บล็อกของ มานี มานะ วีระ ชูใจ

รู้สึกดีดี...

เป็นเพราะกรรม หรือบุญ มาหนุนแต่ง

ถึงจำแลง ให้เธอเป็น ได้เช่นนี้

ตลอดมา ที่พบเห็น ก็เป็นดี

ใยวันนี้ พี่จึ่งเห็น เป็นอีกคน

 หวัดดี มานะใช่ไหม บังเอิญจัง......................

 เสียงใสๆประกายแวววาวเอ่ยปากทักทายผมด้วยน้ำเสียงที่ผมรู้สึกคุ้นๆหู

อ้าว...ยังไม่กลับอีกหรือ..ผมย้อนถาม เมื่อแน่ใจว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ขณะที่ก้าวขาออกจากประตูห้าง ตรงข้ามกับที่เธอและคณะกองโตวนเวียนวุ่นวายอยู่ตรงหน้านั้น

เธอลืมตาเบิกกว้างขยับหน้ามาแนบแก้มผม

ผมถามว่าทำไม

เธอบอกว่าเพื่อจะได้มองหน้าผมชัดๆ

ดึกแล้วใยนอนไม่หลับ

ข่มตาสับส่ายอยู่บนที่นอนอันน่าจะเอมอุ่น

แท่งความคิดผุดผาดแข่งกันเกิด

ซ่านฟุ้งลอยคว้างยากนับจับวาง

เจ็ดปีแล้วที่พ่อจากพวกเราไป  ทุกวันในบางช่วงที่ใจว่าง  จะมีความสุขมากๆหรือทุกข์ใจกับปัญหา ก็จะมีบ้าง  บางห้วงช่วงเวลาที่ทำให้ผมนึกและคิดถึงพ่อ  

 ฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย แม้นจะไม่ใช่การกระหน่ำซ้ำซัด  ดั่งวสันต์เชลล์ แต่เหมันต์นี้ก็ดูเหมือนว่าจะอ้อนหล้าเต็มทีและสมยอมให้ฤดูแห่งเม็ดฝนมากลืนกิน   ดั่งการฮั่ว..ของฤดูกาล  เสริมซ้ำให้กับพี่น้องชาวสวนยาง   ที่ว่างเว้นจากรายรับอันพึ่งมีพึ่งได้มาเป็นแรมเดือน  ถูกสะกดให้นิ่ง  นับรอวันคืนที่ฟ้าแจ้งแปร่งแดด  เหยียดยาวกายอยุ่บนที่นอนต่อไป  ถึงแม้นจะมีการพักยกตกบ้าง  เพื่อให้เคลื่อนกายย้ายที่ แต่เมื่อหมดเวลา  ระฆังแห่งฝนฟ้าก็ตั้งหน้าตั้งตา  ยืดเวลาร่ายมนต์แห่งสายน้ำฝนต่อไป   อย่างไม่รู้จักเหนื่อย อย่างไม่รู้จักคำว่าพอ

“หวัดดีครับหัวหน้า  หวัดครับพี่รอง เป็นอย่างไรกันบ้าง”

ผมหันเหลือบมองไปยังต้นเสียงตัวเล็กๆ  ผอมบางแต่น้ำเสียงชั่งแจ่มชัดเหนือโต๊ะข้างๆใกล้ๆกับผนังห้อง  ผมเลือกที่จะเหลือบเงี่ยหูฟังการสนทนาโดยไม่รู้สึกกระดาก ตราบเท่าที่มารยาทของผม ยังคงถูกซ่อนไว้ได้อย่างมิดชิด และไม่คิดจะกลับนำออกมาใช้ในขณะนี้ คงจะอ้างได้ว่าเป็นไปเพื่อการฆ่าเวลาเช่นกัน  หากตราบใดที่ยังหาเหตุผลที่สมบูรณ์กว่านั้นมิได้ 

ขณะที่ปากนั่งดูดจิบ “เอสเปรสโซ” เย็นๆบางๆ  หูกับตาก็เลือกที่จะทำในสิ่งที่มันรักมันชอบ นั้นก็คือการสอดรู้สอดเห็น