จากแรงเหวี่ยงสู่รอยต่อของความคิด

จากแรงเหวี่ยงสู่รอยต่อของความคิด

คำพูดต่อไปนี้เป็นคำพูดที่ได้ยินโดยตรง  และมีคนมาบอกให้ฟัง  ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด  หางานทำไม่ได้กลับมาขอแม่กิน  เรียนมาสูงเสียเปล่าแต่ไม่ได้เป็นเจ้าคนนายคน  หางานทำไม่ได้เลยมาทำสวน  ถ้าจะทำนาทำไร่จะไปเรียนทำไม่เสียเงินเสียทอง  เสียเวลาคนจบ ป.4  ก็ทำได้แค่งานทำนาทำสวน   

ผู้เขียนก็เป็นคน มีหัวจิตหัวใจ  เจอแรงเหวี่ยงแบบนี้มันก็ต้องมีความรู้สึกเหมือนกันนะ  (ถึงจะบอกว่ามันเรื่องของเรา)  แต่ลึก ๆ คิดค่ะ  เราต้องอยู่ในสังคม  เหมือนเป็นยี่ห่อของคนที่เรียนมาแล้วมาทำงานที่ต่ำ ๆ (คนในชุมชนคิดว่าการทำนา  ทำสวนเป็นงานต่ำอยู่กับดิน)  ในช่วงรอยต่อของความคิดเป็นช่วงที่อยากที่สุดที่จะก้าวพ้นมันไปได้ถ้าใครทนได้มาก  และนานสามารถก้าวพ้นมันมาได้มันก็จะเป็นแค่ผงเข้าตาเอามันออกตอนไหนก็ได้

                ปัญหาของแรงกายเราจะไม่มีความอดทนมากเท่าคนสมัยก่อนจากเคยอยู่ห้องแอร์   ต้องมาทำงานตากแดดมันคนละเรื่องกันเลยค่ะ  ความอดทนเราสู้คนที่ทำอยู่ทุกวันไม่ได้  ประสบการณ์ไม่มีแน่  จะเอาวิชาการมาทำอย่างเดียวไม่ใช้แล้วค่ะ  วิชาการเขียนบอกว่าทำแบบนี้ได้ดี  (วิชาการที่เราไปอ่านมาไม่รู้นานแค่ไหนกันแล้ว)  คนที่เขียนเป็นวิชาการให้เราอ่านเขียนในห้องแอร์   เวลาเอามาทำจริง ๆ มันเจอปัญหาต่างกัน  ต่างพื้นที่เวลาทำจริงเจอปัญหาจริงบางอย่างแก่ได้บางอย่างไม่ได้   แรงใจหมดแรงกายไม่มี               คิดเล่น ๆ ว่าใครจะทนได้แค่ไหนบางอย่างสิ่งที่เราเลือกก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำได้ปัญหามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราทุกปัญหา  ครอบครัว  ชุมชน  เงินทุน  แรงกาย  แรงใจ  ความรู้เดิม  ความรู้ใหม่  การวางแผน  ฐานของความคิดแน่นแค่ไหน  ฐานของครอบครัว  ทนกระแสสังคมได้มากแค่ไหน อย่าลืมว่าเราเป็นปลาที่ว่ายทวนน้ำลำบากมากกว่าคนอื่น ๆ เป็นพันเท่า   ในที่สุดแล้ว ก็เลยจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างไว้แล้วกลับไปในสังคมที่ทุกคนลงความเห็นว่าดีที่สุดเจริญที่สุด  เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว  บางคนอาจจะบอกว่าเราล้มเหลวไม่ประสบผลสำเร็จในชีวิต  ถ้าเรายังพอมีสติอยู่ให้ตั้งหลักคิดให้ดีว่าที่เราเป็นแบบนี้ด้วยปัจจัยอะไรบ้าง  แล้วที่เราขาดอะไรบ้าง  ทำงานได้เงิน  เตรียมทุกอย่างที่เราจะจำเป็นเพื่อกลับมาอยู่ในถิ่นให้ได้  การที่เราได้ทิ้งสิ่งที่เราทำไว้มันเจ็บปวดมากยิ่งเจ็บยิ่งต้องวางแผนให้ได้หลาย ๆ แบบ  แล้วมาดูว่าเราทำแบบไหนดีที่สุด