เมื่อเข้าบ้านฯ ไม่ได้

   ผมรู้แล้วว่า มันเป็นยังไงบ้างเมื่อ ชีวิตขาดบ้านสวน ฯ มันเป็นอะไรที่ ..บอกไม่ถูก คล้าย ๆ กับการทุรนทุรายเหมือนกับหนูติดจั่น ดังที่คุณแจ้วได้สรุปไว้สั้น ๆ ผมเจอกับตัวเองเมื่อวาน (21/7/54)/เข้าบ้านสวนฯไม่ได้ครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุเกิดจากอะไร สัญญาณอินเตอร์เน็ตหรือก็ไม่รู้ แต่ที่รู้แน่นอนก็คือ เมือ่อยากเข้าบ้านแล้วเข้าไม่ได้นี่สิ มันคล้ายกับอาการของคนที่เสพติดอะไรสักอย่างยังไงยังงั้น จริง ๆเวียนเข้ามากี่ครั้งก็เข้าไม่ได้สักที จนเพื่อน ๆ ที่ทำงานที่เคยได้เข้ามานั่งดูกันกับผม เปรยๆ กัน ว่า" ไอ้นี่เป็นเอาหนัก"

ผมไม่รู้ว่าอาการตอนนั้นของผมมันเป็นยังบ้าง แต่ที่แน่ ๆ ผมรู้ว่าผมคิดถึง เพื่อน พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา ทุก ๆ คน อยากเข้ามาอ่านบล็อก ชิมกับข้าว ดูพืชผักในสวนของสมาชิก อยากเเห็นหน้า ฯลฯ เมื่อมันเข้ามาไม่ได้ มันก็ยุ่งละซิ มันแปลกนะผมไม่เคยผึ้ด อาการแบบนี้ ผมเชื่อแล้วว่าสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็น ไม่เท่ามือคลำ ได้ถูกกับตัวเองจึงเข้าใจได้ ไม่แปลกเลยที่ทำไม จึงมีทั้งผู้ที่สมัครเข้ามาเป็นสมาชิกเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และยังมีที่พลัดหลงเข้ามาและได้เยี่ยมชมอีกตั้งมาก นี่กระมังที่ ผู้ใหญ่โสทร แห่งบ้านสวนจึงต้อง เอ่ยคำนี้ออกมา " เมื่อชีวิตขาดบ้านสวนพอเพียง " กันไว้ดีกว่าแก้ครับผู้ใหญ่ ผมคนหนึ่งที่สนับสนุนไม่ให้ บ้านสวนพอเพียงไปไหน และจะปฏิบัติตนให้ถูกต้องตามกฏกติกาอย่างเคร่งครัด มีหลายอย่างในบ้านสวนแห่งนี้ ที่ ๆ ที่อี่นไม่มี ความรัก ความอบอุ่น มิตรไมตรี และน้ำใสใจจริง ที่ได้มอบให้แก่กันและกัน แม้ผมเพิ่งได้เข้ามาในร่มชายคาบ้านหลังนี้ไม่นานนัก แต่ความรู้สึก จากที่ได้อ่านบล็อกของสมาชิก ความคิดเห็น กระทู้ และ ฯลฯ มันเหมือนกับอยู่มานานแล้ว ทั้งที่ไม่เคยเจอหน้าค่าตาของ เพื่อน พี่ น้อง ลง ป้า น้า อา เลยสักท่าน แต่มันก็เหมือนได้ใกล้ชิดกัน ขอบคุณ บ้านสวนพอเพียง ขอบคุณผู้ใหญ่โสทร ครับผม...