บล็อกของ paloo

         “ถี่ลอดตาช้าง ห่างลอดตาเล็น”

     พังเพยนี้ ส่วนใหญ่ คงเคยได้ยินมาก่อน ... ฟังดูก็ ขำ ๆ ดี

     จะไม่น่าขำไง ก็บอกว่า ... อันนี้นะ “ถี่”  ... แต่ ช้าง ยังเดินลอดได้สบาย ...

     ส่วนอันที่บอกว่า อันนี้แหละ “ห่าง” ... กลับแม้แต่ ตัวเล็น ยังลอดไม่ได้

     นับว่าเป็น กุศโลบาย  อันชาญฉลาด ของบรรพบุรุษเรา ในการให้พังเพย ไว้เตือนผู้ ยล ยิน ให้ตระหนักถึงความถูกต้อง เหมาะสม พอดี ต่อการงาน ที่กระทำ ...

     แต่ที่จะนำเสนอ ต่อไปนี้ เป็นอุปกรณ์ คัด ... กรอง ชนิดหนึ่ง ในหลาย ๆ ชนิดที่รู้จักกัน ... ไม่ถี่ จนลอดช้าง และก็ไม่ห่างจน แม้เล็น ไม่สามารถลอด ... อุปกรณ์ที่ว่านี้ คือ ....

    นอกจากการดูแลสวนบนพื้นที่เล็ก ๆ แล้ว ... ภารกิจหนึ่ง ที่เป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้า แวะพำนักที่ สุราษฎร์ ฯ บ่อย และนาน ก็คือ งานสร้าง “อาคารห้องเก็บของ” ... ก็ที่เคยนำมาเล่าไว้ สองสามหนก่อนหน้านี้ ...

   เจตนาเดิม จะสร้างเป็นอาคารที่ มีเพียง ห้อง เก็บของ 1 ห้อง กับ 1 ห้องบรรเทาทุกข์ ไว้ใช้สอย ยามข้าศึกจ่อประตูเมือง ... ได้ไม่ต้องซิ่ง “มอไซค์” กลับบ้าน ... แล้วก็เว้นพื้นที่ด้านหน้า ไว้ตั้งแคร่ไม้ไผ่ นั่งพักยามเหนื่อย

    การทำเกษตร สวนไม้ผล ในยุคปัจจุบัน ถึงแม้จุดมุ่งหมายหลัก เพื่อบริโภคเอง เหลือจึ่งแจก หรือจำหน่าย ก็เหอะ

     การรู้ประหยัด เวลา แรงงาน และ วัสดุ ... นับเป็นปัจจัย ต้นทุนด้านการผลิต ที่ควรตระหนัก ...

     กระนั้นก็ดี ... วัสดุที่นำมาใช้ ก็ต้องมีเศษเป็นส่วนเกิน ที่เป็นปัญหาในกระบวนการขจัด ให้เกษตรกรอยู่เนือง ๆ

                 “หวานเป็นลม ... ขมเป็นยา” ...

     วลีนี้ ถูกนำมาใช้ หลากหลายโอกาส ทั้งนี้ ทั้งนั้น สุแท้แต่จุดประสงค์ ... จนแทบฝังผู้ฟังว่า ... อะไรที่มีรสขม ๆ ก็ย่อม จะเป็นยา ... ส่วน อะไร ที่รสหวาน ก็จะสำแดงโทษลม เอาแก่ผู้บริโภค

        บล็อกนี้ ... มิได้ตั้งใจลบล้าง พังเพยวลี ที่อ้างข้างต้น ...

     ประสงค์ เพียงนำสมุนไพรบางตัวมาเสนอให้ได้รู้จักกันเท่านั้น ... แต่เผอิญ สมุนไพร ตัวนี้ เกิดมีรสหวาน ... ก็ให้คิดซะว่า เป็นข้อยกเว้น ก็แล้วกันเนาะ ... ฮึ ๆ ๆ

       “อ้อยแดง” ... คือสมุนไพร ที่จะนำมาให้ท่านได้ชมกันในวันนี้ ...

              เอ้า ... ล้อมวงเข้ามา ... เริ่มเปิดตัวละนะ

   “ร้อนตับแทบแตกแล้ว !” ... 

     เปล่า ... ไม่ใช่เสียงบ่น ... แต่ เป็นบ่นที่ไม่มีเสียง

     อ๊ะ ๆ ... งง ละซี ? ... และคงตรึก ว่า ‘ไอ้ตาลุงนี้ ท่าจะฟั่นเฟือน ... บ่นไม่มีเสียงมีด้วยรึ’

     ยืนยัน ว่ามีครับ ... บ่นผ่านสื่อไงครับ ... ก็บรรดา สมช. บ้านสวน ฯ เรานี่แหละครับ

     ตอนอยู่ที่สุราษฎร์ฯ ... ก่อนหน้าจะขึ้นมานครปฐม ก็ยินเสียงบ่นทำนองนี้ออกขรม ... จากคนที่พบกันส่วนใหญ่ ... และเสริมด้วย กังวล บ่นไกล ห่วงใย ไปถึง ต้นไม้ พืชพันธุ์ ที่ต่างปลูกไว้ ว่า ...

   “มะนาว แพงจัง !”

     ช่วงนี้ ...  วลีข้างต้น Hot – Hit ติดปากแม่บ้าน

     … จุดประสงค์หลักในการนำมะนาว เข้าร่วม Menu อาหาร คือ ... รสเปรี้ยว

     “รสเปรี้ยว” ... ใช่จะมีแค่ในมะนาว  ... พืชพันธุ์อื่น ๆ อีกถมถืด ที่ออกผลมีรสเปรี้ยว อย่าง มะขาม – มะม่วง – มะดัน – ระกำ – ลำไย (ไม่ใช่ลำไยทางเหนือนะ) ฯลฯ

   และที่ให้รสเปรี้ยวจากใบ ก็มีมิใช่น้อย อาทิ มะขาม – มะดัน – ชะมวง  – หมักเม่า – ส้มป่อย ฯลฯ

   วันนี้ ... ขอบังอาจนำเสนอให้รู้จัก ไม้เถารสเปรี้ยว ... ! สัก สอง ชนิด ... สนใจตามไปซิครับ

    เสียงปรารภของป้า (จะบอกว่าบ่นก็เกรงใจ) ... เรื่องขยะบนลานรอบ ๆ Store room ที่อยู่ในระยะก่อสร้าง ชอนไชเข้าในช่องหู มาหลายวันแล้ว ... และคงแว่วมากระทบอีกเรื่อย ๆ หากวันนั้น ... ไม่ทำอันนี้ ... ?

          มั่วแล้วไหมล่ะ ? ... ฮึ ๆ ๆ ๆ ...

         "มัจฉามีทั่วท้อง      ชโลธร

     หาเงือกงูมังกร           ยากได้

     ทั่วด้าวพระนคร          คนมาก มีนา

     จักเสาะสัปปุรุษไซร้     ยากแท้จักมี ฯ"

         หนึ่ง ปี .... หนึ่งเดือน ... หนึ่งวัน ... หรือ หนึ่งชั่วโมง ของห้วงเวลาชีวิต ... มีสารพัดเหตุการณ์เข้ามาข้องเกี่ยว ... แต่ ! ...