บล็อกของ มานี มานะ วีระ ชูใจ

            ตอนแรกก้อยากให้มันเป้นความต่อเนื่องแบบเล่าเรื่องนะครับ...แต่ทำไปทำมา..มั่วอิรุงตุงนังไปหมดเลย เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ...ตื่นตีสองครับวันนี้ เข้าสวนยางเลยตั้งใจจะไปกรีดยาง(ตัด)แต่ขับรถมาไกลจากบ้านมาก...กรีดเสร็จนั่งรอครับ...โดยวานให้น้องๆลูกสาวของพี่ที่กรีดยางที่เดียวกับผมเป็นผู้ถ่ายให้...หลังจากนั้นก็ไปส่งลูกที่โรงเรียนครับ...กลับมากินหนมจีน.....ดูกันเองนะครับ...ผมก็ตาลายยังไม่ได้นอนเลยครับ.....รักนะจุ๊บ

 เราเชิญท่านไปในฐานะ “ครู” ที่อยู่ใกล้บ้านคนหนึ่ง แน่นนอนคนหนึ่งที่ว่านี้คือคนที่เข้าใกล้ “ซีไรต์” อันเป็นรางวัลสูงส่งของ “วรรณกรรมยอดเยี่ยม”ในแต่ละปี เราย่อมได้อะไรที่มากมาย จากการนั่งล้อมวงถ่ายทอดกันอย่างใกล้ชิด จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็น “ตัวต่อตัว แบบผ้าขาม้าคาดพุง” 

นานโดยประมาณ...ที่ผ่านตามาแล้ว ครุ่นคิดแต่ไม่ติดตาม...จนวันหนึ่งมาโด่งดังในหน้าพื้นทีเน็ตเวิกต่างๆ

ก็เลยแวะมามองอีกครั้ง...อ้าว "ซีไรต์"เลยเรอะ...ก็เลยมาทบทวนอีกครั้ง...หลายท่านคงจะเคยผ่านตามาแล้วเหมือนผม...

“ใครมีคำถามอะไรบ้าง...”

ที่ประชุมเงียบกริบ หลายคนก้มหน้าก้มตาประหนึ่งว่ากำลังค้นหาสัจธรรมชีวิตอยู่กับปลายร้องเท้าตัวเอง หลายคนหันช้ายหันขวาเหมือนกำลังเฝ้ารอคอยผู้กล้าหาญชาญชัยสักคนในการศึก เพื่อมาละลายก้อนแห่งประโยคนั้น เหมือนผู้หญิงที่เพิ่งถูกบอกรัก เขินอายมิกล้าสบตากับต้นเสียงอันอุ่นทุ้ม

"ว้า.....ใจอ่อนอีกจนได้ ว่าแต่พี่อยากได้ดอกสีอะไรหละ...."

บางช่วงบางตอน...ระหว่างการสนทนาของผมกับมาลัยถักทอสีหวาน

เรื่องเริ่ม...ก็มาจากข้าวหอมนิล

หาเรื่องหาราวดันไปขอ"พี่สายลมลอย"มา

"แน่ใจนะว่าจะขอแค่สองกำมือ.."

"คร้าบพี่...สองกำมือจริงๆ"

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มยิ่งทำให้บรรยากาศรอบๆตัวยามอาทิตย์ลับขอบฟ้าดูอีมครึมยิ่งเข้าไปอีก

ผมจอดร่างกายตัวเองไว้กับม้านั่งริมรั้วข้างกำแพงบ้านใหญ่โตหลังหนึ่ง ในขณะที่ใจกำลังว้าวุ่นอยู่ในวงเวียนความคิด พลางทอดสายตามองย้อนกลับไปยังที่มา

“พี่  แม่อยู่ไหน”

“นอนอยู่เห็นบ่นว่าเพลียๆ ไม่มาดูแม่หน่อยหรืออออ”

“โอออ.....  พี่ผมยุ่งอยู่ช่วงนี้ แค่นี้เองจะไปตอนไหนก็ได้ ว่าแต่แม่เป็นอย่างไรบ้าง”

“ก็คงไม่มีอะไรมากหรอก  เห็นบ่นว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับบ”