าๆ...ที่เมื่อก่อนไม่มีใครมาเล่นแต่เดี๋ยวนี้เด็กๆได้ยึดพื้นที่ไว้อย่างเหนียวแน่นทุกวันยกเว้นฝนตก...




ซึ่งสมาชิกที่เล่นด้วยกันมีอายุตั้งแต่ 14-35 ปี


( 35 ปีมีคนเดียวครับ...หัวหน้าผู้บ่าวแนว.5555..)




 


ทั้งสนุก..มีความสุข..และเป็นยารักษาความเครียด..และโรคหอบหืดของตัวเองได้เป็นอย่างดี...ซึ่งโรคหอบหืดนั้นไม่ค่อยจะมีอาการตั้งแต่เล่นบาสมา 3 ปี แต่มีสิ่งเดียวที่ทำไม่ได้คือ น้ำหนัก..ไม่ยอมลดสักที...5555..



พื้นสนามที่ชำรุด...ขาดการเหลียวแล..จากทุกหน่วยงาน...ทั้งอุปกรณ์กีฬา..ลูกบาส..ห่วงบาส..ได้มาจากเงินส่วนตัวของผมในฐานะ  หัวหน้าผู้บ่าวแนวครับ..หรือแม้แต่รองเท้าของเด็กๆก็เช่นกัน



รองเท้ากีฬา...                                        คู่นี้ดีหน่อย..รองเท้าหนังแท้ๆ..



คู่นี้..ขาดนิดหนึ่ง                              คู่นี้ฟังแล้วเพลิน....ดังแป๊ะๆๆๆ ตลอดจนรำคาญ


ที่จริงเขาก็มีรองเท้านักเรียนที่ดีๆใส่อยู่ครับ....แต่เอามาใส่เล่นไม่ได้เพราะเอาไว้ใส่ไปโรงเรียนกัน..ถ้าเอามาเล่นบาสที่พื้นปูนแบบนี้จะทำให้รองเท้าขาด..เดี๋ยวผู้ปกครองจะดุเอาครับ....ส่วนจะให้ผู้ปกครองมาสนับสนุนเรื่องนี้ ก้คงยากครับ...เรื่องการให้ความสำคัญด้านกีฬากับเด็กๆบ้านนอกอย่างนี้นั้นคงจะยากครับ....


       อย่างที่ผมเล่นมา 3 ปี หมดรองเท้าไป 10 กว่าคู่ (รองเท้ามือ 2 คู่ละ 120-180 บาท)แบ่งให้เด็กๆใส่บ้าง ใส่พังเองบ้าง ก็หลายคู่...ลูกบาสหมดไป 6-7 ลูก...งบประมาณส่วนตัว....ทั้งนั้นครับ....เด็กๆพวกนี้นิสัยดีมากครับ..เขาจะรีบกลับจากโรงเรียน..ทำงานบ้าน..ให้พ่อแม่เสียก่อนนะครับแล้วค่อยออกมาเล่นบาสที่สนามหน้าที่ว่าการอำเภอครับ....


       ส่วนเรื่องผลงาน...เมื่อปีที่แล้วได้อันดับที่ 4 ของจังหวัดอุดรธานี ในระดับ ม.ต้น..


อันดับ 1 ของกลุ่มโรงเรียนใรดับเขต...


       นี้แหละครับความสุขเล็กๆน้อยๆของผมใน 1 ชั่วโมง...ของทุกๆวันที่ผมทำเป็นประจำมา 3 ปี  และก็ได้มีหลานๆเพิ่มอีกเยอะมาก...กับคำว่า..น้าศิษฐ์...ของเด็กๆ


ที่ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านหลายๆคนว่าผมไร้สาระ...แต่ผมว่าได้กำไรให้กับตัวเองครับ..


ถ้าสมาชิกคนใดพอจะมีรองเท้าเก่าๆที่ไม่ค่อยได้ใส่...อยากบริจาคก็เชิญนะครับ....


...ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง....


ความเห็น

บ่ได้ บ่ได้

กางเกงขาวบ่ ใส่เสื้อ เอื้อยจองแล้ว


ว่าแล้ว..ต้องจอง...เห็นเด็กๆหน่อยไม่ได้..5555....

