ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

เขียนโดย แดง อุบล เมื่อ 19 ธันวาคม, 2012 - 15:42

หมวดหมู่ของบล็อก:

เงียบหายไปนาน ไม่ได้เขียนบล็อก อยากมาบอกเล่าว่าหายไปไหนมา ต้นเดือนธันวาคม มีโอกาสได้เข้าเมืองใหญ่ มีนัดกับหลานตัวเล็ก ๆกับลูกมะโหน่ง ลูกจะพาไปร่วมงาน วันพ่อแห่งชาติ เก็บกระเป๋าเดินทางคนเดียว ตาเวทย์บอก เหนื่อยนักก็พักบ้าง ไปเถอะ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ไปให้สบายใจค่อยกลับมา

มาถึงบริเวณงานประมาณตี5 มีประชาชนมาถึงก่อนนับหมื่นคน

โชคดีเหลือเกิน ที่ได้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ เพราะหลายคนมานอนรอสามวันแล้ว

ภาพต่อไปนี้ คงไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

ทั้งหมดทั้งมวล ต้องยกความดีให้ลูกมะโหน่ง ที่พาแม่ไป

เสร็จงาน ลูกในเมืองก็พาแม่บ้านนอกเที่ยว ลูกถามแม่ว่าอยากไปไหน แม่ตอบว่า ให้ลูกทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเครียดว่าจะพาแม่ไปเที่ยวไหน เพราะทุกที่ในเมืองนี้ เป็นเรื่องตื่นเต้นสำหรับแม่ เพราะแม่ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย

มีแต่ตึกสูง ๆ ทางเดินมีแต่พื้นคอนกรีต ไม่มีดินให้ปลูกต้นไม้ได้เลย มีลิฟแก้ว แม่บ้านนอกก็ไม่กล้าขึ้น กลัวความสูง ขึ้นบันไดเลื่อนก็ได้แค่ชั้นสาม เพราะมองลงมาก็กลัวอีก

ในห้างมีแต่ของแพง ๆ กระเป๋าใบละสามล้านก็มี รถก็ราคาสิบกว่าล้าน ไม่กล้าแม้จะเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ รีบชวนลูกมะโหน่งกลับออกมาดีกว่า เดินไปชนข้าวของเค้าพัง จะเอาที่ไหนมาจ่าย ลูกบอกว่ารู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา แค่อยากพาแม่มาดูเฉย ๆ

พาไปเที่ยวในเมือง ขึ้นมอเตอร์ไซด์ ขึ้นรถเมล์ ขึ้นรถไฟฟ้า พาไปกินอาหารแปลก ๆ ที่บ้านนอกไม่มี อาหารเป็นกล่องสี่เหลี่ยม ขายเป็นชุด รสชาติเลี่ยน ๆ แม่บ้านนอกก็กินไม่เป็น

น้ำแบบนี้ ถ้าผุดขึ้นมาในสวนเราคงจะดี จะได้ตักไปรดผักรดต้นไม้

พาไปเดินเที่ยวสวนจตุจักร ไปดูร้านขายต้นไม้แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะแบบนี้ค่อยเป็นที่ของเรา คนรักต้นไม้ชอบงานแบบนี้ ร้านนี้ลูกมะโหน่งบอกว่า น้องป้อมสมาชิกบ้านสวนเราชอบมาก เพราะปลูกต้นไม้หลังคา

ไปดูน้องนัจ หลานตัวเล็ก ๆ แสดงงานวันพ่อแห่งชาติ หลานนัจบอกว่า คนที่เต้นคู่กับนัจคือแฟนนัจเอง ถ่ายรูปไปให้ลุงเวทย์ดูด้วยนะ

ไปเที่ยวงานเกษตรบางเขน สองพี่น้องนัจโหน่งเล่นตักปลา

คนจ่ายเงินก็ได้แต่ยืนดู เล่นให้หนำใจเลยลูกหลาน

พี่มะโหน่งตักได้ปลาตัวเล็ก ๆไม่กี่ตัว น้องนัจก็เริ่มมั่วแล้ว ตามสบายนะเด็ก ๆ

สุดท้ายสองพี่น้องอ้วนผอม อยากเอาอะไรตักก็ตักได้ตามสบาย ลุงเจ้าของร้านก็ใจดีเกิน เล่นจนพอใจ ปลาที่ได้ก็ไม่เอา เอาไปปล่อยในบ่อกลัวปลาดุกกินหมด

วันสุดท้ายในเมืองใหญ่ ลูกพาไปบ้านพี่กุ้งบางบัวทอง ไปพบปะพี่น้องสมาชิกบ้านสวนพอเพียง ใครเป็นใครก็ดูกันเอาเอง ญาติก็ไม่ใช่ เป็นใครก็ไม่รู้ แต่ทุกคนสนิทสนมกันเร็วมาก บรรยากาศอบอุ่นคุยกันเสียงดังไปถึงหน้าหมู่บ้าน