บล็อกของ paloo

   ย้อนหลังกลับไป ... เมื่อสามวันก่อน (16 มกราคม พ.ศ. 2556)

     วันนั้น ข้าพเจ้าได้นำ เรื่อง “วันนี้ ... มีสอง” มาให้อ่านกัน  คงจะพอจำกันได้ หากลืม ก็ (อ่านซ้ำคล๊ิกตรงนี้) ได้นะครับ ...

    หนึ่ง ในสอง ที่นำเสนอวันนั้น คือ “การทำแหนม”

     วันนี้ 16 มกราคม พ.ศ. 2556

         มีผู้ตน มากมาย ที่ไม่สนใจรับรู้ นัยของวันนี้ ... หากเจอคนกลุ่มหนึ่ง แล้ว เราเดินเข้าไป (จะมีไมค์ไปจ่อปากหรือไม่ก็ได้)  ถามว่า “วันนี้ เป็นวันอะไร ?”

     ข้าพเจ้า เดาด้วยสามัญสำนึกว่า ... เขาเหล่านั้น ส่วนใหญ่ จะตอบว่า ... “วันพุธ”  เอ้า ... แล้วถูกไหมล่ะ ?

    สอง คนละเรื่องเดียวกัน ... อุบัติขึ้น ... ในเช้าวันนี้( 16 ม.ค. 2556)

     หนึ่งนั้น ... อุบัติ จาก ใจ “กลางไอแดด”

     อีกหนึ่ง ... ต้องขุดค้น พังเพย ซึ่งถูกเมิน จากสังคมปัจจุบัน ที่ว่า “ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม” ... มา ข่มใจให้ “ร่ม ๆ”  เข้าไว้ ... จึงเริ่มทำวันนี้ ... ด้วยหวังจะได้เอาดี อีก สัก 3 – 4 วัน ข้างหน้า ...

    สิ่งที่จะนำมาเสวนา บนบล็อก วันนี้ (15 ม.ค. 2556) ... มีมานมนาน …ข้าพเจ้า และ หลาย ๆ ท่าน เคยเห็น ทั้งเคยทาน ด้วยซ้ำ ... แต่ ...

     เรียกขานกันไป ... นา ๆ ชื่อ ...

แต่ก่อน ... แต่ก่อน ๆ นานมา ... ในห้วงเวลาที่ข้าพเจ้าจำความได้ ว่า ...

     3 – 4 วันมานี่ ... มีบ่อยครั้งที่ ข้าพเจ้า เข้าสู่ภาวะ ตริ ใคร่ครวญ .... ว่า ...

               “ควร ... บ้าไหม ?”

     หลังจาก ... นำบริบท ของตนเอง & สังคม เข้าสู่กระบวนการคิดแล้ว ... ตัดสินใจว่า ...

            “บ้า ... ก็ ... บ้า ว่ะ!

    เมื่อวานซืน (10 ม.ค. 2556) ขับรถกลับจาก พิธี ฌาปนกิจกิจศพ ที่ดอนเมือง ก่อนถึงบ้าน ...

     จิตปรุง แปรสู่ เปตภูมิ ... ถวิลหา เปตพลี ชนิดหนึ่ง ...

               “เต้าฮวยนมสด”

    “รอเยาะ” ... อาหารจานเดียว ...  ของปักษ์ใต้บ้านเรา อีก Menu หนึ่ง ... ที่หากใครได้ลิ้มชิมรส แล้วยากจะปฏิเสธความอร่อย ...

     วันนี้ (10 ม.ค. 2556) ... บ้านเรา จะกิน รอเยาะ ... !

มิรอช้า ...