เครียดกันทำไม

เพราะยังไม่มีให้เครียดค่ะ

ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่นิยมความรุนแรงและชอบพูดคุยกันด้วยเหตุผลเสียมากกว่า..แต่ก็พบว่าบางบ้านเลี้ยงแบบพูดคุยและใช้เหตุผลก็ไม่ได้ผล..ครอบครัวเพื่อนผมเป็นตัวอย่างที่ดี..เค้าเลี้ยงตามตำรา..ให้ทั้งความรัก อบรมบ่มสอนและใช้เหตุผล..แต่ลูกเค้าก็ไม่ได้เกรงอกเกรงใจพ่อแม่เลย แผลงฤทธิ์เสียจนพ่อแม่และเพื่อนๆของพ่อแม่ระอา..

ตอนลูกสาวยังเล็กประมาณ 5-6 ขวบ ผมเลี้ยงแบบตำรา อ่านทฤษฎีเยอะแยะทั้งของไทยของเทศ แต่ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียว ก็เลยเอาแต่ใจ พูดคุยอะไรก็ไม่ค่อยได้ผล เด็กจะใช้อารมณ์และความรู้สึกมากกว่าจะเข้าใจกฏเกณฑ์..และมั่นใจว่าพ่อแม่ต้องยอมเค้า..

จนวันนึง..ต้องตัดสินใจที่จะทำให้เค้าเกรง..ก็เลยใช้ความรุนแรง..ตี..ยิ่งตี..ยิ่งร้อง..จะเอาชนะ..ผมก็เลยต้องตีให้สงบ..เจ็บปวดมาก..ทุกฝ่ามือที่ตีลูก..มันแปร๊บเข้าไปในหัวใจ..ผมรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเขาเสียอีก..ตีไปน้ำตาไหลไป..แต่คิดในใจว่า..หากวันนี้เราเอาไม่อยู่..วันหน้าเราจะเสียน้ำตามากกว่านี้อีกหลายเท่า..ตีจนขึ้นแนวแดง..จนเค้ารู้แล้วว่าเราเอาจริง..จึงเริ่มเงียบ..สะอึกสะอื้น..

ผมดึงเค้าเข้ามากอด..แล้วพูดกะเค้าว่า..พ่อไม่อยากจะตีหนูหรอก..แต่หนูไม่ยอมฟังพ่อกับแม่..หนูอยากได้อะไรต้องเอาให้ได้..พ่อก็พูดก็คุยก็สอนหนูมาตลอด..เมื่อไม่ฟังกันก็ต้องเจ็บแบบนี้..พูดไปน้ำตายังไหลไป (ผมปิดห้องตี..ไล่แม่ออกนอกห้อง..เพราะเค้าใจอ่อน)..และสัญญากับเค้าว่า..ถ้าเค้าเชื่อและฟังและคุยมากกว่าจะงอแง..จะไม่มีการตีอีกต่อไป..

ตั้งแต่นั้นมา..ลูกผมก็ไม่เคยงอแงอีกเลย..มีบ้างที่ตามใจตัวเอง..ถ้าไม่มากไม่เกินเลยผมก็ไม่ว่ากัน เพียงแต่สอน..แต่หากมากไปแค่ผมทำเสียงแข็ง..ลูกก็รู้แล้วว่า..เค้าไม่มีสิทธิต่อรอง..ผมตีเค้าครั้งเดียวในชีวิตและคิดว่าทำถูก..จนถึงทุกวันนี้..ลูกยังจำวันนั้นได้ดี..

ผมดีใจที่ลูกไม่เคยสร้างปัญหาหนักใจอะไรให้ผมอีกเลย จนถึงทุกวันนี้..บางคนอาจจะคิดว่าลูกกลัวผมจนไม่กล้าพูดคุย..ผิดครับ..เราสามคนมีเรื่องคุยกันทุกวัน..ผมจะบอกกับลูกว่า..ไม่เคยมีใครที่ไม่ผิด..และไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้..หากลูกทำอะไรที่ผิดพลาดขอให้คิดว่าทุกอย่างแก้ไขได้..หากเกรงว่าพ่อแม่จะไม่พอใจ..ให้บอกว่า..พ่อ..แม่..หนูมีบางสิ่งจะสารภาพ..พ่ออย่าเพิ่งโกรธหนูนะ..(ผมสอนให้ลูกพูดความจริง ไม่อยากให้โกหก..แต่ตัวเราก็ต้องมีกลไกป้องกันอารมณ์ การให้ลูกบอกว่าสารภาพแล้วอย่าโกรธเพื่อผ่อนอารมณ์หากมีปัญหา) เมื่อลูกพูด..เราก็จะถือโอกาสสอนเค้า

