บล็อกของ paloo

    เพื่อนบ้านใกล้ เรือนเคียง  ... ขึ้นมาจากปากพนัง … มาจัดการบ้าน หลังถูกน้ำท่วมร่วมสองเดือน ... และทิ้งไว้ ... ก็เพิ่งโผล่มานี่แหละ ... ให้เหตุผล (โดยไม่ได้ถาม) ... ว่า จัดการเรื่องน้ำท่วมทางโน้นเพิ่งเสร็จ ก็เป็นที่เข้าใจได้ว่า ที่ปากพนังแหละ ...

    ไม่มาตัวเปล่าครับ ..มีปลาช่อน ทั้งที่สด และที่ทำเป็นปลาเค็มตากแห้งมาฝากด้วย

    ที่เค็ม และแห้ง ... เก็บไว้ กินวันหลัง ก็ไม่เป็นไร ... แต่ที่สด ... เก็บไว้นาน จะเสียรส ...

    บ่อยครั้ง ... หลังกาแฟมื้อเช้า .... ที่ ข้าพเจ้า .. จะเปิดตู้เย็น สำรวจว่ามีอะไร เป็นของค้าง ที่ควรนำขึ้นโต๊ะ ... ก่อนจะเสีย ทิ้งเปล่า ... บ้าง

    ไม่งั้น ... หากปล่อยไว้เกิน 5 วัน ... ตู้เย็นคงอ๊วก ! ... จากสารพัดของเหลือ ที่ใส่เข้าไป พร้อมคำปลอบโยน ว่า ...

         “ฝากไว้ก่อนนะ ... เดี๋ยวค่อยเอาออกไปกิน” .....

    วันนี้ ... เปลี่ยนอารมณ์ ... มาลิ้มรสอาหารปาก กันสัก Menu ...

        เป็น Menu ง่าย ๆ ... เหลือรับประทาน ... เก็บใส่ตู้เย็นไว้ได้นาน ... เมื่อไหร่อยากทาน ... ก็เอาออกมาคลุกข้าวร้อน ๆ ... แก้เนือย (หิว) ได้เป็นอย่างดี ....

        เอาครับมาเริ่มกันเลย ...

     อันดับแรก เตรียมน้ำพริกแกง ...

    จากวันที่ ทราบผลการสอบ ... ความสัมพันธ์ ระหว่าง ข้าพเจ้า กับ คุณพ่อ ... ดูชื่นมื่นเป็นพิเศษ ...

    ห้วงเวลา 4 – 5 วัน ก่อนถึงวันเดินทางไป มอบตัว(ใช้คำพูดประหนึ่งผู้ต้องหา) ... ที่จริงคือไปรายงานตัว ...  คุณพ่อดูจะตื่นเต้น มากกว่าข้าพเจ้า เสียอีก ท่านกุลีกุจอ เตรียมนั่น เตรียมนี่ ได้แทบทั้งวัน ... เรียกเอาหลักฐานการศึกษา ... กำชับให้หารูปถ่ายไว้ให้พร้อม  ...  ซื้อรองใหม่มาให้ คู่หนึ่ง ... ฯลฯ

        ... วันเดินทางจริงมาถึงแล้ว  ...

                       "แม้นมีความรู้ดั่ง   สัพพัญญู

                        ผิบ่มีคนชู                ห่อนขึ้น

                       หัวแหวนค่าเมืองตรู    ตาโลก

                           ทองบ่รองรับพื้น         ห่อนแก้วมีศรี ฯ"

    โดยปรกติ ... สิ่งที่จะนำมาอวดแก่ผู้อื่น แม้ราคาค่างวด ไม่สูง ... แต่ต้องเป็นของดี ...

    แต่ ... สำหรับข้าพเจ้าแล้ว คงจะยึดความปรกติ ที่ว่านั้น ไม่ได้ ... และก็ไม่ใช่เป็นความผิดปรกติ แต่ประการใด ... หากเป็นด้วย ในชีวิตของข้าพเจ้าแล้ว หาเรื่องดี ๆ ที่เป็นตัวอย่าง ยาก ...

        กระนั้นก็ดี ... ด้วยตัณหา อยากเล่า ... เลยคิดเข้าข้างตัวเองเอาว่า ...

    ช่วง เสาร์ – อาทิตย์ ที่ผ่านมา ... ข้าพเจ้า และครอบครัว มุงขึ้นสู่ อีสานใต้ ... “สุรินทร์” ... คือจุดหมายปลายทาง ของ Trip นี้

    ระหว่างการเดินทาง เห็นสิ่งสวย ๆ งาม ๆ เยอะ ... เลยนำมาให้ดู ประเดิมบล็อก ภาพหนึ่งก่อน ภาพนี้เก็บจากสถานีบริการเชื้อเพลิง แห่งหนึ่ง

    นิยาม ของ “วัฒนธรรม”  ที่จะนำมาเสวนาในวันนี้ ข้าพเจ้าขออนุญาตใช้ความหมายเดียวกับที่ เคยนำเสนอไว้ในบล็อก ลงแขกน่ำข้าว  http://www.bansuanporpeang.com/node/19826

    แต่วันนี้ ไม่ใช่เป็นการนำเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ ... หากจะเรียกว่า มาระบายความรู้สึกส่วนตัว ... ถึงจะผิด ก็ไม่ห่างนัก ...

    ก่อนจะเสวนา เรื่องนี้ ... ต้องขออนุญาต ปรับความเข้าใจ คำว่า “วัฒนธรรม” ให้ตรงกันก่อน นะครับ ...

    “วัฒนธรรม”  ที่จะนำมาเสวนาในวันนี้ มีความหมายว่า ... “พฤติกรรม และสิ่งที่ กลุ่มคนสร้างขึ้นจากการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน และใช้กันอยู่ในหมู่พวก ... เพื่อก่อให้เกิดความเจริญงอกงาม ในวิถีชีวิตของหมู่คณะ”

    รูปที่ปรากฏชัดแก่สายตา ... มีทั้ง ... น่ารัก ... น่าชัง ... น่ากลัว สารพัด

    แล้วก่อให้เกิด ความเบิกบานชื่นมื่น ... ฮึกเหิม ... หรือ ตรงข้าม กลับ รู้สึก เศร้าโศก หดหู่ หวาด ฯลฯ ...

    แต่กระนั้น ... พลังแห่งความรู้สึก ยังน้อยด้อยกว่า ภาพที่เห็นโดยจินตนาการ อยู่อักโข ... ท่านว่าจริงไหม ?

    หากท่านจะแย้งว่า “ไม่จริง” ... ท่านก็ได้รับสิทธินั้นเดี๋ยวนี้ ... แต่ขอถามหน่อยเหอะ ... ว่า