 

เด็กน้อยของแซ่บตั้ว กระดูกอ่อน ๆ เคี้ยวง่าย ๆ แม่นบ่ เอื้อยณี

พี่อ่านดูแล้วนะครับ...แต่ดูๆแล้วต้องเป็นหน่วยงาน..ของพี่มันไม่มีสังกัด... แล้วเขาจะให้ไหมเนี้ย...เฮ้อตามบุญตามกรรมเช่นเคยครับ..:lonly::lonly: 

 

ในนามหมู่บ้านจ้า

หรือให้่ อบต.ออกให้


แต่ละคู่  เท่ๆทั้งนั้น 

มีเรื่องเล่า  ตอนไปทำบุญบ้านที่ประจวบ  บ้านป้าเล็ก  ปกติ  ไม่มีใครอยู่เลย  เมื่อเดือนก่อน  บ้านถูกงัด  แต่ไม่ได้หยิบอะไรไปเลย  คนที่เคยมาเช่าก็เล่าให้ฟังในวันทำบุญว่า(เล่าภาษาใต้)  กลางคืนนะ  บางคืนจะมีเสียงเดิน 2 เสียง  คนเดินหน้า  เดิินเสียง  แสก  แสก  แสก    คนหลังนะ  จะได้ยินเสียง  พล็อก  พล็อก  พล็อก  แล้วก็มีคนพูดขึ้นมาว่า  คนหลังนะ  หนูรู้ว่าใครเดินแบบนี้(เมียพ่อป้าเล็กพูด  พ่อตายปี50)  ทุกคนฟังกันหูห้อย....พอกลับอุบล  ลุกสาวถามว่า  แม่  ไอ้เสียง  พล็อกๆๆ  มันคืออะไร  น้องไม่เข้าใจ   เราก็อ้าว...ตั้งนาน  เพิ่งมาถาม  เสียง  พล็อกๆๆคือเสียงรองเท้าดาวเทียม  ดีดกับส้นเท้า  เวลาเดินเร็วๆ   555  เล่าเรื่องผี จะมีคนฟังอย่างตั้งใจ

ตอนที่เปิดเข้ามาอ่านเมอมยิ้มที่เห็นพี่ศิษฐ์เล่นบาล เพราะเมเองก็ชอบกีฬาประเภทนี้เหมือนกัน เเต่พอเลื่อนลงมาเเล้วเห็นรองเท้าเด็กๆเเล้ว ซึมลงไปในทันทีเลย ไม่อยากจะคิดเลยว่า เค้าใส่เเบบนี้เล่นกัน บาสเป็นกีฬาที่ต้องวิ่งตลอด การเคลื่อนไหวที่คล่องตัวเป็นหัวใจสำคัญ เมไม่อยากจะคิดเลยว่า รองเท้าเเบบนี้ น้องๆเค้าจะวิ่งกันได้คล่องตัวได้ยังไง

เยาวชนที่สนใจกีฬา เมอยากมีส่วนช่วยสนับสนุนบ้าง ขอชื่อเเละนามสกุลพี่ศิษฐ์เป็นภาษาอังกฤษ ที่ข้อความส่วนตัวด้วยค่ะ

พี่ก็สามารถทำได้ตามกำลังทรัพย์ที่พี่มีนะครับ...ครั้นจะช่วยทุกๆคนก็ไม่ไหวเลยเน้นพวก ลูกบาส


ตาข่ายบาส..แล้วก็คำแนะนำเรื่องการใช้ชีวิตเล่าประสบการณ์  การแนะเรื่องยาเสพติด  และพยายามดึงเด็กมาเข้าร่วมกิจกรรมดีๆในหมู่บ้านให้เขามีส่วนร่วมบ่อยๆนะครับ  และอีกอย่างพี่ไม่ค่อยมีเพื่อนในหมู่บ้านที่สนิทมากมายนักครับ...เพราะพี่ไม่เข้าสังคม แบบมีเหล้า บุหรี่...ก็ได้เด็กพวกนี้เป็นเพื่อนบ้างแต่ก็มีผู้ใหญ่หลายๆคนว่าไร้สาระ  ครั้นจะหาใครมาสนับสนุนก็คงจะยากครับ...

 

เข้าไปอ่านข้อความส่วนตัวหน่อยซิพี่ เมส่งข้อความเข้าไปเมื่อกี้

มันจะไม่เป็นการรบกวนน้องเมเกินไปหรือครับ...รองเท้าบาสนั้นส่วนมากราคาแพงมากๆ คู่หนึ่งก็หลายร้อยครับ....ใจจริงพี่อยากได้ มือสอง ที่คนไม่ได้ใช้แล้วก็เท่านั้นครับ เพราะเอาคู่ดีๆมาเดี๋ยวเด็กก็เสียดายไม่ยอมใส่อีกครับ..ส่วนเรื่อง ธนาคารบ้านพี่ไม่มีธนาคารไทยพานิช..มี  ธกส. กับ ออมสินครับ  แล้วก็อีกอย่างครับ..เรื่องโอนเงินพวกนี้พี่มันซื่อบื้อ.. ไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆครับ...ขอบคุณน้ำใจของน้องเมมากๆครับ...แค่นี้พี่ก็ซึ่งใจมากแล้วครับ..ที่มีคนเห็นความสำคัญของหัวใจบล็อกนี้ครับ...

 

หน้า