คิดให้ดีก่อนตัดสินใจ

เมื่องวดที่แล้วเดินท่อประปาไปแล้วรอบโดยการใช้ท่อเก่า  เศษเล็กเศษน้อยมาต่อก็พอมีน้ำให้วัวกับเป็ดกินได้จากนั้นก็หมดท่อ  ตรงส่วนที่จะปลูกผักข้างบ่อยังไม่มีท่อจะเดินต่อไป  เลยต้องใช้วิธีหิ้วถังรดเอา  แรก ๆ ยังพอหิ้วได้แต่พอหิ้วหลาย ๆ รอบเข้าก็เริ่มหอบแล้วค่ะ  อยากได้ท่อสักสิบท่อ  แต่คนไม่มีงานทำจะไปเอาเงินมาจากที่ไหนกัน  บางคนอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก  สำหรับคนไม่มีงานทำเป็นเรื่องระดับครอบครัวเลยค่ะ    เก็บเล็กผสมน้อยมานานพอดู  แรก ๆ ยังมีเงินก็ลงมันทุกอย่าง  อยากทำอะไรก็ทำแม่ก็บอกให้ใจเย็น ๆแต่ไม่ฟัง  พอเงินหมดแม่บอกเป็นไงละหาเอาเองเลยแม่ไม่มีให้แล้ว  สุดท้ายก็หาได้โดยการใครมาจ้างทำอะไรก็ทำ   เช่นบางคนเข้ามีต้นไม้เข้าตอนไม่เป็นเข้าก็มาจ้างไปให้ตอนให้   บางคนก็มาจ้างทำงานเอกสารเล็ก ๆน้อย ๆ อันนี้รายได้ดีทำนิดเดียวได้เงินมากพอดูเลย  แต่ไม่มีประจำเท่านั้นเอง  (พูดง่าย ๆ รับจ้างทั่วไปนั่นเอง)      เคยเห็นแต่รถรับจ้างทั่วไป  แต่นี้คนรับจ้างทั่วไป  วันนี้มีเงินพอซื้อท่อแล้วรีบไปซื้อเลยเดียวเงินหมดอีก  เดียวได้หิ้วน้ำหอบรับประทานแน่เลย  ใครที่จะออกจากงานมาทำสวนเต็มตัว  ขอให้คิดสักนิดว่า สุดยอดของความเหนื่อยและได้เงินน้อยเราจะรับได้แค่ไหน  ถ้ามีสองทางให้เลือกทำงานที่บ้านเงินเดือนน้อยกว่าที่ในเมืองแต่ได้ปลูกผักกินเอง  (อย่าเพิ่งคิดจะปลูกขาย) ทำงานในเมืองได้เงินอย่างมากมาย  แต่ต้องซื้อผักกินเองทุกอย่าง  (จะเลือกแบบไหน)

1       ลูกยังต้องเรียนหนังสืออยู่หรือเปล่า

2       บ้านยังต้องผ่อนอยู่หรือเปล่า

3       เรายังมีหนี้สินมากมายแค่ไหน

4       ทำงานที่ไหนก็มีปัญหาทั้งนั่น

5       ลาออกมาทำสวนมีปัญหาเรื่องเงินแน่นอนถ้ายึดเอาเป็นอาชีพหลัก

6       ถามใจทนต่ออีกได้ไหมในที่ทำงาน ที่บอกว่าเบื่องาน เบื่อหลาย ๆ อย่าง

7       ถ้ามีปัญหาใครที่จะลำบากมากที่สุด (คนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา) ทั้งสองอย่างสำคัญเท่ากัน

ที่เอามาเขียนไม่ได้บอกว่าทำสวนไม่ดีนะค่ะ  ดีมากตรงที่ได้อยู่กับธรรมชาติอยู่กับสิ่งที่เราอยากทำ  แค่เอามาเราให้ฟังว่าปัญหามันเกิดตรงไหน  แล้วแต่ละคนมีวิธีแก้ต่างกัน  บางคนถ้าไม่มีปัญหาเรื่องเงินถ้ามีที่ดินอยู่ก็ใส่ไปเลยค่ะ  ส่วนผู้เขียนเองถ้าให้ย้อนไปตัดสินใจใหม่ว่าจะลาออกหรือจะอยู่ต่อ  ก็ยังเลือกที่จะลาออกอยู่ดีค่ะ  ไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองเลย  ให้เลือกอีกพันรอบก็ยังเลือกทางเดินที่เลือกแล้วค่ะ โดยมีวิธีคิดที่ว่าพ่อ  แม่  ก็แก่เฒ่าแล้วท่านจะอยู่กับเราได้อีกสักกี่ปีกันเวลาของท่านมีน้อยกว่าเวลาของเรา  (หรือเราอาจจะไปก่อนท่านก็ได้)  นี้เป็นวิธีคิดของผู้เขียนเอง  ถ้าใครทำไม่ได้ก็ไปหาท่านบ่อยหน่อยก็ดีค่ะ

เขียนไปเขียนมาทำไมมาถึงตรงนี้ได้ละ  คงเป็นเพราะเมื่อเช้าแม่มีเรื่องเอามาเล่าให้ฟังอีกเช่นเคยค่ะ  ยายอยู่อีกหมู่บ้านยายรู้จักกิ่งค่ะ  แม่บอกยายว่ากิ่งมาอยู่บ้านแล้วแต่ยังไม่มีเวลามาหายายเลย  พอได้ฟังยายร้องให้ใครมาปลอบก็ไม่หยุด  เรื่องมีอยู่ว่ายายมีลูก  5  คน ลูกยายไม่เคยมาดูดำดูดียายเลยเงินก็ไม่ส่ง  หายไปหลายปีแล้วไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะส่งเงินมาให้ยาย  ยายเลี้ยงตัวด้วยการปลูกผักขายในที่ประมาณ  1  งาน  ยายปลูกผักได้ก็เอาไปแลกข้าวสาร  หรือขายเป็นเงินก็มี  จะทำแบบนี้อยู่ทั้งปี  แม่บอกว่าให้กิ่งรีบไปหายายด้วยยายคิดถึง  เพื่อยายจะหายคิดถึงลูกยายลงได้หน่อย  (คุณทำให้แม่ร้องให้อยู่หรือเปล่าค่ะ)

หลานเทวดาหลานคนเดียวในบ้านนี้ก็เป็นอีกคนที่ทำให้แม่ยิ้มได้