บางเรื่องหากเค้าไม่สะดวกพูดกับผม ก็ขอให้ไปพูดกับแม่ เพื่อแม่จะมาคุยกับผมก่อนก็ได้ เช่นเดียวกันหากมีปัญหากับแม่ ก็เข้าหาพ่อก่อน..แต่ที่สำคัญ..ผมตกลงกับแฟนก่อนเลยว่า..ห้ามมีความโกรธพร้อมกัน..เพื่อเป็นทางออกให้ลูก..ถ้าพ่อเป็นไฟแม่ต้องเป็นน้ำ..ถ้าแม่เป็นไฟพ่อต้องเป็นน้ำ..วิธีนี้ได้ผลดีมากๆเลย (บางครั้งลูกถูกแม่ตำหนิหรือโกรธ ผมก็จะเป็นคนไปปกอดไปปลอบ รู้ว่าลูกผิด ก็จะชี้แจงแบบน้ำเย็นไม่ใช่ให้ท้ายนะ)

เมื่อลูกเข้าสู่วัยรุ่น..ผมเข้าใจธรรมชาติของวัยรุ่นที่ต้องการเป็นตัวของตัวเอง ต้องการพิสูจน์ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว..ผมจะสอนน้อยลงแต่ใช้การแนะนำหรือสอนผ่านการคุยกะแม่หรือกะเพื่อนที่โทรมาปรึกษา โดยเจตนาให้เค้าฟัง(ความอยากรู้ของเด็กที่ไม่ชอบให้จ้ำจี้จ้ำไช ต้องใช้ความอยากรู้อยากเห็นของเค้าแทน)

บ้านผมมีกันสามคนพ่อแม่ลูก..หากความคิดเห็นไม่เหมือนกันหลังจากชี้แจงเหตุผลแล้วไม่ได้ข้อสรุปต้องโหวต..สองในสามถือเป็นมติของบ้าน..มันก็เลยไม่ค่อยมีปัญหากัน..(บ่อยครั้งที่ผมกับแฟนคิดไม่เหมือนกัน ลูกก็เป็นคนชี้ขาด บ่อยครั้งที่แฟนกับลูกคิดไม่เหมือนกันผมก็เป็นคนชี้ขาด)

เขียนมายืดยาวเพราะเป็นวิธีการเลี้ยงลูกที่ได้ผลมาก่อน แต่ละบ้านอาจมีวิธีการเฉพาะตัว..แต่อยากเน้นว่า..อย่าปล่อยจนลูกโตจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเขาได้ยาก..การเลี้ยงแบบสมัยใหม่จ๋าก็อาจไม่ได้ผลดีนัก ประยุกต์ทั้งแบบภูมิปัญญาดั้งเดิมกับสมัยใหม่ ควบคู่กันก็น่าจะได้ผลดีกว่า..ที่สำคัญ..เราต้องรู้ว่า..ผู้ใหญ่อย่างเราเป็นตัวแบบที่ดีหรือเปล่า..และอย่าใช้อารมณ์..อย่ากำหนดว่าผู้ใหญ่จะต้องถูกเสมอไป..

ในฐานะที่ย่าวรรณมีลูกชายสองคน แต่ต่างวัยกันคนหนึ่งส่งเขาขึ้นฝั่งได้แล้วในช่วงที่ตัวเองเป็นแม่วัยรุ่นรู้สึกว่าตอนนั้นวัยใกล้เคียงกับเขาจะพูดคุยเลี้ยงดูเขาง่ายๆแบบเพื่อนแต่พอมามีคนที่สองในช่วงที่แม่เข้าสู่วัยทองแต่ลูกชายคนที่สองเข้าสองเข้าสู่วัยรุ่นทั้งที่มีเวลาให้เขาเต็มที่แต่ก็รู้สึกเครียดเป็นบางครั้งอาจเป็นเพระเทคโนโลยี มันก้าวเร็วไปหรือเปล่าไม่รู้นะน้องกุ้ง

จะใช้เป็นแบบอย่าง ทุก ๆ คนนะค่ะ

ปกติก็ไม่เครียด ๆ ตอนขอตังค์เหมือนกัน คิคิ

พอดีมีแต่ลูกชายเลยห้าว ๆ กันหมด เหมือนเป็นเพื่อนกันสะมากกว่า