บล็อกของ มานี มานะ วีระ ชูใจ

ทุกคนที่เป็นผู้ชายในขณะนี้ล้วนแล้วแต่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยทั้งสิ้น...

เงาทะมึนแห่งความหวาดระแวงค่อยๆคืบคลานเข้ามาสู่เวปเราแล้ว เหมือนเตรียมตัวซ้ำเติมให้น้ำที่กำลังท่วมอยู่ตอนนี้ให้ย่ำแย่ลงไปอีก

ต่อไปผมจะกล้าคลิกเชตกับใครได้อีก...เล่า

กลับมาแล้วครับ..

หลังจากหายไปสี่ซ้าห้าวัน...

เก็บภาพมาฝากพอเป็นน้ำจิ้มก่อน และถือโอกาสนี้ เป็นห่วงเป็นใยไปยังพี่น้องของเราที่น้ำท่วมด้วย..อย่างไรก็อีกหนึ่งกำลังใจนะครับ...ที่เป็นห่วง

“โครงการเกษตรยั่งยืน เกษตรอินทรีย์ ทฤษฎีใหม่ เกษตรพอเพียง ฯลฯ”        บ่อยครั้ง...เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ถูกนำมาอ้างอิงเกี่ยวข้องเทียบเท่ากับปรัชญาเศรษฐกิจเพียงพอทั้งสิ้น

 แท้ที่จริงแล้วทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น ล้วนแล้วแต่ เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งที่อาศัยอยู่ใต้ร่มเงาของปรัชญานี้

บ้านสวนพอเพียงคือ บ้านหลังน้อยที่กำลังเติบโต หากแต่เตาะเตะ สองปีผ่านสำหรับความน่ารักน่าชัง สองปีที่ประคบประงม ส่งผ่านสายใยรักผูกพันธ์สำหรับการใส่ใจดูแล จนเมื่อเด็กเริ่มเดินและเปิดการเรียนรู้สู่โลกกว้างได้

"ความพอเพียงคืออะไร แล้วอะไรหละหรือคือ ความพอเพียง"   ตอบยากนะครับ....

 แต่สำหรับผม หากมองในเชิงปรัชญาแล้ว การไม่เบียดเบียนตนเอง และไม่เบียนเบียนผู้อื่น ก็ถือเป็น”ธรรมแห่งความพอเพียง”นั่นแล้ว

ประเพณีเดือนสิบ ถือเป็นเดือนที่สำคัญของชาวนครศรีธรรมราชและคนที่อยู่ทางปักษ์ใต้ ถือเป็นงานบุญที่ยิ่งใหญ่สุด เพื่อให้เราได้รำลึกและได้แสดงออกถึงความกตัญญูกตเวทิตาจิต ต่อบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ

ผมเพิ่งเป็นเจ้าของสวนนี้เมื่อปีกว่าๆนี่เอง ยางต้นน้อยๆกว่าขวบปีที่เป็นของเขา และอีกปีกว่าต่อมาที่อยู่ในไออุ่นสายตาของผม ด้วยสภาพเป็นพื้นที่ต่ำติดสายห้วยและมีน้ำท่วมขังในบางส่วนของที่ดิน ผมจึงมีแนวคิดที่จะทำเกษตรทฤษฎีใหม่ตั้งแต่แรกเห็น แต่เพราะความเสียดายและสงสารต้นยางน้อยๆ ผมจึงใจอ่อน(ขี้เกียจยกแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้ภริยาคล้อยตาม)

นี่คือเรื่องราวความรู้สึก ที่ทำให้ผมได้ก้าวเข้ามาสู่บ้านที่งดงามและอบอุ่นหลังนี้ อาจจะไม่กี่เพลาที่สัมผัส แต่ความรู้สึกที่ชูช่อ ก่อดอก บานเปล่งเหมือนกับว่าที่นี่คือบ้านที่อยู่มาแสนนาน อุบอุ่นทุกครั้งที่ได้เข้ามาพบ มาพัก กับพี่น้องผู้มีอุ่นไอสัมผัสเดียวกัน ความเรียงนี้เป็นของเก่าที่เกิดขึ้นและบ่งบอกความรู้สึกที่จัดเจน แจ่มชัดของผมที่มีต่อที่นี่